Daar ben ik weer

Ja mensen, ik heb een tijd niks van mij laten horen... ik hoop dat de foto’s de moeite van het bekijken waren en ik kan je verzekeren dat mijn avonturen hier ik klein Gratangen het lezen meer dan de moeite waard zijn maar dat gaat ze hier allemaal niks aan dus vandaar de stilte. Maar het heeft met vrouwen te maken, het begon met één maar dat geslacht weet het voor elkaar te krijgen om jaren geen interesse te tonen en nu ineens met zijn alle tegelijk op de stoep staan. Ja liefde is blind maar heeft kennelijk een goede neus, k’zal wel een lekker geurtje uitscheiden. Gelukkig ben ik nog niet onder de pannen, de een is getrouwd, de ander net vrij en de derde woont 250km van mij vandaan, de een is nog leuker dan de ander maar ik laat de tijd wel bepalen waar het heen gaat en geniet van de extra beweging.

Op het werk gaat alles zijn gangetje, het is hier nu rustig, ben zowat alleen op het werk nu het vakantie is. De extra spirit die de dames in mijn leven hebben geïnjecteerd heeft ook effect op mijn werk, hoewel het nog steeds werk is stap ik nu wat gemakkelijker over Noorse onbenulligheden heen, ik ben iets meer open nu hoewel ik ons soort nog steeds aangeklede apen vind laat ik dat iets minder merken aan mijn omgeving en dat word meestal wel geapprecieerd, waarom zou je eerlijk zijn als het ook makkelijk kan. Een ander bijeffect van het blootstaan aan vrouwelijke uitstraling is het denken aan de toekomst. De man, ik, ik van de laatste tijd, ziet de toekomst toch vooral als: wanneer mag ik er weer op maar die rare vrouwen die zijn al bezig met wat van beleg er moet op de broodjes van hun begrafenis… maar iets van die verderfelijke gedachtegang heeft mij wel doen realiseren dat ik ook al 35 ben en dat het misschien is tijd wordt om is wat langer dan 2 jaar ergens te wonen en dan weer weg te gaan. Alsof die rare gedachtekronkels van die vrouwen in mijn kont zijn gaan zitten waardoor die nu wat rustiger is.

Ik ben dus opzoek gegaan naar een huis en heb nu werkelijk zoiets van ik kan het hier nog wel een paar jaar uithouden. Ik heb mijn eerste foto opdracht binnen en bijna klaar dus via die weg kan ik misschien ook iets meer vrede met de wereld vinden…ik zal weer is wat meer gaan schrijven.