Helloween

Deze week heb ik lekker gewerkt. Samen met Ole, de leerling ben ik nog steeds aan het werk op de Straumnes, de rest is druk bezig met andere dingen dus ik kan lekker mijn gang gaan, ik heb mij dus weer is lekker in mijn ideale plekje gewerkt, lekker mijn eigen gang gaan. De meeste tijd ben ik nu bezig met het registreren van alles dat we weghalen en weg breken. Veel foto’s nemen en daar allee maten op zetten zodat we het later weer op de zelfde manier in elkaar kunnen zetten en voor het historisch verslag. Met mijn gephotoshop heb ik nu ook een mooie beeldende presentatie gemaakt ven een deel van de boot, het werd met enthousiasme ontvangen dus ik ben al weer met een ander bezig om zo ook te proberen een plekje te versieren voor mijzelf in die afdeling, die nog niet echt bestaat nu. Zaterdag ben ik naar het Halloween feest van Kyien geweest, iedereen weet wel dat ik niet zo’n verkleder benmaar ik heb voor onze Noorse vrienden een pogingkje gewaagd. Het feest was in ieder geval gezellig, of dat door de drank kwam of door de mensen weet ik niet maar ik heb mij vermaakt. Ik was ook ingehuurd als de fotograaf en heb mij daarmee gevraagd en de dronken Noorse vrouwen hebben mij in ieder geval ook de indruk gegeven dat ik nog niet helemaal uitgeteld ben in de wereld van potentiële partners, als je der tenminste vanuit gaat dat drank de verborgen waarheid verteld. De Noren zaten trouwens weer met grote getale gezllig te zitten en te kletsen maar gelukkeig werd er ook nog gedanst nadat ik er wat dans muziek in gooide, het zijn van die feestbeesten.
O ja, met mijn arm en nek gaat het ook weer goed, geen fisio meer en nu maar hopen dat het zo blijft.

Navelstaren

Deze week ben ik begonnen aan het opmeten en met foto’s en tekeningen vastleggen van alles wat we gaan verwijderen van de Straumnes. De Straumnes is de nieuwe boot die nu binnen staat en waar we de komende maanden aan werken. De boot is in 1908 gemaakt maar is door de jaren heen regelmatig op gewaardeerd, verder weet ik er nog niet zo veel van, daar moet ik nog over in gelicht worden. Nadat ik vorige week de steigers heb gemaakt die om de boot staan ben ik nu dus met het meten bezig wat leuk is om te doen. Het is eens wat anders dan slopen of bouwen. Het is wel belangrijk dat alles duidelijk wordt op gemeten zodat niet alleen ik het nog snap over een half jaar maar ook een ander. Ik gebruik hiervoor ZW foto’s die ik naar A3 kopieer en waarop ik vervolgens zoveel mogelijk maten zet, is minder werk dan een tekening maken en je ziet ook duidelijker hoe het was wat kan helpen bij het reconstrueren. Alles wat verwijderd word van zijn originele plaats maken we een foto van en meten we ook op waar het zich bevind ten opzichte van punten die blijven bestaan. Alles wordt genummerd en genoteerd wat de staat is of er een foto van is en waar het is opgeslagen. Gelukkig hebben ze hier na 15 jaar de boel nog niet fatsoenlijk georganiseerd zodat ik aan dit hel verhaal mijn eigen draai kan geven de boel kan regelen zoals mij het beste lijkt. Ik ben blij dat we nu aan een nieuwe boot beginnen waarbij ik van het begin af aan mee werk en waarschijnlijk voorlopig wel aan kan blijven werken. Ze hebben nu wel door dat ik met sommige collega’s beter niet kan samenwerken omdat die er wat minder tegen kunnen dat ik mijn eigen zin nog al graag doordrijf, is ook wel vervelend als je nog moet leren organiseren. Maar gelukkig snappen ze dat nu wel en kan ik hopelijk wat duidelijker laten zien hoe ik graag werk zonder anderen voor de voeten te lopen, erg tactisch ben ik namelijk nog steeds niet. Op deze manier kan ik ook meer een gevoel bij mezelf kweken dat ik wat te betekenen heb hier, wat ik waarschijnlijk ook wel heb, maar er is verschil tussen weten en voelen en mijn gevoel heeft nogal een grote mond in mijn bovenkamer, daarom regel en organiseer ik de boel ook zo graag in de buitenwereld denk ik, om toch nog een beetje grip te hebben op wat daar allemaal gebeurt.

