6x Gratangen

Eerste foto's uit mijn tuin

omdat woorden mij tegenwoordig tekort schieten

Dag 2&3

Dag 1 in Oslo

Nederland

Zo... ik ben weer in Noorwegen, thuis. Een paar dagen Oslo heb ik nu voor de boeg, uitrusten en een hoop foto’s van de stad maken. Dat uitrusten heb ik wel nodig, veel laat naar bed gegaan en veel te warm in bed… dat moet je een arme noordeling ook niet aan doen van die tropische temperaturen, Jezus wat was het warm ik ben dat niet meer gewend. Bij mij thuis in Gratangen kan het ook wel lekker warm zijn maar meestal is dat als je met je kop in de zon zit en niet zoals de afgelopen dagen in Nederland waarbij de warmte als een warme deken om je heen is gedrapeerd en niet te ontlopen. Zo zie je maar weer hoe snel je went aan een bepaald klimaat, in Cambodja zou ik het koud hebben gehad met zulke temperaturen.

De reden dat ik in Nederland was, was natuurlijk in de eerste plaats de trouwerij van Menno en Natalie. Een gezellige dag met veel onbekende mensen een hoop drank en veel foto’s die goed gelukt zijn ondanks mijn twijfelachtige en vooral niet meer helemaal heldere staat waarin ik later op de avond verkeerde. Maar Menno is nu getrouwd na een kortstondige en zichtbare nerveuze minuten zo vlak voor het ja zeggen, ongetwijfeld gierden de zenuwen al dagen door zijn lichaam. Nu alleen Frouk en ik nog en natuurlijk Andrea en dan zijn we allemaal onder de pannen.

Vrijdag was ik op bezoek bij een oud collega van de mariniers. We hebben samen op Curaçao gezeten, die zorgeloze tijd in de zon. Het is ruim dertien jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben en hoewel ik veel vergeten ben herken je een oude bekende meteen weer, een paar kilootjes der bij maar verder niks veranderd. Tot laat in de nacht hebben we gepraat, over vroeger maar ook over wat ons drijft in het leven en ik moet zeggen dat ik blij verast was en ben over de manier waarop mensen hun leven een andere draai kunnen geven en daar ook consequent in zijn. Van, ogenschijnlijk, proto marinier (ik ga hier niet uitleggen wat dat is, dat verzin je zelf maar) tot zorgzame vader met de spiritualiteit uit al zijn poriën komend. Laat het maar aan een marinier over om zichzelf de weg te wijzen en die ook te blijven volgen, militaire discipline is zo gek nog niet.

Zaterdag naar de dierentuin in Emmen geweest. Foto’s maken natuurlijk en dat kan daar heel goed vooral in de vlindertuin. Ik had niet zo heel veel tijd maar heb een paar mooie plaatjes geschoten en ik zou er haast voor naar Nederland vliegen om er meer te schieten. Mijn nieuwe camera en lenzen zijn echt super, de fotograaf bepaald natuurlijk voor het grootste gedeelte de kwaliteit van de foto’s maar een paar mooie lenzen kunnen de kwaliteit wel degelijk verhogen.

Zaterdagavond naar een reggae feestje geweest ter ere van de zoveelste overlijdensdag van Bob Marley. De muziek was nogal zoutloos en het publiek niet echt reggae inclusief mijzelf natuurlijk, jaren geleden heb ik wel betere feestjes gehad in Zwolle. Later op de avond nog wel lekker gedanst in een of andere kroeg. Dansen is altijd lekker en hoewel ik mijzelf zag in een hele grote spiegelwant en het er nogal belachelijk uit zag heb ik het toch een paar nummers vol gehouden en wat lui zweet uitgescheiden.

