Vast?

Citaten

"Ze hebben me in een leven geworpen zonder zin, en dat leven kan zin krijgen als ik mij verder werp."

Bert van Aerschot

"Ik ben gestopt met roken. Ik zal een week langer leven. Die week regent het pijpenstelen."

Woody Allen

"Een huis wordt gebouwd om in te leven, niet om naar te kijken."

Francis Bacon

"Eén lente per jaar, en in het leven slechts één jeugd."

Simone de Beauvoir

"Dat slechts zo weinigen van kunst houden komt, doordat zo velen geen flauw besef hebben van wat het leven is."

Jean de Boisson

"Zorg dat je nooit een slachtoffer wordt, ook al probeert iedereen dat nog zo hard van je te maken en al heb je alle redenen om in die rol te geloven. Je leven is er mee gemoeid, en je ziel."

Joseph Brodski

"Als ik de mensen soms hoor zeggen: het leven is hard, vraag ik me altijd af: in vergelijking met wat ?"

Wiet van Broeckhoven

"Het leven is net een brandnetel; raak haar even aan en zij steekt. Pak haar stevig beet en zij steekt niet."

Edward Bulwer-Lytton

"Ziek zijn is een van de grootste genoegens van het leven, vooropgesteld dat men niet al te ziek is en niet hoeft te werken voor men genezen is."

Samuel Butler

"De optimist verkondigt dat we in de beste van alle mogelijke werelden leven; en de pessimist vreest dat het waar is."

James Branch Cabell

"In je leven ben je voor jezelf een raadsel, maar na je dood weet iedereen opeens heel goed hoe je was - hadden ze je het maar eerder verteld."

Remco Campert

"Leven is niet veel anders dan babbelen, verjaardag wensen en met een glimlach aan iets anders denken."

Simon Carmiggelt

"Wat sommigen hun leven noemen, is alleen maar hun manier om de tijd door te brengen."

Gilbert Cesbron

"Ik berouw niets in mijn leven, behalve dat wat ik niet heb gedaan."

Coco Chanel

"Het geheim om vooruit te komen in het leven is zich er op toe te leggen, altijd zo goed mogelijk en met volle bewustzijn te doen wat men onderneemt, zelfs de geringste kleinigheden."

Charton

"Je hebt er bijzonder veel plezier van als je de fouten waaruit je wat leren kan vroeg in je leven kunt maken."

Winston Churchill

"De helft van de fouten die we in het leven maken zijn een gevolg van het feit dat we voelen wanneer we zouden moeten denken en denken wanneer we zouden moeten voelen."

John Churton Collins

De muur

Ik sta voor een grote muur.

Links en recht oneindig lang.

Ik kijk omhoog, opzoek naar de rand.

Oneindig ver weg, ik zie hem niet, zo lijkt het geval.

Ik draai mij om, kijk terug in de tijd.

Oneindig weids, zo blijkt het te zijn.

Ik draai mij weer om en strek mijn hand.

En raak nu de muur… heel langzaam… hij is warm.

Een rilling trekt door mijn rug… mijn schouders schokken er van.

De schok trekt aan mijn hand… voor even… en gaat dan weer terug.

De muur beweegt, ik kijk beter, kom dichterbij…het zijn de stenen.

Ik zie ogen, een mond…benen en armen, deze stenen lijken te leven.

Mijn hand trekt zich terug en ik draai mijn hoofd voor een andere kijk.

Deze roze stenen, rechthoekig van vorm, kijken mij nu aan.

Ik leun naar achter en verruim zo mijn blik, ik zie er honderden.

Duizenden ogen kijken mij aan… de muur leeft en ademt is warm…maar ook koud.

Ik stap naar achteren en kijk links en rechts, de ogen gaan weer… hun eigen weg.

Oneindig hoog en lang lijkt deze muur, gemaakt van rechthoekige… mensjes van steen.

Ik frons mijn wenkbrauwen en lach ingehouden, mijn ogen knipperen en ik begin te lopen.

Opzoek naar een opening, probeer ik zoveel mogelijk stenen te bekijken.

Sommige ogen schrikken op, kijken mij aan en anderen zien mij niet gaan.