Met mijn photoshop gebeuren gaat het ook goed, door een tijdschrift werd ik laatst geïnspireerd om een "blach-noir" strip te maken om zo aan te kondigen dat ik naar NL kom. Dit is leuk om te doen en nu ben ik bezig met een verhaaltje dat misschien wat beter aanslaat dan mijn ander geschrijf. Leren schrijven is niet zo eenvoudig kom ik wel achter en de lauwe reacties op mijn eerder verhaal verteld mij dat ik het waarschijnlijk niet in die hoek moet zoeken. Maar misschien kan ik zo wat leuks maken en wie weet wat nuttigs verkondigen. Het is in ieder geval leuk om te doen en ik kan alles wat ik tot nu toe heb geleerd van photoshop gebruiken. Ik moet trouwens wel even kwijt dat het mij nog al tegenvalt wat mijn lezers en mijn medemens in het algemeen aan interesse toont voor de filosofie. Interesse is er misschien wel maar meestal is de enige motivatie het eigen leventje en hoe dat de lei(ij)den, werkelijke interesse voor het hoe en waarom om het hoe en waarom is er niet veel. Dit houd mij nogal bezig omdat ik die interesse wel heb en het gebrek daaraan voel bij anderen waardoor ik mij in de hoek geduwd voel, ik voel zodoende niet echt een band met de mensen om mij heen waardoor ik dus ook regelmatig weer verkas (steeds verder weg). Dit alles is natuurlijk mijn eigen probleem maar soms moet ik dat gewoon even kwijt, zonder noemenswaardige reden hoor, dit spookt altijd wel door mijn hoofd. Eigenlijk was er wel een reden waarom ik dit nu zo opschrijf en dat heeft met mijn werk te maken en waarover ik het hiervoor had, ik snap gewoon niet dat als je al zoveel boten hebt dat je dan nog niet een systeem hebt hoe je de boel aanpakt. Het lijkt wel alsof ze ieder keer zijn vergeten hoe het de vorige keer ging en dat bedoel ik, in een breder verband, met het alleen maar interesse hebben in het eigen leventje. Het focussen op het werk dat je nu doet en zodra een nieuwe taak zich aandient vergeten wat er daarvoor is gebeurd, niet het grotere verband zien en iedere situatie als nieuw zien alsof je oogkleppen op hebt. Ik stap bijvoorbeeld op de chef af om te vragen wat het plan is en dan komt er stamelend een vraagteken uit zijn mond met als excuus dat hij nog niet klaar is met het vorige project, wakker worden denk ik dan. OP een of andere manier kan hij het grotere verband niet zien waardoor hij de overeenkomsten mist die er tussen al die projecten zijn die hij al heeft gedaan. Mijn klachten over het navelstaren hebben dus niet alleen maar betrekking op de filosofie het heeft zijn weerklank in het dagelijkse leven en op het nog ruimer te zien neem Irak, er zijn genoeg critici van die oorlog die wijzen op de verbanden met ander oorlogen waar het zelfde gebeurd is maar kennelijk leert de mens niet van zijn verleden en blijft het navelstaren.