Zondag was eindelijk wat rustiger, barbecueën op de camping in Friesland en Rob’s huisje bekijken en natuurlijk werd het weer laat, bijpraten heeft zijn tijd nodig kennelijk. Nu zit ik lekker in de jeugdherberg in Oslo en is de rust weer terug gekeerd. Hoewel het natuurlijk leuk is om oude bekenden en familie weer terug te zien moet ik zeggen dat ik toch wel erg gehecht ben aan mijn huisje in Gratangen en de frisse en zuivere lucht hier in Noorwegen.

smile

Come inside! And when you do, the first thing you see is a big smile. Big smile’s often hide something and most of the time it’s something damaged turned into a peaceful looking down, with a smile, on all those smalltime problems surrounding the smiler. So you see a smile when you come inside and closer, also here it’s hiding something you only can see when you come really close or if you stay exposed for a longer time.

The smile is a good tool, it protects the surrounding for all the darkness and lowness you feel for them and the words you wane use to tell them this, the smile can prevent you from talking, just smile, don’t talk is a motto you will find inside of me and a lot of smilers

There are many different smile’s, the one I talk about is almost always there, as if it’s grown into your face, as if time and sorrow worked together and carved it out, molded your face into a permanent state of happiness.

Time and sorrow need a tool to carve and ease the pain. Anger is the tool that cuts and eats away your life and flesh and is a great carver for permanently marking a body and thus a mind. Grace in mind and body is the anodyne that comes along to ease the pain and brings balance to the life behind the smile.

This gloomy shiny smiley stench coming of this carved in face and penetrating my brain has a soothing affect on my daily life. It calms me down, sands away all the rough edges of this overactive brain that, even I believe, sometimes, belongs to a sleepy doofus.

Smiling thru life when you have eyes on you. When you are alone, the world is blind, than you just…are…Your face is…just a face without expression because, what is an expression without eyes to reflect on.

The smile of an liar.

Fly...

A land in my head

Where I live with my friends

The thoughts that I own

The wishes I’ve lost

I can invite you

But hold your own hand

Make sure you stand up

Straight on your own

If you’re in doubt

Stay far away

From this inside of me

This world that is mine

Cause know how to fly

I have no ground

Don’t stay with one foot

Outside of my world

It will tear you apart

Break you in half

Ruin your life

Leave you in tears

Cause I’m over here

A world with no boarders

But only the one’s

I stated and wanted

And you over there

With boarders all set

Worshiped and praised…

Can you live without them?