Tevreden en content blijken de meesten te zijn in hun rechthoekig bestaan.

Althans, aan de oppervlakte, hoe diep de stenen zijn is maar de vraag.

Ik stop weer…uit nieuwsgier naar hun diepte betast ik een voeg.

Misschien kan ik er een uit trekken en zo zijn diepte bepalen, de dikte van de muur.

De voeg is echter hard, grijs cement, ik kijk beter, ik zucht, dit wordt lastig.

Verkiezelde vooroordelen samen met zanderige gewoontes blijken de bakstenen te scheiden.

Maar deze harde voeg bind ze ook samen, dit blijkt als ik probeer meerdere stenen te bewegen.

De voeg vormt ze, scheidt ze en bindt ze bedenk ik mij en het verhult ook nog hun diepte.

Ik kijk om mij heen, kijk naar de grond maar vind niks scherps of iets bijtends.

Met mijn wijsvinger betast ik een van de voegen en bevoel zijn structuur.

De ogen kijken mij nu verschrikt aan van de stenen rondom, ik negeer ze voor nu.

Met mijn nagel begin ik te krabben maar geeft al snel op, dit gaat eeuwig duren verzucht ik hardop.

Mijn nagels groeien niet snel genoeg, het leven is te kort, om ooit deze voeg te laten verdwijnen.

Ik loop maar weer verder, langs deze muur, opzoek naar iets dat kan breken of bijten, een zuur.

Het gras is hier groen maar ik wil graag zien de diepte van deze mens en wat is,

de kleur van het gras achter deze muur

Blondie

Misschien heb ik er weer een boot bij. IK was dit weekeind weer is aan het speuren op het net naar een goedkoop huisje of boot en dat vertelde ik Sverre, de man die de bootjes regelt en die zij dat er eentje hier aan de kade ligt die ik zo kan hebben als ik wil. De boot heet zoiets als Blonnie maar ik noem der gewoon Blondie. Blondie is geboren in 1907 en heeft eerst als zeilboot rond gedobberd en daarna als motorboot en ooit hebben ze die lelijke opbouw er op gezet. Het is nog even afwachten hoe ze der uitziet vanonder, onder de waterlijn bedoel ik, als dat goed is dan neem ik der wel denk ik. Het ruim is redelijk groot en in een paar weekeinden kan ik het wel isoleren en er een leuke woonkamer van maken en mijn bedje er spreiden. Het plan is in ieder geval om er dan op te gaan wonen zodat ik geen huur meer hoef te betalen en dat geld kan gebruiken om der verder op te knappen. Stuurthuis er af en de belachelijk grote motor der uit plus de twee joekels van tanks, een kwart van de ruimte wordt in genomen door de motor ruimte en die kun je terug winnen door er tzt een kleinere motor in te bouwen en natuurlijk, als ex mastenmaker, maak ik er dan een zeilboot van. Op de oude foto zie je hoe hij er ooit uit heeft gezien en als ik der in die staat terug breng dan kan ik daar waarsschijnlijk subsidie voor krijgen. Sverre is nu namelijk ook lid van het bestuur die dat soort dingen regelt. Ook mooi is dat ik gratis aan de kade kan liggen en natuurlijk al het gereedschap kan gebruiken die ik nu ook dagelijks gebruik. Het is nog even afwachten maar als alles mee zit dan gaat het wel gebeuren. Ze is trouwens 16.30 m lang en ongeveer 4.80 breed.

Ze heeft een beetje schade opgelopen deze winter maar de huid en het dek zijn 10 jaar geleden voor ongeveer 200.000Euro gerestaureerd dus ik verwacht geen grote problemen daarmee.

De opbouw is niet erg mooi maar die is er zo af. Het is ooit een zeiler geweest dus de eigenschappen heeft ze nu nog de masten.

Een joekel van een motor en twee gigantische tanks, het is hier op schouderhoogte ongeveer 4.50m breed en 4m diep. Een kleinere motor "onder de tafel" en je hebt een mooi keuken en badkamer.

