Gekooide dieren

Gekooide dieren

Van kooi naar kooi

Van inrichting naar inrichting

Van de ene kooi naar de andere kooi verhuis ik,

maar wat veranderd de inrichting maar ik ben nog niet,

daarbuiten waar ik wil wezen, buiten die kooi.

Maar die wereld daarbuiten is misschien wel

alleen maar hier binnen in mijn hoofd

als hoop zonder tralies.

Al die mensen daarbuiten, buiten mijn kooi

verafschuw ik niet om hun vrijheid

maar om hun achteloosheid, gebrek.

Gebrek aan waardering voor hun

kooi zonder tralies, naïviteit en

niet weten hun werkelijkheid.

Als gekooide kan ik niks zeggen

heen en weer lopen kan ik als dier

ben ik weer niet in staat te praten.

Als dier denk ik weer in beelden,

gevoelens en reacties zonder woorden

die mij leren, niets leren.

De mensen praten en praten en maken

elkaar wijs, van de wijs dat dit zal zo

en dat zal zus maar alleen met woorden.

Alleen met woorden van horen zeggen,

van ooit en vroeger van hem of haar

maar zonder gevoel.

Gevoel van oorsprong uit het diepste

van wat wij allen zijn,

gekooide dieren.

Voor oma IV

De lente lijkt hier ook aangekomen te zijn, vandaag en gisteren is het 11 graden. Geen dikke jas meer aan en achter het raam in het zonnetje is het gewoon warm. Gisteren lekker in Narvik geweest, beetje winkelen, lekker lezen in de kroeg daarna bowlen met vrienden en naar de film. Zo kom je de dagen wel door, vandaag weer naar Harstad samen met Margrehte naar een musical annex opera. Het werk gaat ook gewoon door, het dek groeit langzaam, het is en hoop werk. Ik heb een aantal foto’s van mijn werk gemaakt deze week maar het verhaal is nog niet kompleet maar ik laat ze alvast zien.

Op deze foto zie je twee nieuwe dek planken. De planken worden niet simpelweg met hun twee rechte kanten tegen elkaar aan gelegd, dan zou het water er zo tussendoor lopen. Eén kant is recht met op 1/3 van onder een 2 mm diepe halfronde uitsparing. De andere plank loopt tot 1/3 van onderen schuin af, ongeveer 4 mm breed; ook hier is een halfronde uitsparing. In de gleuf die zo ontstaat wordt hennep gelegd en flink aangestampt, in de twee halfronde uitsparinkjes kan overtollig hennep terecht om het zo extra waterdicht te maken en iets van de zijwaartse druk op de planken weg te nemen. Je ziet dat het nog niet zo simpel is.

Op deze foto draai ik hennep om een spijker die vanboven in de dekplanken worden geslagen, het hennep moet voorkomen dat er te veel vocht langs de spijker naar beneden kan komen en zoadat het hout niet kan rotten.

Hier wordt de spijker in de plank geslagen, je kunt hier ook mooi zien dat je tijdens het maken van de planken ook op de ronding moet letten, dat het een mooie lijn is.

Hier zie je drie verschillende planken bij elkaar komen. Links zie je de oude “hakkeplank” die door de jaren heen door slijtage en schuren een halve centimeter dunner is geworden, deze plank is van eiken. Rechts boven die plank licht de nieuwe eiken hakkeplank en daarvoor een nieuwe grenen dekplank.

Hier zie je hoe ik de halfronde uitsparing schaaf in één van de planken. We werken zowel met elektrisch als handgereedschap.

