De klagende Nederlander

Weer een week gewerkt. Meeste collega’s zijn nog met vakantie dus het was rustig. In de avonduren heb ik nog wat gewerkt op de “plastik boot” en zaterdag ook, wat extra centen om mijn nieuwe computer te kunnen betalen. Drie weken zonder collega’s werken heeft mij wel met de neus op de feiten gedrukt dat ik hier behoorlijk alleen zit, na bijna een jaar hier kom ik er wel achter dat ik de drukte van Nederland af en toe mis. Ik heb hier niet zoveel mensen waar ik mijn ei is bij kwijt kan of gewoon simpelweg mee kan gaan stappen. Het is af en toe zo erg dat ik een hekel begin te krijgen aan al die stelletjes hier, gezellig met zijn tweetjes, voldaan en gesetteld. Ik ben niet jaloers, denk ik, ik leef alleen in een andere wereld als je begrijpt wat ik bedoel. In Nederland had ik altijd wel vrienden die ook vrijgezel waren, en niet dat je dan automatisch beste maten bent maar op het vlak van relaties wist je tenminste wat je aan elkaar had. Maar ik denk dat het niet zo moeilijk is voor te stellen hoe het is om als vrijgezel tussen al die getrouwde mensen te wonen. Ik weet ook niet of dat de reden is dat ik hier niet zo veel vrienden heb maar het speelt zekers mee, in Nederland heb je gewoon meer keuze mogelijkheid simpelweg omdat er veel meer mensen zijn en in Nederland vond ik het ook wel lekker om alleen te zijn maar een paar keer per week zocht ik wel gezelschap op. En het zijn hier ook net boeren, om maar weer is die vergelijking uit de stal te halen, wat ik daar mee bedoel is dat ze hier de kat ook voor een eeuwigheid uit de boom kijken en moeilijk kunnen wennen aan andere mensen of ideeën, wat de boer niet kent… In Nederland kun je nog is naar een vreemde plaats gaan en aan de bar gaan zitten in een kroeg en geheid dat je een praatje kunt maken, en die Noren vinden dat misschien ook wel leuk maar in een straal van 80 kilometer ken ik maar drie kroegen met een bar, het is dus ook simpelweg een gebrek aan mogelijkheden (en leermogelijkheden voor die Noren), om het nog maar is aan te geven. Ik ben dus deze week bezig geweest om is te kijken wat voor een werk ze in Oslo aan bieden en daar zijn wel mogelijkheden. Het werk hier in Gratangen is wel hartstikke leuk maar het leven bestaat niet alleen uit werken, mijn sociale kontakten zijn ook belangrijk. Maar ik ben in dubio dus ik overhaast niks, ik kon al aan het werk in Oslo maar ik wacht op een baan die mij aanstaat, beetje deuren af hangen daarvoor verlaat ik Gratangen niet. Waar ik ook wel flauw van wordt is die zon die maar niet wil onder gaan. Ik dacht altijd dat de donkere winter lastig zou zijn maar ik kan niet wachten tot ik weer is een paar sterren zie, het klopt gewoon niet zeg maar, geen nacht.

Ik weet nu in ieder geval dat mensen en de nacht belangrijk zijn voor mij.