Het ruim is redelijk groot ongeveer 4.5m bij 4.5m op schouderhoogte maar je kunt alleen onder het luik rechtop staan (ongeveer 2.30m hoog) maar die luik is is eenvoudig ongeveer twee meter breder te maken zodat je een mooi woonkamer hebt. Ramen er in en zomers open, wat wil je nog meer.

Helemaal voor in is nu een klein keukentje en drie slaap plaatsen en een zitje, kan ik voorlopig gebruiken en later het schot weg breken en de woonkamer annex slaapkamer verlengen. Achter de motor ruimte is ook nog plaats voor een kooi of opberg ruimte, plek zat zeg maar.

Ademnood

Ik zet de ene stap na de ander op weg naar de plek daar verderop bij die toppen waar de zon vanavond haar rode gloed voor de miljoenste keer laat schijnen in duizenden rood tinten die verdwijnen als de aarde door draait op haar pad van gekte en plezier denk ik na over dit alles en de frisse lucht die hier zo stil aanwezig is als ik verder ga met de volgende trap de berg op en straks weer naar beneden door mijn knieën om te voelen met een hand vlak op de aarde dat het werkelijk is en geen droom hier waar de ruimte mijn geluk verruimt en mijn blik vereenzaamd ben ik niet door de herinneringen van wat ooit was zo helder nu op weg en reeds aangekomen als gezelschap hier bij mijn verleden en heden samen genietend van het uitzicht hier rechts van mij waar het ijs in duizenden scherven verdrukt is door het eb en vloed en het draaien van de wereld en de maan die mij al duizenden jaren aankijkt als ik haar opzoek tegen het slapen gaan en naar buiten kijk en denk aan de dag van vandaag die op dat moment stil staat door de kou die mij terug zet en rust geeft om te ontwaken in de morgen de gordijnen open gaan en de vogels wegvliegen omdat ze geschrokken ben ik van weer een dag die begint zoals de meeste in herhaling loop ik weer verder naar de horizon die tegen de avond mijn gemoed beschijnt met rode gloed verwarmt mijn adem laat stokken verzuchten berusten om de dagen die nog komen en de wereld die door draait ook zonder ons tot de zon komt halen wat zij ooit gaf als stofwolk zullen wij dan weer verder gaan en wie weet ooit weer leven of misschien de volgende keer als rode gloed een ander beschijnen die op pad is naar zijn horizon daar ver weg als een hersenschim die niet weet wat het belangrijkste tijdens ons leven is adem halen!

Steven, deel III

De steven past en nu maak ik de binnensteven. Eer zijn niet zoveel bomen die dik genoeg zijn om de steven uit een stuk te maken vandaar.

***

Hier heb ik hem pas geschaafd en klaar om gemonteerd te worden met een paar lange klink bouten.

***

Klein boortje der bij.

***


En klaar voor montering.

***

En nu voorzichtig.

***

Klein stukkie nog.

***

Mooi man, gelukt.

***

Paar spijkers der in.

***

En klaar voor nu dan, het afwerken doe ik later.

***

Mijn belangrijkste klus tot nu toe hier in Noorwegen en het is boven verwachtingen gegaan. Bij het soort werk dat ik doe en de manier waarop ik het doe komt een hoop gokken en hopen kijken, het is geen exakte wetenschap zeg maar, alles krom en niks is recht (lijkt het leven wel). Na acht jaar gaat dat gokken mij steeds beter af en nu zelfs zonder noemenswaardige fouten, het wordt nog wel is wat met die van Gaal.

Kindsoldaten

Ik vraag mij wel is af waarom ik het eigenlijk doe, dit ergeren aan de mens en zijn gedrag. Ik heb het niet over het kleine, de individuele beweegreden van deze of gene maar over het geheel, de domheid van ons allen. Aan de ene kant beschik ik, we, kennelijk over een idee van het betere, het goede, hoe kan ik mij anders afvragen waarom het niet goed is wat ik zie als ik, wij met zijn allen, ook niet een idee hebben van wat dus goed is.

