5 maanden.
Al weer 5 maanden in Noorwegen. Ik voel mij hier wel thuis zoals ik mij overal thuis voel als ik mijzelf maar bij mij heb. ’Amor fati’, een begrip dat jullie vast niet kennen gezien de “overweldigende” interesse in mijn filosofie site en ik dus ook niet verder ga uitleggen maar dat wel mijn leveninstelling het beste omschrijft. Het maakt dus niet zoveel uit waar ik woon maar ik zal nu een paar pluspunten opnoemen die het leven hier aantrekkelijk maken, voor mij tenminste. Eerlijk gezegd zijn de dingen die je niet kunt doen in Nederland aantrekkelijk voor mij puur om de reden dat je ze niet kunt doen in Nederland en het is weer is wat anders. Zoals de mooi bergen hier en de uitgestrektheid van het landschap, de wintersporten die je hier kunt doen en dat je hier voor 250,- Euro aan huur een halve kilometer van je buren af kunt wonen. Omdat ik verder geen ambities heb in het normale en gangbare maatschappelijke leven en leef van indrukken en vooral van nieuwe indrukken kan ik mij hier dus wel vermaken. De landschappen in Nederland zijn natuurlijk ook mooi, net zoals een tuin mooi kan zijn maar het is allemaal aangelegd en dat zie je, dat voel je. Wil je een keer alleen zijn in dat overvolle land word je nog steeds, waar je ook komt, omringd door mensenhanden die je niet met rust laten. Hier, nu, nu ik uit mijn raam kijk, zie ik een wit/grijze berg die er al miljoenen jaren is en ook nog zal zijn. Niks geen ijdele poging van de mens om dit vergankelijke leven de schijn van controleerbaarheid te geven dat het Nederlandse landschap ons (mij) opdringt, nee, een grote berg die ons op onze nietigheid wijst, eerlijk is tegen ons. Nu geloof ik al jaren niet meer in sprookjes, daarom heb ik het meer en meer in (bij) mijzelf moeten zoeken maar als gevoelsmens zie ik niet meer hoe ik het nuchter zou kunnen uithouden in Nederland,
waar mensen niet meer met grote idealen en ideeën bezig zijn maar waarin de grootste zorg is hoe ze de ene dag op de andere kunnen laten lijken om zo gemoedrust te verkrijgen. Dat is waar ik het meest allergisch voor ben, dat mensen zo graag in vaste patronen willen leven, ik voel die nijging zelf ook wel maar nog sterker voel ik de grote contradictie die in die gevoellens schuil gaan, alsof er ooit iets op deze aarde bereikt is zonder te breken met het gangbare, alsof we niet weten dat vernieuwing leven brengt, En toch zijn de meeste mensen het drukst bezig met het verzekeren van hun toekomst, het verlangen naar rust naar het niet-leven, het tegenovergestelde van leven. Wat mij dit allemaal aangaat? Waarom ik mij hier druk om maak? Ik houd niet van oudenlijkenlucht. Nu kom ik meteen bij een nadeel van het leven hier in Noorwegen, hier hangt ook een oudenlijkenlucht. De mensen zijn hier ook allemaal druk, met moe zijn van het zogenaamde zware leven, ook hier zeggen de meeste niet snel ja op een uitnodiging of op iets nieuws, ook hier hebben de mensen hun mening al klaar liggen en zijn ze niet meer nieuwsgierig naar het nieuwe zoals een kind dat nog kan zijn, ook hier zijn ze… volwassen. Volwassen, met andere woorden: ze zijn geworden wie ze zijn, klaar met groeien, al een eindproduct. Ook hier vind iedereen dat ze midden in het leven staan, en dat klopt ook wel, alleen hun leven stopt daar waar hun oogkleppen ook stoppen net zoals bij de Nederlander. Nu is het wonen in de frisse lucht en ver van de mensen natuurlijk een goed middel tegen lijkenlucht maar ik moet bekennen dat ik af en toe de stad mis waar de illusie heerst van levendigheid die een illusie blijft zolang je de mensen niet te persoonlijk leert kennen. In 