Ik, mijzelf en mij

Alweer een jaar in Noorwegen. Begin oktober vorig jaar begon mijn avontuur hier in Noorwegen, het lijkt alweer een eeuwigheid geleden maar ook of ik hier net ben. Wonen in Nederland, in Harlingen is een vage herinnering geworden; de reis met Robbie en Marieke lang geleden maar een Noor ben ik ook nog lang niet. Mijn huisje, de bergen, de luchten, de geuren het werk, dat alles in nu normaal, mijn leven. Maar een Noor ben ik hierdoor nog niet en zal ik ook wel nooit worden. Wat mij het meeste opvalt na dit jaar is het verschil tussen onze culturen. In Cambodja en Curaçao was het culturele verschil natuurlijk groter maar daar was ik omgeven door Nederlanders, hier woon ik tussen de Noren en als je dan is een Nederlander ontmoet dan merk je het verschil meteen. Ik ben natuurlijk extra geïnteresseerd in dit soort dingen vanwege mijn interesse in wat de mens in het algemeen drijft. Zoals gezegd dacht ik niet dat er een groot verschil tussen onze culturen zou zijn, dat er tussen een Fransman of een Spanjaard een verschil zou zijn met De Nederlander sprak voor mij meer voor zich dan dat er een verschil zou zijn tussen de meer noordelijkere landen en ons. Op de verschillen zal ik zo nog terug komen, het heeft mij namelijk ook op mijzelf gewezen, op een paar ideeën en idealen die ik dacht te hebben. Neem het werk overleg, in Nederland klaagde ik er wel is over dat er op de werkvloer zo weinig communicatie is tussen het personeel en de leiding maar hier in Noorwegen zijn ze daar wel een beetje in door geslagen. Na meer dan dertig jaar socialistisch bewind is iedereen er hier van doordrongen dat iedereen gelijk is en dat klinkt wel mooi maar dat is natuurlijk onzin. Een bedrijf kan niet zonder leiding en als je dat accepteert dan moet je ook accepteren dat we niet allemaal gelijk zijn. Hier wil iedereen zijn zegje doen en dat is niet goed voor de continuïteit. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik verbaast ben om mijn eigen reactie hieromtrent, ik heb namelijk altijd verkondigd dat het leven niet om produceren gaat of werken of wat van hogere doel dan ook; het leven zou in de eerste plaats om het beleven van de wereld gaan, een beetje vaag begrip ja, dat beleven maar in mijn filosofie leid het leven nergens toe dus dan kun je er maar beter met verwondering naar kijken en er wat moois van maken. Hier kom ik dus in de moeilijkheden, de Noren hier schijnen het persoonlijke welbehagen op de eerste plek hebben staan en daarna pas een enigszins gecoördineerd werkproces, zou mij dus moeten bevallen, niet dus. Voor mij is werk iets dat zo efficiënt als maar mogelijk is gedaan moet worden, ik ben een echte militair wat dat betreft. Hoewel ik in Nederland altijd schopte tegen leidinggevende mis ik hier kennelijk een leider…om tegen aan te schoppen. Dat is een eerste verschil dat mij opvalt, om maar meteen een open duur in te trappen, wij Nederlanders klagen graag, dat blijkt wel want ik begin dit verhaal ook met alles wat niet goed is, dat zit ook in onze natuur, zal wel komen omdat onze voorouders al dijken moesten bouwen en een zwakke dijk is iets negatiefs en daar lette ze kennelijk continu op, op alles dat niet goed is. Ik kan er dus weinig aan doen dat ik... "de gaten in de dijk als eerste zie". En die gaten moeten gedicht worden en een daarvan is het met zichzelf bezig zijn van de Noren hier in Gratangen, het zegt wel genoeg dat mijn beste kennissen hier buitenlanders zijn en de Noren willen niet voor niets buiten de EU blijven. In Nederland gaat het wat dat betreft ook niet echt goed maar ik ben opgegroeid in een familie waarin in principe iedereen welkom is wat ze ook hadden uitgespookt, in de eerste plaats ben je gastvrij, hier in Noorwegen krijg ik het gevoel dat je door een ballotage commissie moet om opgenomen te kunnen worden, ben je, zoals ik, nogal uitgesproken, dan sluiten ze je om die reden uit. Gelukkig niet iedereen hoor, het is vooral iets van de jongere generatie heb ik het idee, die zijn wat meer geïndoctrineerd met het idee van gelijkheid en niet boven het maaiveld uitkomen. Maar in mijn wereld en vooral in zo’n kleine gemeenschap moet je het met zijn allen doen en kun je niet zomaar omdat je persoonlijk tegen iemand iets hebt die persoon uitsluiten. Iedereen is gelijk zolang je maar aan de regels houd is hier het motto, een Zweedse minister heeft wel is gezegd dat Noorwegen de laatste Europese communistische maatschappij is. Nee, ik ben niet de makkelijkste persoon om mee om te gaan maar van de Noren had ik wat meer verwacht.