We weten het wel, en het zeurt ook wel en het zeurt ook wel in ons achter hoofd maar kennelijk doen we niks met die kennis. We weten het met zijn allen maar al te goed. Echter, al bijna 100 jaar, sinds de eerste wereldoorlog is de mensheid haar onschuld kwijt. Die miljoenen doden van toen zijn alleen maar dood gegaan om ons te laten beseffen dat er krachten aan het werk zijn die geen individu onder controle heeft. We zijn sindsdien gaan geloven dat het individu niets voorstelt, dat de wereld rot is. De wereld is rot en ik kan er niks aan doen is ons mantra, luister maar is goed om je heen en in jezelf.

De (mijn) wereld draait nergens meer om, we geloven in niets meer, we zijn doelloos, nihilistisch. Dat klinkt wat al te somber natuurlijk, de meeste mensen staan smorgens niet op met die gedachte…toch? Kunnen wij ons echter een wereld voorstellen waarin noch hoopvol naar de toekomst en, met name, naar de mensheid word gekeken? Dat is moeilijk hè, en toch…er zijn in het verleden hele generaties geweest die dit beeld hun kinderen leerde, mensen hebben ooit zo kunnen leven net zoals de meeste mensen ook naar de toekomst en de mensen keken in hun jonge jaren, met onschuldige kinderogen.

Opgroeien, tegen die onzichtbare muur en wet aanlopend doet ons echter belanden in de wereld van de volwassenen. Het conflict vormt ons en een continu conflict, de grote oorlog, is ieder opgroeien. Een conflict met je eigen dromen en idealen, de mensen om je heen, met andere ideeën… de hele werkelijkheid, aannemen doe je die werkelijkheid niet zo maar. Zo was ook de mensheid ten tijde van de eerste wereld oorlog, een zestien jarige mensheid die met vreugde het gevecht aan ging met zijn buurjongen. En wat leert die zestienjarige? Wat pijn is en trots, verlies en winst en hij ziet de eigen dynamiek van alles waar hij aan mee doet. Het niet willen maar toch doen en het wel willen maar niet doen…wie is hier nu de baas zou hij zich kunnen afvragen.

Maar vraagt hij zich dat af? Moet er niet eerst nog worden opgebouwd, weer gewerkt worden aan de toekomst... twijfelt hij? Natuurlijk… kijk is in de ogen van een achttien jarige, een twintig jarige. Groot zijn die ogen, alles opnemend, verbaasd en vertwijfeld dat is de manier van zijn kijken. En wie is dan de baas in zijn ogen nu hij weet wat vallen is? Dat is nog niet duidelijk maar met meer respect en onderdanigheid luistert hij nu naar de leraar, zijn baas of sergeant. Hij is nu in ieder geval klaar om in de maat te gaan lopen en ook als is die tegendraads en koppig dan is dit nog als reactie op de maat van de maatschappij en een maat op zich in een andere toon.

Volwassen worden is hoe dan ook meer en meer in de maat gaan lopen, eerst, als zestien jarige, volgde je nog het ritme van je hart, die kloppend de maat gaf maar daarna... volg je de maat van je tijd. En hoewel de maat van de tegenwoordige tijd het individu als deuntje zingt blijft het toch een maat en wordt er vrolijk gemarcheerd met de zelfde mode aan, telefoon in de zak en gps in de auto. Nu zijn die uiterlijke voorwerpen niet zo van belang maar ze geven wel duidelijk zichtbare signalen aan ons allemaal dat we in het zelfde rond lopen en gedachteloos aanschaffen en blijven denken dat wij zelf de keuze maken, als individu, kijk maar is goed om je heen. Maar zoals gezegd, dit is niet zo van belang, belangrijkere is dat onze idealen en dromen ook aan mode onderhevig blijken te zijn.

‘De tijden veranderen’, wordt er dan gezegd en alles veranderd maar als dat de enige argumenten zijn om nu dingen te kunnen zeggen zonder blozen die twintig jaar geleden racistisch waren dan weet ik het niet hoor, je zou toch hopen dat er dingen buiten de tijd en zijn kennelijke dwang om te veranderen staan. Maar nee, tien jaar geleden was je een uitslover als je een mobiletelefoon had en nu ben je er een als je er niet een hebt, en we vinden dat allemaal normaal. We lopen met zijn allen keurig in de maat. En dit alles sinds de eerste wereldoorlog? Sinds onze volwassenheid? Omdat het een wereld oorlog was, de hele wereld voelde de invloed er van. De mens werd natuurlijk altijd in meer of mindere mate door zijn omgeving geleefd en beleefd maar die omgeving heeft door die oorlog opeens een gigantische metamorfose ondergaan.