Gratangen met zijn 1200 inwoners wordt die illusie snel verbroken en hoewel ik nog lang niet iedereen ken heb ik al wel door dat ik een weg bewandel die ik al ken. Ik weet waar het uiteindelijk heen gaat, kan gaan, laat ik zelf ook maar niet in die val trappen die je ervaringen, je verleden je kan zetten door je de gedachte te geven dat het wel weer zo zal aflopen zoals het in het verleden eerder afliep, dat is stilstand. Dat is zelf een terugkeer en kan er voor zorgen dat je geen oog hebt voor iets nieuws dat kan verschijnen maar dat wordt weg gefilterd door je aandacht voor het verleden. Ik zie en zag hier ook wel mensen die wat poëtischer in het leven staan, zo zagen ze er in ieder geval uit maar jammer genoeg zijn de mensen die er vooruitstrevend uitzien vaak de grootste conservatieven die er zijn, dus een paar teleurstellingen heb ik al gehad maar ik ben tenminste al één keer blij verrast door iemand die door de meeste gezien woord als een buitenstaander maar het woord zegt het al, hij staat buiten en buiten kun je spelen zonder ouders en zonder regels. Het leven boven de poolcirkel is dus niet veel anders dan in Nederland of waar je dan ook woont, voor mij is het in ieder geval niet veel anders want de dingen die ik belangrijk vind zijn hier ook niet in overvloede aanwezig. Natuurlijk zijn er wel verschillen maar dat is allemaal maar buitenkant en aankleding, het karakter van het land. Nu is het karakter van een land of een mens wel uniek maar uniekheid is geen waarde en geen automatische rede voor respect, ook hier willen de mensen geen moeite doen om na te denken over wat het leven nu eigenlijk is maar ondergaan ze het gewoon. Ik snap niet waar dit gebrek aan nieuwsgierigheid vandaan komt. Misschien wordt het maar aan een enkeling mee gegeven tijdens de geboorte en is het, wat dat betreft, hopeloos voor de nieuwsgierigen onder ons en zijn wij gedoemd tot een zwervend bestaan. En zo erg is het allemaal niet, dat zwerven, je maakt nog is wat mee en ook hier heb ik genoeg (nieuwe dingen)te doen, ik heb mijn wekelijkse portie sport zoals tafeltennis, badminton en Kendo en ik probeer ook twee keer per week te gaan snowboarden zolang het nog winter is. 
Af en toe met de honden er op uit en regelmatig een mooie tocht maken op de lange latten en de bioscoop bezoek ik ook regelmatig. Verder heb ik een interessante baan om de meeste tijd van de dag te vullen en kan ik genoeg tijd besteden daarna om er achter te komen of zij nou zo traag zijn of ik zo snel (van begrip) en om een weg te vinden om met die ergernissen om te gaan. Verder heb ik altijd wel een leuke komedie of documentaire gedownload om te kijken en mijn kast staat ook nog vol met ongelezen boeken dus vervelen doe ik mij hier niet. Ik heb het zelfs zo goed naar mijnzin met mijzelf dat ik wel is afraag waarom ik eigenlijk nog opzoek ben naar een vriendin, waarschijnlijk voor de buitenwereld maar ik word eerlijk gezegd vaak al moe aan de gedachte van zo’n figuur in mijn leven die wel enkele voordelen met zich meebrengt maar die niet opwegen tegen de nadelen. Verliefd worden is geen probleem, dat kan ik op alle vrouwen maar het uithouden met een ander zal lastig worden, zij kan mij alleen maar aan ketens leggen en verliefdheid is ook een keten voor mij. Het valt mij trouwens nog mee dat ze verliefdheid hier in Noorwegen niet aan banden hebben gelegd, het is tenslotte ook een soort van drugs of roesmiddel die mensen ook verre van rationeel handelen brengt. Dat die Noren trouwens 
zulke makke schapen zijn is mij wel tegen gevallen, laatst wilde ik naast mijn normale bootschappen bier halen maar het was na negen en dat mocht niet meer, dat pik je toch niet al bewoners van een land dat je zo als kleine kinderen word behandeld. Gaan ze mij als volwassen man verbieden om bier te kopen, ik moest er hartelijk om lachen maar vooral uit medelijden met die ruggengraat loze Noren. Zelfs de mooie natuur hier heeft niet geholpen om de mens vrijer te maken en te houden, er zijn hier zelfs meer regeltjes die gewillig worden gevolgd. In het dagelijkse leven heb je van dit alles natuurlijk geen last maar in Iran hebben de meeste mensen in hun dagelijks leven ook geen last van hun onderdrukking maar geen van beide systemen leid de mensen op tot zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid maar meer tot slaven van de regels. Maar ja, dat is volwassenheid hé, het accepteren dat er regels zijn en dat speeltijd over is en alleen als een komiek of een andere kunstenaar zijn kunstjes laat horen of zien lachen we of raken geëmotioneerd van het werk van iemand, die ten diepste nog kind is, kan creëren als een kind. En om wie lachen we dan? Of om wie raken we daadwerkelijk geëmotioneerd? Is het niet een spiegel die ons dan wordt voorgehouden om de werkelijkheid van je/het leven te laten zien.