I doubt that you can

So I will come out

Set foot in your world

Cause I’m allready torn

But handle it well

Put up a smile

Stick up my finger

And laugh at your world

Laugh at a world

So many wanne leave

But don’t have the guts

Afraid for the darkness

The darkness inside us

Scares them away

Kling to the known

Afraid for that final

That final leap

Inside where you fall

Fall down for ever

What’s called in my world

Flying and freedom…

And do you know how much better

The world is from up there

Away from the clutter

Everything clear

lined out below

Seeing the picture

What pulls us
And pushes

What itches

And stings

Your judgment will weaken

Over what good is or bad

It’s all just so relative

So your back will be straitened

End you will fly your own way

Regardless the world

And what it has to say

About this and

About you

You bud

Stuck in the ground

Hiding your flowers

Waiting to shoot

Met je kop in het zand

Is het zo raar dat ik mij kwaad maak? Als ik de auto zit met mijn beste vriendin die op het punt staat in te storten. Omdat haar huwelijk op de klippen loopt en haar man zijn bootje belangrijker vindt dan de telefoon op te nemen. Ze wil weg, scheiden maar eigenlijk ook nog redden wat er te redden valt. En hij? Hij weet niet wat hij met haar aan moet, met de situatie en verstopt zich dan maar. En ik? Ik met mijn archaïsche mentaliteit zou het liefs naar hem toe gaan, een dreun verkopen en zijn bootje in de fik steken en is goed uitleggen dat een levend mens ten alle tijden belangrijker is dat een ding, zijn kut bootje. Is het zo raar dat ik mij daar druk om maak? Natuurlijk… zij is niet makkelijk, ze is gecompliceerd en moeilijk, welke vrouw is dat niet. Hij zal het zich wel allemaal anders voorgesteld hebben, de halve artiest die hij is met zijn zwarte vrouw uit de states. Dat is ook mooi en spannend maar hij vergeet ondertussen dat hij ook maar is een verwijfde man uit dit halfzachte land. Zijn gevoelens overvallen hem, zijn hem de baas en uit angst kruipt hij zijn hol in op de vlucht voor de realiteit. De egoïst laat zijn vrouw naar de knoppen gaan en zijn huwelijk der bij omdat hij niet heeft geleerd op uit te spreken wat hij voelt. Hij kan wel praten en communiceren met anderen maar dat laatste kunnen apen ook en praten, ach hou toch op. Praten, als in communiceren, zou een tweerichting’s gebeuren moeten zijn maar hoeveel echtparen verklaren alleen maar wat ze menen zonder ooit maar te luisteren of serieus te nemen wat de ander heeft te zeggen. De angst om alleen te zijn moet wel heel groot zijn dat mensen dit zo jaren kunnen volhouden, kop in het zand en schijt aan de ander, vertel mij…waar slaat dat regeltje op: ‘in voor en tegenspoed’ als je bij het eerste de beste zuchtje tegenwind jezelf al ingraaft. Ach ik zal wel weer overdrijven…misschien is een bootje ook wel belangrijker dan een ander mens, wie ben ik om er wat van te zeggen. Ik, die nog nooit een fatsoenlijke relatie heeft kunnen opbouwen. Ik, die maar al te goed weet dat ik niet zou weten hoe te handelen in dat soort situaties of juist maar al te goed. Ik, die ze dan maar liever uit de weg gaat als een man die weet wat hij kan en niet kan. Ik denk dat ik gewoon een hekel heb aan mannen die zich zo verwijfd en vertwijfeld gedragen. Respect heb ik voor de vrouwen, die meestal de gene zijn die de stap zetten en onderkennen, de hete kastanjes uit het vuur halen, hun kop uit het zand trekken en verder gaan als een echte man.

Ik hoop dat we ooit, over tienduizenden jaren, een wereld hebben waarin mensen woorden hebben voor hun gevoelens en minder angsten, vooral die van verlies. Want naakt en met niks worden we geboren en zullen we ook weer sterven dus waarom dat bezitterige, zo nutteloos en met welk doel?

Nu ga ik maar weer slapen, het verhaaltje verteld, het hoofdje wat leger…wat zijn wij mensen toch een stelletje domme wezens.

Wat zeur ik toch

Een dag lekker door Narvik gelopen, mijn nieuwe camera uitproberen. Het is een nieuwer model van Nikon de D300 en hij werkt fijn. Het is een meer professioneel model en je merkt dat meteen omdat alles veel makkelijker en sneller te bedienen is. Over de kwaliteit van de opnames kan ik niet veel vertellen, de beelden lijken beter maar dat kan ook komen door de nieuwe lenzen die ik heb gekocht. Ik heb de laatste tijd veel foto\s gemaakt van Kyien fungerend als model. Dat is heel iets anders dan landschappen of insecten een heel nieuwe uitdaging kan ik wel zeggen. De juiste positie innemen, instructies geven en natuurlijk goed op de belichting letten. Ze heeft ook nog een donkere, zeg maar zwarte, huid en dan is het extra belangrijk om het gezicht niet te laten verdwijnen in een zwarte schaduw.

De laatste maanden heb ik mijn gelees in de filosofie boeken op een wat lager pitje gezet, af en toe is dat nodig om weer is te kunnen proeven van de zogenaamde werkelijke wereld. Ik kan je vertellen dat ik nu wel weer terug verlang naar mijn kleine droom wereldje.

Filosofie gaat over het leven, de zoektocht naar het waarom zonder antwoorden te verwachten. Het dagelijkse leven is veel vervelender, althans, voor mij. In het dagelijkse leven heeft iedereen wat nuttigs te doen, zo komt het ten miste op mij over. Niets op een gezichten, hun laten en doen, laat iets zien van twijfel, fundamentele twijfel over dat wat ze doen. Ze verdienen hun centjes, zijn getrouw en hebben kindertjes en ga zo maar door. Misschien in een goed gesprek komt er iets boven drijven over hun twijfels en angsten maar wie gaat er tegenwoordig nog echt diep. Het is een eenzame bezigheid dat filosoferen, een geluk dat ik nu zo alleen woon met minder…van alles om mij heen.