Ik geef toe dat ik door de dingen die ik heb mee gemaakt in mijn leven de lat voor mijzelf en anderen hoog heb gelegd, daarom ben ik ook weg gegaan uit Nederland waar de meeste mensen, naar mijn idee, als kippen zonder kop hard mee hollen in de consumptie race. Het karakter van de Noren hier in dit deel van Noorwegen is dus een kleine teleurstelling maar op het persoonlijke vlak is er ook genoeg positiefs te melden. Ten eerste valt het mij honderd procent mee hoe ik het uithoud zo in mijn uppie. Voor iemand die dol is om af en toe weg te mijmeren in depressieve gedachtes kan ik melden dat die gedachtes, die hier een rijkere voedingsbodem hebben in deze eenzaamheid, kennelijk geen grip kunnen krijgen op mijn algemene humeur, ik ben weer wat meer autonoom geworden, wat minder beïnvloedbaar door mijn omgeving zeg maar. Het verschil is nog al groot namelijk, in Nederland ging ik veel uit en had ik vele uitlaatkleppen naar buiten toe. Hier kun je niet uit, spreek ik de taal maar half en is er alleen maar stille natuur om mij heen. Kennelijk heb ik Nederland en zijn drukte niet nodig om te kunnen ontladen van het gepieker dat ik hier niet minder ben gaan doen. De meeste Noren hier zijn nogal oppervlakkig geïnteresseerd in andermans welzijn dus een goed gesprek zit er niet echt in maar ik heb hier de computer. Zat ik in Nederland eigenlijk nooit achter dat ding nu heeft het een centrale plaats in mijn leven, om te schrijven, communiceren en mijn foto’s te bewerken. Het schrijven is een goede manier om mijn verhaal te vertellen en zo kwijt te kunnen, af en toe is het wel raar om het zo in de wereld te slingeren maar over het algemeen zijn het bekenden die mijn blog lezen en mijn echte diepe gedachtes die vertel ik toch niemand of je moet mijn gedichten en gedachtels goed lezen. Het fotograferen is ook weer terug in de top vijf van dingen die mij bezig houden en daar heb ik veel plezier in, een paar jaar lang heb ik weinig gefotografeerd omdat het mij nogal doelloos leek, voor wie of wat maak ik die foto’s nou. Dat is trouwens ook iets positiefs aan mijn verblijf hier in Noorwegen, in Nederland zag ik weinig toekomst meer, voor wat dan ook, te veel Nietzsche gelezen zeg maar, maar langzamerhand zie ik het nut weer in om wat verder te kijken dan een paar maanden vooruit. Niet dat mijn mening over de wereld veranderd is maar ik hoop wat meer balans gevonden te hebben zodat ik wat meer kan gaan plannen. Misschien kan ik ooit wel is wat met mijn fotografie gaan doen, die gedachte was in Nederland nutteloos omdat ik daar dus geen toekomst meer zag, Noorwegen heeft mij weer wat toekomst terug gegeven. Neem dit niet te zwaar hoor, in Nederland was ik wel gelukkig, ik heb geen toekomst nodig om dat te zijn maar een maatschappelijk leven had ik niet, daarmee bedoel ik dat ik geen stabiele vriendenkring opbouwde laat staan een gezin of werkomgeving. Het risico is dan wel dat je teveel in je eigen wereld gaat leven en als filosoof probeer ik ook (zo goed als mogelijk) objectief te blijven en dat is natuurlijk lastig als je, je afsluit van de rest van de wereld. Nu is het mooie dat ik hier verder van de (bewoonde) wereld woon en er weer dichter bij ben gekomen. Niet zo raar natuurlijk want veel mensen die kritisch zijn op de maatschappij (schrijvers, dichters, filosofen etc. etc.) trekken zich terug in de natuur om meer begrip van de wereld te krijgen, ken jezelf dan ken je de wereld is een bekende uitspraak en waar leer je jezelf beter kennen als je voor de meeste tijd op jezelf bent aangewezen. Voor Christiaan "de denker" is het dus een leerzaam jaar geweest, voor Christiaan "de timmerman" ook wel. Het werk aan die oude boten is natuurlijk mooi en het maken van een nieuw dek en vooral de restauratie van het stuurhuis van de Biskop heeft mij veel voldoening gegeven. Of het allemaal zo leerzaam was weet ik niet, ik heb het vak voor het grootste gedeelte zelf geleerd en heb er kennelijk wel aanleg voor dus erg ingewikkeld is het allemaal niet. Het is meer het aanleren van de gewoontes van dit bedrijf en op de rem gaan staan om niet te hard vooruit te lopen. Al met al is het werk leuk en het langzamere werktempo heeft ook wel zijn voordelen, kan ik mijn eigen gang gaan af en toe. Ik wil hier in ieder geval de volgende boot nog mee helpen restaureren. Ik heb dan wel een idee van hoe dat moet maar ik wil alles ook een keer echt gedaan hebben, daarna zien wij wel verder. Zo als het er nu naar uit ziet zal ik hier niet blijven, daarvoor ben ik nog te onrustig, en waarom zou ik ook, ik heb hier niets dat mij bind. Oslo wordt misschien wel het volgende doel, in ieder geval zou ik nog wel even in Noorwegen willen blijven, ik begin nu de taal al aardig te spreken en hoewel ik niet precies weet wat maar iets trekt mij wel aan in dit land dus ik laat mij niet door een ervaring in een uithoek van dit grote land een mening opdringen over heel Noorwegen.