waar mensen niet meer met grote idealen en ideeën bezig zijn maar waarin de grootste zorg is hoe ze de ene dag op de andere kunnen laten lijken om zo gemoedrust te verkrijgen. Dat is waar ik het meest allergisch voor ben, dat mensen zo graag in vaste patronen willen leven, ik voel die nijging zelf ook wel maar nog sterker voel ik de grote contradictie die in die gevoellens schuil gaan, alsof er ooit iets op deze aarde bereikt is zonder te breken met het gangbare, alsof we niet weten dat vernieuwing leven brengt, En toch zijn de meeste mensen het drukst bezig met het verzekeren van hun toekomst, het verlangen naar rust naar het niet-leven, het tegenovergestelde van leven. Wat mij dit allemaal aangaat? Waarom ik mij hier druk om maak? Ik houd niet van oudenlijkenlucht. Nu kom ik meteen bij een nadeel van het leven hier in Noorwegen, hier hangt ook een oudenlijkenlucht. De mensen zijn hier ook allemaal druk, met moe zijn van het zogenaamde zware leven, ook hier zeggen de meeste niet snel ja op een uitnodiging of op iets nieuws, ook hier hebben de mensen hun mening al klaar liggen en zijn ze niet meer nieuwsgierig naar het nieuwe zoals een kind dat nog kan zijn, ook hier zijn ze… volwassen. Volwassen, met andere woorden: ze zijn geworden wie ze zijn, klaar met groeien, al een eindproduct. Ook hier vind iedereen dat ze midden in het leven staan, en dat klopt ook wel, alleen hun leven stopt daar waar hun oogkleppen ook stoppen net zoals bij de Nederlander. Nu is het wonen in de frisse lucht en ver van de mensen natuurlijk een goed middel tegen lijkenlucht maar ik moet bekennen dat ik af en toe de stad mis waar de illusie heerst van levendigheid die een illusie blijft zolang je de mensen niet te persoonlijk leert kennen. In 
Gratangen met zijn 1200 inwoners wordt die illusie snel verbroken en hoewel ik nog lang niet iedereen ken heb ik al wel door dat ik een weg bewandel die ik al ken. Ik weet waar het uiteindelijk heen gaat, kan gaan, laat ik zelf ook maar niet in die val trappen die je ervaringen, je verleden je kan zetten door je de gedachte te geven dat het wel weer zo zal aflopen zoals het in het verleden eerder afliep, dat is stilstand. Dat is zelf een terugkeer en kan er voor zorgen dat je geen oog hebt voor iets nieuws dat kan verschijnen maar dat wordt weg gefilterd door je aandacht voor het verleden. Ik zie en zag hier ook wel mensen die wat poëtischer in het leven staan, zo zagen ze er in ieder geval uit maar jammer genoeg zijn de mensen die er vooruitstrevend uitzien vaak de grootste conservatieven die er zijn, dus een paar teleurstellingen heb ik al gehad maar ik ben tenminste al één keer blij verrast door iemand die door de meeste gezien woord als een buitenstaander maar het woord zegt het al, hij staat buiten en buiten kun je spelen zonder ouders en zonder regels. Het leven boven de poolcirkel is dus niet veel anders dan in Nederland of waar je dan ook woont, voor mij is het in ieder geval niet veel anders want de dingen die ik belangrijk vind zijn hier ook niet in overvloede aanwezig. Natuurlijk zijn er wel verschillen maar dat is allemaal maar buitenkant en aankleding, het karakter van het land. Nu is het karakter van een land of een mens wel uniek maar uniekheid is geen waarde en geen automatische rede voor respect, ook hier willen de mensen geen moeite doen om na te denken over wat het leven nu eigenlijk is maar ondergaan ze het gewoon. Ik snap niet waar dit gebrek aan nieuwsgierigheid vandaan komt. Misschien wordt het maar aan een enkeling mee gegeven tijdens de geboorte en is het, wat dat betreft, hopeloos voor de nieuwsgierigen onder ons en zijn wij gedoemd tot een zwervend bestaan. En zo erg is het allemaal niet, dat zwerven, je maakt nog is wat mee en ook hier heb ik genoeg (nieuwe dingen)te doen, ik heb mijn wekelijkse portie sport zoals tafeltennis, badminton en Kendo en ik probeer ook twee keer per week te gaan snowboarden zolang het nog winter is. 