Ik vraag mij ook wel is af waar het allemaal goed voor is dat gefilosofeer van mij, uiteindelijk helmaal nergens voor natuurlijk maar leg dat maar is uit aan mensen die ogenschijnlijk een doel nastreven en dat is toch wat de meeste doen als ze hun leventje lijden, hun carrière, hun ups en downs. Ik kan dat niet, te veel filosofie laat je de futiliteit van dat soort bezigheden voelen. Ik doe natuurlijk wel voor een deel mee, doe ook mijn best en dat doe ik niet alleen maar omdat ik dat normaal vind maar ook om te laten zien wat ik kan en zo mijn kansen te vergroten in deze struggle for life. Ik ken het spel wel maar ik geloof er niet in. Af en toe is dat wel lastig maar ik kan mij niet voorstellen om de wereld zo in het klein te zien, ik bedoel…ja wat bedoel ik eigenlijk? ik denk denk wel is dat ik en aanleg heb om de wereld in twijfel te trekken, iets wat ik bij wijze van spreken in mijn genen geschreven stond maar die gedachte maakt mij alleen maar somberder omdat dat betekend dat je het niet zomaar kunt aanleren. Als dat zo is dan moet ik er maar mee leren leven dat ik een soort van kleurenblind ben en gewoon niet het leven kan zien door de ogen van de meeste mensen om mij heen. In hoeverre je daar een kwalificatie aan kunt hangen weet ik niet, ik ben bang dat dat niet geaccepteerd wordt. Plato had het al over een koning die in de eerste plaats filosoof is maar er zijn tegenwoordig maar weinig filosofen die die gedachte serieus nemen en hoewel ik nog niet precies begrijp waarom ben ik democraat genoeg om mij aan te sluiten bij die gedachte. De werkelijke wereld zit niet te wachten op gefilosofeer denk ik, er moeten nou eenmaal stappen worden gezet en die stappen kunnen iet altijd tot in den treure worden overdacht. Ik merk het in mijn eigen leven, ik begrijp mijzelf redelijk goed, ik weet zo ongeveer wat de mens beweegt maar dat wil helmaal niet zeggen dat ik die zogenaamde kennis ook kan gebruiken om zonder kleerscheuren uit heggelijke situaties te komen. Mijn leven bestaat tot nu toe dan ook voornamelijk uit vallen en opstaan, opnieuw beginnen en kijken hoever we dit keer komen. De werkelijkheid heeft zo zijn eigen spelregels en ik zie ze niet, en als ik ze al zou zien dan zou ik ze meteen verwerpen. Daarom ga ik mijn eigen weg en bepaal de spelregels naargelang ze nuttig zijn voor mijn welzijn, iets wat we natuurlijk allemaal doen, zorgen voor ons persoonlijke welzijn. Mijn welzijn is echter gesteld op medestanders en dat is een grond van mijn treurnis, het gebrek aan medestanders. En dat woord neem ik dan letterlijk: mensen die naar de wereld kijken vanuit het zelfde standpunt.

Tja… twee dagen later en het is maar gezeur, tenminste… wat moeten jullie er mee? Helemaal niks neem ik aan.

Het is voor mij ook lastig, ik blijf maar steken in geklaag en al die tijd weet ik dat het gods onmogelijk is om mijn idee over te brengen. We kunnen nu eenmaal niet in elkaars hoofden kruipen om te begrijpen wat we bedoelen. Het filosoferen zal voor mij dus altijd wel een mooie hobby blijven die mij het leven zo vele malen makkelijker heeft gemaakt, iets wat ik met een paar dode schrijvers kan delen en een enkele sterveling op deze aarde. Foto’s maken kan ik en misschien wat gevoelens overbrengen op die manier in de hoop dat die rechtstreekser inwerken maar dat blijft maar een zwak aftreksel van wat ik eigenlijk kwijt wil.