Nooit meer slapen: Ik, mijzelf en mij

Alweer een jaar in Noorwegen. Begin oktober vorig jaar begon mijn avontuur hier in Noorwegen, het lijkt alweer een eeuwigheid geleden maar ook of ik hier net ben. Wonen in Nederland, in Harlingen is een vage herinnering geworden; de reis met Robbie en Marieke lang geleden maar een Noor ben ik ook nog lang niet. Mijn huisje, de bergen, de luchten, de geuren

het werk, dat alles in nu normaal, mijn leven. Maar een Noor ben ik hierdoor nog niet en zal ik ook wel nooit worden. Wat mij het meeste opvalt na dit jaar is het verschil tussen onze culturen. In Cambodja en Curaçao was het culturele verschil natuurlijk groter maar daar was ik omgeven door Nederlanders, hier woon ik tussen de Noren en als je dan is een Nederlander ontmoet dan

merk je het verschil meteen. Ik ben natuurlijk extra geïnteresseerd in dit soort dingen vanwege mijn interesse in wat de mens in het algemeen drijft. Zoals gezegd dacht ik niet dat er een groot verschil tussen onze culturen zou zijn, dat er

tussen een Fransman of een Spanjaard een verschil zou zijn met De Nederlander sprak voor mij meer voor zich dan dat er een verschil zou zijn tussen de meer noordelijkere landen en ons. Op de verschillen zal ik zo nog terug komen, het heeft mij namelijk ook op mijzelf gewezen, op een paar ideeën en idealen die ik dacht te

hebben. Neem het werk overleg, in Nederland klaagde ik er wel is over dat er op de werkvloer zo weinig communicatie is tussen

het personeel en de leiding maar hier in Noorwegen zijn ze daar wel een beetje in door geslagen. Na meer dan dertig jaar socialistisch bewind is iedereen er hier van doordrongen dat iedereen gelijk is en dat klinkt wel mooi maar dat is natuurlijk onzin. Een bedrijf kan niet zonder leiding en als je dat accepteert dan moet je ook accepteren dat we niet allemaal gelijk zijn. Hier wil iedereen zijn zegje doen en dat is niet goed voor de continuïteit. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik verbaast ben om mijn eigen reactie hieromtrent, ik heb namelijk altijd verkondigd dat het leven niet om produceren gaat of werken

of wat van hogere doel dan ook; het leven zou in de eerste plaats om het beleven van de wereld gaan, een beetje vaag begrip ja, dat beleven maar in mijn filosofie leid het leven nergens toe dus dan kun je er maar beter met verwondering naar kijken en

er wat moois van maken. Hier kom ik dus in de moeilijkheden, de Noren hier schijnen het persoonlijke welbehagen op de eerste plek hebben staan en daarna pas een enigszins gecoördineerd werkproces, zou mij dus moeten bevallen, niet dus. Voor mij is

werk iets dat zo efficiënt als maar mogelijk is gedaan moet worden, ik ben een echte militair wat dat betreft. Hoewel ik in Nederland altijd schopte tegen leidinggevende mis ik hier kennelijk een leider…om tegen aan te schoppen. Dat is een eerste verschil dat mij opvalt, om maar meteen een open duur in te trappen, wij Nederlanders klagen graag, dat blijkt wel want ik begin dit verhaal ook met alles wat niet goed is, dat zit ook in onze natuur, zal wel komen

omdat onze voorouders al dijken moesten bouwen en een zwakke dijk is iets negatiefs en daar lette ze kennelijk continu op, op alles dat niet goed is. Ik kan er dus weinig aan doen dat ik... "de gaten in de dijk als eerste zie". En die

gaten moeten gedicht worden en een daarvan is het met zichzelf bezig zijn van de Noren hier in Gratangen, het zegt wel genoeg dat mijn beste kennissen hier

buitenlanders zijn en de Noren willen niet voor niets buiten de EU blijven. In Nederland gaat het wat dat betreft ook niet echt goed maar ik ben opgegroeid in een familie waarin in principe iedereen welkom is wat ze ook hadden

uitgespookt, in de eerste plaats ben je gastvrij, hier in Noorwegen krijg ik het gevoel dat je door een ballotage commissie moet om opgenomen te kunnen worden, ben je, zoals ik, nogal uitgesproken, dan sluiten ze je om die reden uit. Gelukkig niet iedereen hoor, het is vooral iets van de jongere generatie heb ik het idee, die zijn wat

meer geïndoctrineerd met het idee van gelijkheid en niet boven het maaiveld uitkomen. Maar in mijn wereld en vooral in zo’n kleine gemeenschap moet je het met zijn allen doen en kun je niet zomaar omdat je persoonlijk tegen iemand iets

hebt die persoon uitsluiten. Iedereen is gelijk zolang je maar aan de regels houd is hier het motto, een Zweedse minister heeft wel is gezegd dat Noorwegen de laatste Europese communistische maatschappij is. Nee, ik ben niet de makkelijkste persoon om mee om te gaan maar van de Noren had ik wat meer verwacht.