Voor oma III

Lekker gewerkt deze week. Ben een dek aan het leggen en daar komt heel wat bij kijken. Het is het echte ambachtelijke handwerk, niks is recht en alles is krom zodat het veel kijken is en schaven op gevoel. De komende week zal ik er een foto verslag van maken want met woorden uitleggen is lastig wat er allemaal moet gebeuren om een dek te leggen. Verder heb ik deze week niet veel gedaan, wel wezen golfen maar dat deed ik op de bank op de playstation. Gister heb ik wel mijn eerste date gehad meet een Noorse, via het net en in jaren. Een 39 jarige dame die nogal volhield dus vooruit dan maar. Ze woont in Harstad dus een uurtje in de auto hier vandaan. We hebben wat gedronken en gegeten, het was een leuke avond en zij ziet het al helemaal voor zich maar ik doe het maar even rustig aan. Volgende week gaan we naar de opera en kan ik er wat beter leren kennen. Het weer is vandaag ook weer wat beter geworden, het was een beetje somberig de afgelopen week, miezerige regen en lauw (5 graden) weer waardoor al het sneeuw in een grote bende veranderd maar gelukkig heeft het gisteren weer een beetje gesneeuwd en is het weer gaan vriezen en zijn de wolken weer vertrokken.

De habitat van de Chris (Bradypus)

Chrissen (Bradypus) zijn een onderorde van middelgrote Noordeuropese zoogdieren waarvan tegenwoordig nog twee families bestaan: behaarde Chrissen (Megalonychidae) en Bijna kale (Bradypodidae).Chrissen zijn haktivoren en eten weinig anders dan gehaktballen.

Chrissen hebben veel buitengewone aanpassingen aan hun zeurende levensstijl. Gehaktballen, hun belangrijkse voedselbron, leveren weinig energie en worden niet gemakkelijk verteerd: Chrissen hebben daarom een zeer grote, gespecialiseerde maag met meerdere delen waarin symbiotische bacteriën de stugge ballen afbreken. Chrissen kunnen ook frikandellen, kleine bitterballen en smeerworst eten. In vochtige omstandigheden bevat hun vacht bacteriën die voor camouflage kunnen zorgen. De vacht is meestal (diep) bruin, maar sommige in het wild levende Chrissen hebben een groenige tint dankzij de aanwezigheid van de bacteriën.

-Chrissen denken gemiddeld zo'n 18 uur per dag.

-Een Chris komt gemiddeld zo'n één keer per week uit zijn schulp om zijn behoefte te doen

Taxonomische indeling

Rijk: Animalia (Dieren)

Stam: Chordata (Chordadieren)

Klasse: Mammalia (Zoogdieren)

Orde: Pilosa (Chrissen)

Onderorde

Bradypus bidactylus/tridactylus
Owen, 1842

Bron: wikipedia

Voor oma II

Deze week weer echt aan het timmeren geweest, het is leuk om iets te maken van hout en dan is het werken met eiken nog is extra bevredigend. Ik heb wel de hele week last van mij kont gehad door de harde smakken die ik heb gemaakt met snowboarden dus ik doe het rustig aan dit weekeind. Ik ga zo wel weer sporten met Bjørn, beetje Kendo en tafeltennis, even wakker worden en uit mijn huis, binnen zitten is niks voor mij maar ik vind het ook leuk om achter de computer te zitten en te schrijven. Gisteren ben ik bij mijn Poolse collega op bezoek geweest en ik sta er zelf van te kijken wat van gesprekken ik al kan voeren in het Noors, dat gaat dus de goede kant op. Noorse les is ook nog steeds leuk en niet alleen om de lerares ;-) Het is de hele week al warm hier (4 graden) en ik deed van de week morgens om 8 uur mijn voordeur open en de zon scheen vol in mijn gezicht, het rook naar lente en even was alles perfect. Niet dat ik verder veel te klagen heb hoor, ik vermaak mij hier prima.