Waarheen

Eenzaamheid

is er niet

in je hoofd

het gevecht

met jezelf

het gesprek

dat maar gaat

nooit alleen

dat spel met zijn tween

of drieën

vragen stellend

antwoord gevend

bang

en onder dwang

gedreven

en bedreigend

maar niet

eenzaam

in je hoofd

is dit spel

van krachten

niet te stoppen

buiten ons bereik

baren we ons lot

in de toekomst

die ons lijkt zo alleen

niet beseffend

dat je bent

met minstens die ander

die luistert

als je stelt

de vraag

in je hoofd...

WAARHEEN?

Biskop vaarwel

De Biskop Hvoslef is vandaag vertrokken. Bijna een jaar heeft hij binnen gestaan voor groot onderhout, jullie hebben het allemaal kunnen lezen in vorige verslagen dus ik zal het niet herhalen maar ik kan je wel vertellen dat het altijd leuk is als er weer is een stuk werk van je geslaagd is en gebruikt word alsof het altijd zo geweest is, missie geslaagd zeg maar. De Biskop maakte nog wat water, het hout is behoorlijk uitgedroogd doordat het een hele tijd binnen heeft gestaan, dit weekeind heb ik dus op hem gepast. Om de zoveel uur effe kijken of hij al minder lekt en eventueel de pompen aan zetten. Het is echter snel gegaan, donderdag moesten de pompen na 6 uur stilstand nog ruim drie minuten pompen en gister na 12 uur stilstand waren ze nog geen minuut bezig, dat komt wel goed dus. De afgelopen week was er niet zoveel te doen, vandaag hebben we dan wel een andere boot op de slip gezet maar dat konden we vorige week niet doen omdat de Biskop misschien weer nar binnen moest. Tijd dus voor wat klussen die er normaal niet van komen, ik heb de werkplaats een beetje gereorganiseerd, een schappen systeem gemaakt waar we al het resthout wat georganiseerder kwijt, eerder stond alles ergens in een hoek door elkaar, een zooitje en meestal gooide je de helft maar weg omdat je door (gezaagde)bomen het bos niet meer zag. Ook heb ik nieuwe schappen opgehangen voor alle elektrische machines, nu hebben ze allemaal hun eigen plek, iets meer georganiseerd zeg maar. Iedereen blij en nu maar zien hoelang ze het volhouden om het ook zo te houden. Dit weekeind was het hartstikke mooi weer hier, boven de 15 graden en strak blauwe luchten en vanmorgen een mooi zonsopkomst. Ik ben ook uitgeweest in Harstad. Voor het eerst sinds mijn verblijf in deze uithoek naar de disco, met Kiyen, dat was wel gezellig maar die disco stelde niks voor. In Nederland zouden we het een kinderdisco noemen, waardeloze muziek, waardeloze deejay en bijna uitgestorven. Er is hier ook geen publiek voor echte harde house muziek denk ik misschien in Tromso, daar is een universiteit en dus wat meer volk dat uitgaat. In Harstad was wel een hele groep Nederlandse Mariniers, even mee gekletst, wat een jonkies allemaal zeg, jemig, daar was ik er ook een van. En dan allemaal ge u enzo, dan voel ik mij helemaal bejaard. Nu kon ik trouwens goed zien wat een verschil is tussen de Noren en De Nederlanders, De Noren zitten over het algemeen redelijk stil op het terras en lachen een beetje en worden stom dronken en die Mariniers maakte een kabaal, brallen en Showerig doen, noem maar op, wel leuk om te zien en herkenbaar, niet dat ik zo’n druktemaker was maar ik heb er wel drie jaar tussen gezeten. Morgen gaan we de nieuwe boot, Brotchen of zo iets, een nieuwe verflaag geven onder de waterlinie en daarna komt de Kjartan die een grote buurt krijgt, nieuwe spanten, huiddelen, dek etc. etc, daar zijn we wel weer even zoet mee.