Met je kop in het zand

Is het zo raar dat ik mij kwaad maak? Als ik de auto zit met mijn beste vriendin die op het punt staat in te storten. Omdat haar huwelijk op de klippen loopt en haar man zijn bootje belangrijker vindt dan de telefoon op te nemen. Ze wil weg, scheiden maar eigenlijk ook nog redden wat er te redden valt. En hij? Hij weet niet wat hij met haar aan moet, met de situatie en verstopt zich dan maar. En ik? Ik met mijn archaïsche mentaliteit zou het liefs naar hem toe gaan, een dreun verkopen en zijn bootje in de fik steken en is goed uitleggen dat een levend mens ten alle tijden belangrijker is dat een ding, zijn kut bootje. Is het zo raar dat ik mij daar druk om maak? Natuurlijk… zij is niet makkelijk, ze is gecompliceerd en moeilijk, welke vrouw is dat niet. Hij zal het zich wel allemaal anders voorgesteld hebben, de halve artiest die hij is met zijn zwarte vrouw uit de states. Dat is ook mooi en spannend maar hij vergeet ondertussen dat hij ook maar is een verwijfde man uit dit halfzachte land. Zijn gevoelens overvallen hem, zijn hem de baas en uit angst kruipt hij zijn hol in op de vlucht voor de realiteit. De egoïst laat zijn vrouw naar de knoppen gaan en zijn huwelijk der bij omdat hij niet heeft geleerd op uit te spreken wat hij voelt. Hij kan wel praten en communiceren met anderen maar dat laatste kunnen apen ook en praten, ach hou toch op. Praten, als in communiceren, zou een tweerichting’s gebeuren moeten zijn maar hoeveel echtparen verklaren alleen maar wat ze menen zonder ooit maar te luisteren of serieus te nemen wat de ander heeft te zeggen. De angst om alleen te zijn moet wel heel groot zijn dat mensen dit zo jaren kunnen volhouden, kop in het zand en schijt aan de ander, vertel mij…waar slaat dat regeltje op: ‘in voor en tegenspoed’ als je bij het eerste de beste zuchtje tegenwind jezelf al ingraaft. Ach ik zal wel weer overdrijven…misschien is een bootje ook wel belangrijker dan een ander mens, wie ben ik om er wat van te zeggen. Ik, die nog nooit een fatsoenlijke relatie heeft kunnen opbouwen. Ik, die maar al te goed weet dat ik niet zou weten hoe te handelen in dat soort situaties of juist maar al te goed. Ik, die ze dan maar liever uit de weg gaat als een man die weet wat hij kan en niet kan. Ik denk dat ik gewoon een hekel heb aan mannen die zich zo verwijfd en vertwijfeld gedragen. Respect heb ik voor de vrouwen, die meestal de gene zijn die de stap zetten en onderkennen, de hete kastanjes uit het vuur halen, hun kop uit het zand trekken en verder gaan als een echte man.

Ik hoop dat we ooit, over tienduizenden jaren, een wereld hebben waarin mensen woorden hebben voor hun gevoelens en minder angsten, vooral die van verlies. Want naakt en met niks worden we geboren en zullen we ook weer sterven dus waarom dat bezitterige, zo nutteloos en met welk doel?

Nu ga ik maar weer slapen, het verhaaltje verteld, het hoofdje wat leger…wat zijn wij mensen toch een stelletje domme wezens.