Vrouwen

Aan de vrouw. Zo noemen ze dat wel. Het klinkt alsof je naar de tandarts moet, je wordt gedwongen om stil te blijven zitten, niet te praten en jij bent niet de gene die bepaald of er gaatjes gevuld worden. Sinds enkele maanden ben ik weer beschikbaar als man voor een vrouw om als volgende slachtoffer voor haar te fungeren. Het klink misschien wat… maar mijn vooroordeel over dertig-plus vrouwen heb ik al een paar jaar niet bij gewerkt en ik denk nog steeds dat ze met een lijstje rond lopen waarop ze aanvinken wat er goed en fout aan je is en zodra de balans onder de maat komt moet je vertrekken. Misschien heb ik alleen maar van die neurotische dames gehad maar tijd heelt alle wonden en ik wil het wel weer is proberen. Maar ik twijfel nog wel erg, ik voel de veroordelende blik van die vrouwen al weer, eerst zijn ze lief maar na een tijdje komen de klachten, dit is niet goed, dat is niet goed. Mannen (ik in ieder gaval) willen het liefst met rust gelaten worden en niet bemoederd worden en ik weet dat mannen soms kleine kinderen zijn maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook bemoederd willen worden. Ik ken eerlijk gezegd geen vrouw die niet loopt te zeuren over haar man/vriend, en dan zeggen ze ook nog dat als vrouwen de baas waren op deze wereld dat het dan vrediger zou zijn op aarde terwijl ze hun echtgenoten niet eens in vrede kunnen laten leven, maar zoals gezegd probeer ik het maar weer is. Hier in dit noord Noorse ben je dan voornamelijk aangewezen op het internet, je kunt wel naar een kroeg gaan maar de vrouwen hier drinken als mannen en worden dan behoorlijk handtastelijk en zijn vergeten dat ze een gezinnetje hebben en een vrijgezelle vrouw heeft hier niks te zoeken, ik vraag mij zelfs af of er hier in Gratangen wel vrijgezelle vrouwen zijn, ik denk het niet. Ik zou naar Narvik of Harstad kunnen gaan maar dat zal dat voornamelijk alleen zijn, ik ken hier wel mensen maar die zijn allemaal druk met hun gezinnetjes en hebben geen tijd om te gaan stappen. En het is geen bezwaar voor mij om alleen naar de kroeg te gaan maar het is wel minimaal een uur rijden en voordat je weet welke kroeg je moet zijn en er enigszins bekend bent ben je maanden verder. Internet dus. Ik heb tot nu toe wel wat kontakten gehad maar het stelt weinig voor, ik heb nu wel een telefoon nummer van een dame in Harstad die ik kan bellen als ik een keer in de stad ben maar dat is wel het enige concrete geval. Wat wel leuk is aan een van de sites is een uitgebreide test die je kunt invullen – in het Noors, dus met een woordenboek op mijn schoot hopen dat ik het goed invul – die jou een bepaald profiel geeft dat je kunt vergelijken met anderen. Nu ben ik kennelijk nogal een bijzonder geval omdat er van die duizenden vrouwen maar drie zij die een score hoger dan 70 halen (70% gelijk profiel). Eén punker en twee alto’s, die punker met een kaal hoofd lijkt mij een tof mens en over die alto’s heb ik het maar niet, van het woord spiritualiteit krijg ik al huiduitslag en word onpasselijk. Dus één vrouw die volgens die test bij mij past, dat zegt iets over mij maar ook iets over al die andere vrouwen die kennelijk weinig avontuurlijk zijn en voornamelijk willen houden wat ze hebben en niet te veel verandering willen. Dat kan ook wel kloppen, veel vrouwen schrijven over hoeveel vrienden ze wel niet hebben waar ze wonen en hoe blij ze daar over zijn, dat is al een teken dat ze niet een onafhankelijk leven lijden en dat ze bij een groepje horen, die punkster zal daar waarschijnlijk schijt aan hebben. Niet dat vrienden niet belangrijk zijn maar het moeten geen ankers zijn die je eigen ontwikkeling in de weg staan. Handig dus die test en nu moet ik mijzelf nog een keer testen, of ik wel een kind wil! Natuurlijk wil ik zelf geen kind maar ik denk dat 75 % van de vrouwen die voor mij klaar staan (?) een kind hebben. Dat is allemaal leuk en aardig maar ik hoop niet dat ik daar ooit verantwoordelijkheid voor hoef te dragen, ik ben namelijk alles behalve verantwoordelijk, ik leef nog steeds bij de dag en krijg al een akelig gevoel als ik aan het einde van de maand niet al mijn geld heb uit gegeven. Ik denk dat die verantwoording een te zware last voor mij zal zijn hoe leuk ik kinderen ook vind, ik ken mijzelf te goed en weet dat er in de toekomst weer een dag zal komen dat ik mijn koffers weer pak en vertrek, plotseling en onverwacht zoals ik dat mijn hele leven al doe en waar ik ook dik tevreden mee ben. Maar die gedachte en het idee aan een vriendin die knus en tevreden met der vrienden en een kindje in een huisje woont maken mij bezorgt, en als ik dan naar mijn collega’s kijk, aardige mensen hoor, maar ze zijn jonger dan mij en worden al dik en gezapig en - in mijn ogen - vervullen ze hun plicht als natuurlijke broed machine keurig en helpen ze om “onze soort” in stand te houden maar het is niet mijn leven. Maar, om met Herman Finkers te spreken, we zullen het wel proberen.