Af en toe met de honden er op uit en regelmatig een mooie tocht maken op de lange latten en de bioscoop bezoek ik ook regelmatig. Verder heb ik een interessante baan om de meeste tijd van de dag te vullen en kan ik genoeg tijd besteden daarna om er achter te komen of zij nou zo traag zijn of ik zo snel (van begrip) en om een weg te vinden om met die ergernissen om te gaan. Verder heb ik altijd wel een leuke komedie of documentaire gedownload om te kijken en mijn kast staat ook nog vol met ongelezen boeken dus vervelen doe ik mij hier niet. Ik heb het zelfs zo goed naar mijnzin met mijzelf dat ik wel is afraag waarom ik eigenlijk nog opzoek ben naar een vriendin, waarschijnlijk voor de buitenwereld maar ik word eerlijk gezegd vaak al moe aan de gedachte van zo’n figuur in mijn leven die wel enkele voordelen met zich meebrengt maar die niet opwegen tegen de nadelen. Verliefd worden is geen probleem, dat kan ik op alle vrouwen maar het uithouden met een ander zal lastig worden, zij kan mij alleen maar aan ketens leggen en verliefdheid is ook een keten voor mij. Het valt mij trouwens nog mee dat ze verliefdheid hier in Noorwegen niet aan banden hebben gelegd, het is tenslotte ook een soort van drugs of roesmiddel die mensen ook verre van rationeel handelen brengt. Dat die Noren trouwens 
zulke makke schapen zijn is mij wel tegen gevallen, laatst wilde ik naast mijn normale bootschappen bier halen maar het was na negen en dat mocht niet meer, dat pik je toch niet al bewoners van een land dat je zo als kleine kinderen word behandeld. Gaan ze mij als volwassen man verbieden om bier te kopen, ik moest er hartelijk om lachen maar vooral uit medelijden met die ruggengraat loze Noren. Zelfs de mooie natuur hier heeft niet geholpen om de mens vrijer te maken en te houden, er zijn hier zelfs meer regeltjes die gewillig worden gevolgd. In het dagelijkse leven heb je van dit alles natuurlijk geen last maar in Iran hebben de meeste mensen in hun dagelijks leven ook geen last van hun onderdrukking maar geen van beide systemen leid de mensen op tot zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid maar meer tot slaven van de regels. Maar ja, dat is volwassenheid hé, het accepteren dat er regels zijn en dat speeltijd over is en alleen als een komiek of een andere kunstenaar zijn kunstjes laat horen of zien lachen we of raken geëmotioneerd van het werk van iemand, die ten diepste nog kind is, kan creëren als een kind. En om wie lachen we dan? Of om wie raken we daadwerkelijk geëmotioneerd? Is het niet een spiegel die ons dan wordt voorgehouden om de werkelijkheid van je/het leven te laten zien.
Mijn zaak rust voor nu, ik ben mijn verhaal weer kwijt
. 
