Vrouwen

Aan de vrouw. Zo noemen ze dat wel. Het klinkt alsof je naar de tandarts moet, je wordt gedwongen om stil te blijven zitten, niet te praten en jij bent niet de gene die bepaald of er gaatjes gevuld worden. Sinds enkele maanden ben ik weer beschikbaar als man voor een vrouw om als volgende slachtoffer voor haar te fungeren. Het klink misschien wat… maar mijn vooroordeel over dertig-plus vrouwen heb ik al een paar jaar niet bij gewerkt en ik denk nog steeds dat ze met een lijstje rond lopen waarop ze aanvinken wat er goed en fout aan je is en zodra de balans onder de maat komt moet je vertrekken. Misschien heb ik alleen maar van die neurotische dames gehad maar tijd heelt alle wonden en ik wil het wel weer is proberen. Maar ik twijfel nog wel erg, ik voel de veroordelende blik van die vrouwen al weer, eerst zijn ze lief maar na een tijdje komen de klachten, dit is niet goed, dat is niet goed. Mannen (ik in ieder gaval) willen het liefst met rust gelaten worden en niet bemoederd worden en ik weet dat mannen soms kleine kinderen zijn maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook bemoederd willen worden. Ik ken eerlijk gezegd geen vrouw die niet loopt te zeuren over haar man/vriend, en dan zeggen ze ook nog dat als vrouwen de baas waren op deze wereld dat het dan vrediger zou zijn op aarde terwijl ze hun echtgenoten niet eens in vrede kunnen laten leven, maar zoals gezegd probeer ik het maar weer is. Hier in dit noord Noorse ben je dan voornamelijk aangewezen op het internet, je kunt wel naar een kroeg gaan maar de vrouwen hier drinken als mannen en worden dan behoorlijk handtastelijk en zijn vergeten dat ze een gezinnetje hebben en een vrijgezelle vrouw heeft hier niks te zoeken, ik vraag mij zelfs af of er hier in Gratangen wel vrijgezelle vrouwen zijn, ik denk het niet. Ik zou naar Narvik of Harstad kunnen gaan maar dat zal dat voornamelijk alleen zijn, ik ken hier wel mensen maar die zijn allemaal druk met hun gezinnetjes en hebben geen tijd om te gaan stappen. En het is geen bezwaar voor mij om alleen naar de kroeg te gaan maar het is wel minimaal een uur rijden en voordat je weet welke kroeg je moet zijn en er enigszins bekend bent ben je maanden verder. Internet dus. Ik heb tot nu toe wel wat kontakten gehad maar het stelt weinig voor, ik heb nu wel een telefoon nummer van een dame in Harstad die ik kan bellen als ik een keer in de stad ben maar dat is wel het enige concrete geval. Wat wel leuk is aan een van de sites is een uitgebreide test die je kunt invullen – in het Noors, dus met een woordenboek op mijn schoot hopen dat ik het goed invul – die jou een bepaald profiel geeft dat je kunt vergelijken met anderen. Nu ben ik kennelijk nogal een bijzonder geval omdat er van die duizenden vrouwen maar drie zij die een score hoger dan 70 halen (70% gelijk profiel). Eén punker en twee alto’s, die punker met een kaal hoofd lijkt mij een tof mens en over die alto’s heb ik het maar niet, van het woord spiritualiteit krijg ik al huiduitslag en word onpasselijk. Dus één vrouw die volgens die test bij mij past, dat zegt iets over mij maar ook iets over al die andere vrouwen die kennelijk weinig avontuurlijk zijn en voornamelijk willen houden wat ze hebben en niet te veel verandering willen. Dat kan ook wel kloppen, veel vrouwen schrijven over hoeveel vrienden ze wel niet hebben waar ze wonen en hoe blij ze daar over zijn, dat is al een teken dat ze niet een onafhankelijk leven lijden en dat ze bij een groepje horen, die punkster zal daar waarschijnlijk schijt aan hebben. Niet dat vrienden niet belangrijk zijn maar het moeten geen ankers zijn die je eigen ontwikkeling in de weg staan. Handig dus die test en nu moet ik mijzelf nog een keer testen, of ik wel een kind wil! Natuurlijk wil ik zelf geen kind maar ik denk dat 75 % van de vrouwen die voor mij klaar staan (?) een kind hebben. Dat is allemaal leuk en aardig maar ik hoop niet dat ik daar ooit verantwoordelijkheid voor hoef te dragen, ik ben namelijk alles behalve verantwoordelijk, ik leef nog steeds bij de dag en krijg al een akelig gevoel als ik aan het einde van de maand niet al mijn geld heb uit gegeven. Ik denk dat die verantwoording een te zware last voor mij zal zijn hoe leuk ik kinderen ook vind, ik ken mijzelf te goed en weet dat er in de toekomst weer een dag zal komen dat ik mijn koffers weer pak en vertrek, plotseling en onverwacht zoals ik dat mijn hele leven al doe en waar ik ook dik tevreden mee ben. Maar die gedachte en het idee aan een vriendin die knus en tevreden met der vrienden en een kindje in een huisje woont maken mij bezorgt, en als ik dan naar mijn collega’s kijk, aardige mensen hoor, maar ze zijn jonger dan mij en worden al dik en gezapig en - in mijn ogen - vervullen ze hun plicht als natuurlijke broed machine keurig en helpen ze om “onze soort” in stand te houden maar het is niet mijn leven. Maar, om met Herman Finkers te spreken, we zullen het wel proberen.

Gij verwijt de vrouw,dat zij van den een naar de ander vliegt? Berisp haar niet: zij zoekt een standvastige man. Goethe