Gij verwijt de vrouw,dat zij van den een naar de ander vliegt? Berisp haar niet: zij zoekt een standvastige man. Goethe

VOOR OMA

Deze week heb ik lekker gewerkt, ik heb een mooie trap gemaakt op mijn werk en ben weer druk geweest met het maken van een steiger. De Noorse les volg ik ook nog ieder dinsdag in Narvik, na de les ben ik nog een uurtje wezen snowboarden en dat blijft mooi om dat te doen in het donker op een door lampen verlichte piste. Tegenwoordig ga ik met Bjørn, een collega van mij, 1 a 2 keer per week tafeltennissen en badmintonnen. Bjørn heeft vroeger veel tafeltennis gespeeld en ik heb dat ook nog een paar jaar gedaan dus het is wel weer is lekker om te doen. Het is ook weer gaan sneeuwen hier en er licht weer een verse laag bij dus voorlopig zijn we er hier nog niet vanaf. Op de weg naar Narvik kan het soms wel is spoken, gisteren ben ik naar een film geweest in Narvik en toen ik, na de film, bijna thuis was kwam ik door een dal waar het vaak heel hard waait en dat deed het gisteren ook. Het sneeuwde maar een beetje maar de harde wind blies zoveel sneeuw op de weg dat je de voorkant van de auto soms niet kon zien, zachtjes rijden dus maar in ieder geval krijg ik nu wel waar voor mijn geld, ik ben niet voor niks boven de poolcirkel gaan wonen.

5 maanden.