Ik geef toe dat ik door de dingen die ik heb mee gemaakt in mijn leven de lat voor mijzelf en anderen hoog heb gelegd, daarom ben ik ook weg gegaan uit Nederland waar de meeste mensen, naar mijn idee, als kippen zonder kop hard mee hollen in de consumptie race. Het karakter van de Noren hier in dit deel van Noorwegen is dus een kleine teleurstelling maar op het persoonlijke vlak is er ook genoeg positiefs te melden. Ten eerste valt het mij honderd procent mee hoe ik het uithoud zo in mijn uppie. Voor iemand die dol is om af en toe weg te mijmeren in depressieve gedachtes kan ik melden dat die gedachtes, die hier een rijkere voedingsbodem hebben in deze eenzaamheid, kennelijk geen grip kunnen krijgen op mijn algemene humeur, ik ben weer wat meer autonoom geworden, wat minder beïnvloedbaar door mijn omgeving zeg maar. Het verschil is nog al groot namelijk, in Nederland ging ik veel uit en had ik vele uitlaatkleppen naar buiten toe. Hier kun je niet uit, spreek ik de taal maar half en is er alleen maar stille natuur om mij heen. Kennelijk heb ik Nederland en zijn drukte niet nodig om te kunnen ontladen van het gepieker dat ik hier niet minder ben gaan doen. De meeste Noren hier zijn nogal oppervlakkig geïnteresseerd in andermans welzijn dus een goed gesprek zit er niet echt in maar ik heb hier de computer. Zat ik in Nederland eigenlijk nooit achter dat ding nu heeft het een centrale plaats in mijn leven, om te schrijven, communiceren en mijn foto’s te bewerken. Het schrijven is een goede manier om mijn verhaal te vertellen en zo kwijt te kunnen, af en toe is het wel raar om het zo in de wereld te slingeren maar over het algemeen zijn het bekenden die mijn blog lezen en mijn echte diepe gedachtes die vertel ik toch niemand of je moet mijn gedichten en gedachtels goed lezen. Het fotograferen is ook weer terug in de top vijf van dingen die mij bezig houden en daar heb ik veel plezier in, een paar jaar lang heb ik weinig gefotografeerd omdat het mij nogal doelloos leek, voor wie of wat maak ik die foto’s nou. Dat is trouwens ook iets positiefs aan mijn verblijf hier in Noorwegen, in Nederland zag ik weinig toekomst meer, voor wat dan ook, te veel Nietzsche gelezen zeg maar, maar langzamerhand zie ik het nut weer in om wat verder te kijken dan een paar maanden vooruit. Niet dat mijn mening over de wereld veranderd is maar ik hoop wat meer balans gevonden te hebben zodat ik wat meer kan gaan plannen. Misschien kan ik ooit wel is wat met mijn fotografie gaan doen, die gedachte was in Nederland nutteloos omdat ik daar dus geen toekomst meer zag, Noorwegen heeft mij weer wat toekomst terug gegeven. Neem dit niet te zwaar hoor, in Nederland was ik wel gelukkig, ik heb geen toekomst nodig om dat te zijn maar een maatschappelijk leven had ik niet, daarmee bedoel ik dat ik geen stabiele vriendenkring opbouwde laat staan een gezin of werkomgeving. Het risico is dan wel dat je teveel in je eigen wereld gaat leven en als filosoof probeer ik ook (zo goed als mogelijk) objectief te blijven en dat is natuurlijk lastig als je, je afsluit van de rest van de wereld. Nu is het mooie dat ik hier verder van de (bewoonde) wereld woon en er weer dichter bij ben gekomen. Niet zo raar natuurlijk want veel mensen die kritisch zijn op de maatschappij (schrijvers, dichters, filosofen etc. etc.) trekken zich terug in de natuur om meer begrip van de wereld te krijgen, ken jezelf dan ken je de wereld is een bekende uitspraak en waar leer je jezelf beter kennen als je voor de meeste tijd op jezelf bent aangewezen. Voor Christiaan "de denker" is het dus een leerzaam jaar geweest, voor Christiaan "de timmerman" ook wel. Het werk aan die oude boten is natuurlijk mooi en het maken van een nieuw dek en vooral de restauratie van het stuurhuis van de Biskop heeft mij veel voldoening gegeven. Of het allemaal zo leerzaam was weet ik niet, ik heb het vak voor het grootste gedeelte zelf geleerd en heb er kennelijk wel aanleg voor dus erg ingewikkeld is het allemaal niet. Het is meer het aanleren van de gewoontes van dit bedrijf en op de rem gaan staan om niet te hard vooruit te lopen. Al met al is het werk leuk en het langzamere werktempo heeft ook wel zijn voordelen, kan ik mijn eigen gang gaan af en toe. Ik wil hier in ieder geval de volgende boot nog mee helpen restaureren. Ik heb dan wel een idee van hoe dat moet maar ik wil alles ook een keer echt gedaan hebben, daarna zien wij wel verder. Zo als het er nu naar uit ziet zal ik hier niet blijven, daarvoor ben ik nog te onrustig, en waarom zou ik ook, ik heb hier niets dat mij bind. Oslo wordt misschien wel het volgende doel, in ieder geval zou ik nog wel even in Noorwegen willen blijven, ik begin nu de taal al aardig te spreken en hoewel ik niet precies weet wat maar iets trekt mij wel aan in dit land dus ik laat mij niet door een ervaring in een uithoek van dit grote land een mening opdringen over heel Noorwegen.