Kindsoldaten

Ik vraag mij wel is af waarom ik het eigenlijk doe, dit ergeren aan de mens en zijn gedrag. Ik heb het niet over het kleine, de individuele beweegreden van deze of gene maar over het geheel, de domheid van ons allen. Aan de ene kant beschik ik, we, kennelijk over een idee van het betere, het goede, hoe kan ik mij anders afvragen waarom het niet goed is wat ik zie als ik, wij met zijn allen, ook niet een idee hebben van wat dus goed is.

We weten het wel, en het zeurt ook wel en het zeurt ook wel in ons achter hoofd maar kennelijk doen we niks met die kennis. We weten het met zijn allen maar al te goed. Echter, al bijna 100 jaar, sinds de eerste wereldoorlog is de mensheid haar onschuld kwijt. Die miljoenen doden van toen zijn alleen maar dood gegaan om ons te laten beseffen dat er krachten aan het werk zijn die geen individu onder controle heeft. We zijn sindsdien gaan geloven dat het individu niets voorstelt, dat de wereld rot is. De wereld is rot en ik kan er niks aan doen is ons mantra, luister maar is goed om je heen en in jezelf.

De (mijn) wereld draait nergens meer om, we geloven in niets meer, we zijn doelloos, nihilistisch. Dat klinkt wat al te somber natuurlijk, de meeste mensen staan smorgens niet op met die gedachte…toch? Kunnen wij ons echter een wereld voorstellen waarin noch hoopvol naar de toekomst en, met name, naar de mensheid word gekeken? Dat is moeilijk hè, en toch…er zijn in het verleden hele generaties geweest die dit beeld hun kinderen leerde, mensen hebben ooit zo kunnen leven net zoals de meeste mensen ook naar de toekomst en de mensen keken in hun jonge jaren, met onschuldige kinderogen.

Opgroeien, tegen die onzichtbare muur en wet aanlopend doet ons echter belanden in de wereld van de volwassenen. Het conflict vormt ons en een continu conflict, de grote oorlog, is ieder opgroeien. Een conflict met je eigen dromen en idealen, de mensen om je heen, met andere ideeën… de hele werkelijkheid, aannemen doe je die werkelijkheid niet zo maar. Zo was ook de mensheid ten tijde van de eerste wereld oorlog, een zestien jarige mensheid die met vreugde het gevecht aan ging met zijn buurjongen. En wat leert die zestienjarige? Wat pijn is en trots, verlies en winst en hij ziet de eigen dynamiek van alles waar hij aan mee doet. Het niet willen maar toch doen en het wel willen maar niet doen…wie is hier nu de baas zou hij zich kunnen afvragen.

Maar vraagt hij zich dat af? Moet er niet eerst nog worden opgebouwd, weer gewerkt worden aan de toekomst... twijfelt hij? Natuurlijk… kijk is in de ogen van een achttien jarige, een twintig jarige. Groot zijn die ogen, alles opnemend, verbaasd en vertwijfeld dat is de manier van zijn kijken. En wie is dan de baas in zijn ogen nu hij weet wat vallen is? Dat is nog niet duidelijk maar met meer respect en onderdanigheid luistert hij nu naar de leraar, zijn baas of sergeant. Hij is nu in ieder geval klaar om in de maat te gaan lopen en ook als is die tegendraads en koppig dan is dit nog als reactie op de maat van de maatschappij en een maat op zich in een andere toon.

Volwassen worden is hoe dan ook meer en meer in de maat gaan lopen, eerst, als zestien jarige, volgde je nog het ritme van je hart, die kloppend de maat gaf maar daarna... volg je de maat van je tijd. En hoewel de maat van de tegenwoordige tijd het individu als deuntje zingt blijft het toch een maat en wordt er vrolijk gemarcheerd met de zelfde mode aan, telefoon in de zak en gps in de auto. Nu zijn die uiterlijke voorwerpen niet zo van belang maar ze geven wel duidelijk zichtbare signalen aan ons allemaal dat we in het zelfde rond lopen en gedachteloos aanschaffen en blijven denken dat wij zelf de keuze maken, als individu, kijk maar is goed om je heen. Maar zoals gezegd, dit is niet zo van belang, belangrijkere is dat onze idealen en dromen ook aan mode onderhevig blijken te zijn.