Die eerste wereldoorlog heeft de hele wereld als het ware een bepaalde draai gegeven waar niemand meer onderuit kon en kan. Daarvoor was de wereld van de meeste mensen zijn directe omgeving, hoogstens een land dat alle koppen een kant op deed kijken, de maat gaf. Dat is dus veranderd, je kunt niet meer dromen of hopen op een plekje hier op aarde waar de onschuld noch de maat bepaald, waar een revolutie gestart kan worden.Dat besef wordt nu al generaties doorgegeven en heeft ons mede opgevoed. Al generaties lang is er geen echte hoop meer, de wereld is rot, lang leve het moment morgen ga ik links en overmorgen rechts waarom zou ik nog idealen hebben. En ga nu niet zeggen dat het allemaal wel mee valt, denk alleen maar is aan Wilders en de moslims en hun achterlijke geruzie, leg mij dat maar is uit na zes miljoen dode Joden en het zogenaamde en heel snel weer vergeten ideaal van het ‘dat nooit meer’, nooit geen haat meer.

Waarom erger ik mij dus aan de mens -en ik benadruk maar even dat ik er ook een ben- omdat het in ganzenpas in de maat blijft lopen en kennelijk nog steeds niet heeft geleerd om op eigen benen te staan…we zijn eigenlijk allemaal kindsoldaten

De Eerste Wereldoorlog werd gevoerd tussen enerzijds Duitsland, Oostenrijk-Hongarije in Midden-Europa (de Centralen), en anderzijds Rusland, Groot-Brittannië, Frankrijk en een aantal andere landen (de geallieerden). Het kleine Servië was vanaf het begin betrokken, België werd er in meegesleurd doordat de Duitse aanval via haar grondgebied liep. Tijdens de oorlog werden de Centralen versterkt door de deelname van het Ottomaanse Rijk en Bulgarije, terwijl Japan, Italië, Portugal, Roemenië en de Verenigde Staten de geallieerde zijde kozen. De omvang van de oorlog wordt duidelijk wanneer men beseft dat aan het eind van de oorlog 25 staten en hun koloniën betrokken waren, met 1,35 miljard inwoners oftewel driekwart van de toenmalige wereldbevolking.

Meer op wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Wereldoorlog

Doden in en na de eerste wereldoorlog:

Eerste Wereldoorlog	1914-1918	8.500.000
China: krijsheren en nationalistische tijd	1917-1937	4.000.000
Russische Burgeroorlog	1918-1921	8.800.000
USSR: regime Stalin	1924-1953	20.000.000
Tweede Wereldoorlog	1939-1945	50.000.000
Eerste Indo-chinese onafhankelijkheidsoorlog	1945-1954	600.000
Scheiding India-Pakistan	1947	500.000/800.000
China: regime Mao Zedong	1949-	48.000.000
Koreaanse Oorlog	1950-1953	1.500.000/2.800.000
Algerijnse Vrijheidsoorlog	1954-1962	650.000
Tweede Indo-chinese oorlog (Vietnam, Laos, Cambodja)	1960-1975	2.125.00/2.700.000
Ethiopië Burgeroorlogen	1962-1992	1.400.000/1.700.000
Indonesië: slachting communisten	1965-	500.000
Nigeria: opstand Biafra	1967-1970	1.000.000/2.000.000
Bangladesh slachting	1971-	1.250.000
Cambodja regime Rode Khmer	1975-1979	1.650.000/2.000.000
Mozambique Burgeroorlog	1976-1992	600.000/800.000
Iran-Irak oorlog	1980-1988	600.000/800.000
Afghanistan Burgeroorlog	1980-2001	600.000/1.400.000
Tweede Sudanese Burgeroorlog	1983-	400.000/1.900.000
Rwanda slachting	1994	800.000
Kongolese Burgeroorlog	1998-	1.000.000/1.700.00
Totaal		157.985.000/164.110.000

Bron: http://www.w8.nl/twintigsteeeuw.htm