Al weer 5 maanden in Noorwegen. Ik voel mij hier wel thuis zoals ik mij overal thuis voel als ik mijzelf maar bij mij heb. ’Amor fati’, een begrip dat jullie vast niet kennen gezien de “overweldigende” interesse in mijn filosofie site en ik dus ook niet verder ga uitleggen maar dat wel mijn leveninstelling het beste omschrijft. Het maakt dus niet zoveel uit waar ik woon maar ik zal nu een paar pluspunten opnoemen die het leven hier aantrekkelijk maken, voor mij tenminste. Eerlijk gezegd zijn de dingen die je niet kunt doen in Nederland aantrekkelijk voor mij puur om de reden dat je ze niet kunt doen in Nederland en het is weer is wat anders. Zoals de mooi bergen hier en de uitgestrektheid van het landschap, de wintersporten die je hier kunt doen en dat je hier voor 250,- Euro aan huur een halve kilometer van je buren af kunt wonen. Omdat ik verder geen ambities heb in het normale en gangbare maatschappelijke leven en leef van indrukken en vooral van nieuwe indrukken kan ik mij hier dus wel vermaken. De landschappen in Nederland zijn natuurlijk ook mooi, net zoals een tuin mooi kan zijn maar het is allemaal aangelegd en dat zie je, dat voel je. Wil je een keer alleen zijn in dat overvolle land word je nog steeds, waar je ook komt, omringd door mensenhanden die je niet met rust laten. Hier, nu, nu ik uit mijn raam kijk, zie ik een wit/grijze berg die er al miljoenen jaren is en ook nog zal zijn. Niks geen ijdele poging van de mens om dit vergankelijke leven de schijn van controleerbaarheid te geven dat het Nederlandse landschap ons (mij) opdringt, nee, een grote berg die ons op onze nietigheid wijst, eerlijk is tegen ons. Nu geloof ik al jaren niet meer in sprookjes, daarom heb ik het meer en meer in (bij) mijzelf moeten zoeken maar als gevoelsmens zie ik niet meer hoe ik het nuchter zou kunnen uithouden in Nederland, waar mensen niet meer met grote idealen en ideeën bezig zijn maar waarin de grootste zorg is hoe ze de ene dag op de andere kunnen laten lijken om zo gemoedrust te verkrijgen. Dat is waar ik het meest allergisch voor ben, dat mensen zo graag in vaste patronen willen leven, ik voel die nijging zelf ook wel maar nog sterker voel ik de grote contradictie die in die gevoellens schuil gaan, alsof er ooit iets op deze aarde bereikt is zonder te breken met het gangbare, alsof we niet weten dat vernieuwing leven brengt, En toch zijn de meeste mensen het drukst bezig met het verzekeren van hun toekomst, het verlangen naar rust naar het niet-leven, het tegenovergestelde van leven. Wat mij dit allemaal aangaat? Waarom ik mij hier druk om maak? Ik houd niet van oudenlijkenlucht. Nu kom ik meteen bij een nadeel van het leven hier in Noorwegen, hier hangt ook een oudenlijkenlucht. De mensen zijn hier ook allemaal druk, met moe zijn van het zogenaamde zware leven, ook hier zeggen de meeste niet snel ja op een uitnodiging of op iets nieuws, ook hier hebben de mensen hun mening al klaar liggen en zijn ze niet meer nieuwsgierig naar het nieuwe zoals een kind dat nog kan zijn, ook hier zijn ze… volwassen. Volwassen, met andere woorden: ze zijn geworden wie ze zijn, klaar met groeien, al een eindproduct. Ook hier vind iedereen dat ze midden in het leven staan, en dat klopt ook wel, alleen hun leven stopt daar waar hun oogkleppen ook stoppen net zoals bij de Nederlander. Nu is het wonen in de frisse lucht en ver van de mensen natuurlijk een goed middel tegen lijkenlucht maar ik moet bekennen dat ik af en toe de stad mis waar de illusie heerst van levendigheid die een illusie blijft zolang je de mensen niet te persoonlijk leert kennen. In Gratangen met zijn 1200 inwoners wordt die illusie snel verbroken en hoewel ik nog lang niet iedereen ken heb ik al wel door dat ik een weg bewandel die ik al ken. Ik weet waar het uiteindelijk heen gaat, kan gaan, laat ik zelf ook maar niet in die val trappen die je ervaringen, je verleden je kan zetten door je de gedachte te geven dat het wel weer zo zal aflopen zoals het in het verleden eerder afliep, dat is stilstand. Dat is zelf een terugkeer en kan er voor zorgen dat je geen oog hebt voor iets nieuws dat kan verschijnen maar dat wordt weg gefilterd door je aandacht voor het verleden. Ik zie en zag hier ook wel mensen die wat