‘De tijden veranderen’, wordt er dan gezegd en alles veranderd maar als dat de enige argumenten zijn om nu dingen te kunnen zeggen zonder blozen die twintig jaar geleden racistisch waren dan weet ik het niet hoor, je zou toch hopen dat er dingen buiten de tijd en zijn kennelijke dwang om te veranderen staan. Maar nee, tien jaar geleden was je een uitslover als je een mobiletelefoon had en nu ben je er een als je er niet een hebt, en we vinden dat allemaal normaal. We lopen met zijn allen keurig in de maat. En dit alles sinds de eerste wereldoorlog? Sinds onze volwassenheid? Omdat het een wereld oorlog was, de hele wereld voelde de invloed er van. De mens werd natuurlijk altijd in meer of mindere mate door zijn omgeving geleefd en beleefd maar die omgeving heeft door die oorlog opeens een gigantische metamorfose ondergaan.

Die eerste wereldoorlog heeft de hele wereld als het ware een bepaalde draai gegeven waar niemand meer onderuit kon en kan. Daarvoor was de wereld van de meeste mensen zijn directe omgeving, hoogstens een land dat alle koppen een kant op deed kijken, de maat gaf. Dat is dus veranderd, je kunt niet meer dromen of hopen op een plekje hier op aarde waar de onschuld noch de maat bepaald, waar een revolutie gestart kan worden.Dat besef wordt nu al generaties doorgegeven en heeft ons mede opgevoed. Al generaties lang is er geen echte hoop meer, de wereld is rot, lang leve het moment morgen ga ik links en overmorgen rechts waarom zou ik nog idealen hebben. En ga nu niet zeggen dat het allemaal wel mee valt, denk alleen maar is aan Wilders en de moslims en hun achterlijke geruzie, leg mij dat maar is uit na zes miljoen dode Joden en het zogenaamde en heel snel weer vergeten ideaal van het ‘dat nooit meer’, nooit geen haat meer.

Waarom erger ik mij dus aan de mens -en ik benadruk maar even dat ik er ook een ben- omdat het in ganzenpas in de maat blijft lopen en kennelijk nog steeds niet heeft geleerd om op eigen benen te staan…we zijn eigenlijk allemaal kindsoldaten

De Eerste Wereldoorlog werd gevoerd tussen enerzijds Duitsland, Oostenrijk-Hongarije in Midden-Europa (de Centralen), en anderzijds Rusland, Groot-Brittannië, Frankrijk en een aantal andere landen (de geallieerden). Het kleine Servië was vanaf het begin betrokken, België werd er in meegesleurd doordat de Duitse aanval via haar grondgebied liep. Tijdens de oorlog werden de Centralen versterkt door de deelname van het Ottomaanse Rijk en Bulgarije, terwijl Japan, Italië, Portugal, Roemenië en de Verenigde Staten de geallieerde zijde kozen. De omvang van de oorlog wordt duidelijk wanneer men beseft dat aan het eind van de oorlog 25 staten en hun koloniën betrokken waren, met 1,35 miljard inwoners oftewel driekwart van de toenmalige wereldbevolking.

Meer op wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Eerste_Wereldoorlog

Doden in en na de eerste wereldoorlog:

Eerste Wereldoorlog	1914-1918	8.500.000
China: krijsheren en nationalistische tijd	1917-1937	4.000.000
Russische Burgeroorlog	1918-1921	8.800.000
USSR: regime Stalin	1924-1953	20.000.000
Tweede Wereldoorlog	1939-1945	50.000.000
Eerste Indo-chinese onafhankelijkheidsoorlog	1945-1954	600.000
Scheiding India-Pakistan	1947	500.000/800.000
China: regime Mao Zedong	1949-	48.000.000
Koreaanse Oorlog	1950-1953	1.500.000/2.800.000
Algerijnse Vrijheidsoorlog	1954-1962	650.000
Tweede Indo-chinese oorlog (Vietnam, Laos, Cambodja)	1960-1975	2.125.00/2.700.000
Ethiopië Burgeroorlogen	1962-1992	1.400.000/1.700.000
Indonesië: slachting communisten	1965-	500.000
Nigeria: opstand Biafra	1967-1970	1.000.000/2.000.000
Bangladesh slachting	1971-	1.250.000
Cambodja regime Rode Khmer	1975-1979	1.650.000/2.000.000
Mozambique Burgeroorlog	1976-1992	600.000/800.000
Iran-Irak oorlog	1980-1988	600.000/800.000
Afghanistan Burgeroorlog	1980-2001	600.000/1.400.000
Tweede Sudanese Burgeroorlog	1983-	400.000/1.900.000
Rwanda slachting	1994	800.000
Kongolese Burgeroorlog	1998-	1.000.000/1.700.00
Totaal		157.985.000/164.110.000

Bron: http://www.w8.nl/twintigsteeeuw.htm