poëtischer in het leven staan, zo zagen ze er in ieder geval uit maar jammer genoeg zijn de mensen die er vooruitstrevend uitzien vaak de grootste conservatieven die er zijn, dus een paar teleurstellingen heb ik al gehad maar ik ben tenminste al één keer blij verrast door iemand die door de meeste gezien woord als een buitenstaander maar het woord zegt het al, hij staat buiten en buiten kun je spelen zonder ouders en zonder regels. Het leven boven de poolcirkel is dus niet veel anders dan in Nederland of waar je dan ook woont, voor mij is het in ieder geval niet veel anders want de dingen die ik belangrijk vind zijn hier ook niet in overvloede aanwezig. Natuurlijk zijn er wel verschillen maar dat is allemaal maar buitenkant en aankleding, het karakter van het land. Nu is het karakter van een land of een mens wel uniek maar uniekheid is geen waarde en geen automatische rede voor respect, ook hier willen de mensen geen moeite doen om na te denken over wat het leven nu eigenlijk is maar ondergaan ze het gewoon. Ik snap niet waar dit gebrek aan nieuwsgierigheid vandaan komt. Misschien wordt het maar aan een enkeling mee gegeven tijdens de geboorte en is het, wat dat betreft, hopeloos voor de nieuwsgierigen onder ons en zijn wij gedoemd tot een zwervend bestaan. En zo erg is het allemaal niet, dat zwerven, je maakt nog is wat mee en ook hier heb ik genoeg (nieuwe dingen)te doen, ik heb mijn wekelijkse portie sport zoals tafeltennis, badminton en Kendo en ik probeer ook twee keer per week te gaan snowboarden zolang het nog winter is. Af en toe met de honden er op uit en regelmatig een mooie tocht maken op de lange latten en de bioscoop bezoek ik ook regelmatig. Verder heb ik een interessante baan om de meeste tijd van de dag te vullen en kan ik genoeg tijd besteden daarna om er achter te komen of zij nou zo traag zijn of ik zo snel (van begrip) en om een weg te vinden om met die ergernissen om te gaan. Verder heb ik altijd wel een leuke komedie of documentaire gedownload om te kijken en mijn kast staat ook nog vol met ongelezen boeken dus vervelen doe ik mij hier niet. Ik heb het zelfs zo goed naar mijnzin met mijzelf dat ik wel is afraag waarom ik eigenlijk nog opzoek ben naar een vriendin, waarschijnlijk voor de buitenwereld maar ik word eerlijk gezegd vaak al moe aan de gedachte van zo’n figuur in mijn leven die wel enkele voordelen met zich meebrengt maar die niet opwegen tegen de nadelen. Verliefd worden is geen probleem, dat kan ik op alle vrouwen maar het uithouden met een ander zal lastig worden, zij kan mij alleen maar aan ketens leggen en verliefdheid is ook een keten voor mij. Het valt mij trouwens nog mee dat ze verliefdheid hier in Noorwegen niet aan banden hebben gelegd, het is tenslotte ook een soort van drugs of roesmiddel die mensen ook verre van rationeel handelen brengt. Dat die Noren trouwens zulke makke schapen zijn is mij wel tegen gevallen, laatst wilde ik naast mijn normale bootschappen bier halen maar het was na negen en dat mocht niet meer, dat pik je toch niet al bewoners van een land dat je zo als kleine kinderen word behandeld. Gaan ze mij als volwassen man verbieden om bier te kopen, ik moest er hartelijk om lachen maar vooral uit medelijden met die ruggengraat loze Noren. Zelfs de mooie natuur hier heeft niet geholpen om de mens vrijer te maken en te houden, er zijn hier zelfs meer regeltjes die gewillig worden gevolgd. In het dagelijkse leven heb je van dit alles natuurlijk geen last maar in Iran hebben de meeste mensen in hun dagelijks leven ook geen last van hun onderdrukking maar geen van beide systemen leid de mensen op tot zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid maar meer tot slaven van de regels. Maar ja, dat is volwassenheid hé, het accepteren dat er regels zijn en dat speeltijd over is en alleen als een komiek of een andere kunstenaar zijn kunstjes laat horen of zien lachen we of raken geëmotioneerd van het werk van iemand, die ten diepste nog kind is, kan creëren als een kind. En om wie lachen we dan? Of om wie raken we daadwerkelijk geëmotioneerd? Is het niet een spiegel die ons dan wordt voorgehouden om de werkelijkheid van je/het leven te laten zien.

Mijn zaak rust voor nu, ik ben mijn verhaal weer kwijt

.