Goede voornemens.

Ik ben niet een persoon die snel goede voornemens verzint, dat strookt niet helemaal met mijn filosofie maar voor het komende jaar doe ik dat toch maar is....eigenlijk is het een nieuw doel dat ik mijzelf heb gesteld, een langetermijn doel, zoals Noorwegen dat eens was.

Het begon een paar weken geleden, iets onbenulligs deed de emmer overlopen, de emmer, met een oud plan van mij, waarvan ik niet door had dat die al zo gevuld was. Via een datingsite, die ik op het punt stond op te zeggen, deed ik nog een laatste poging, een laatste zoekactie. Een dame kwam te voorschijn, op het eerste gezicht interessant, op het tweede misschien ook wel maar zo ver is het nog niet. Wat mij trof was haar oude beroep, iets wat ze jaren heeft gedaan, werken voor het rode kruis en gelijksoortige organisaties in de derde wereld. Opeens begon het weer te dagen, door alle ruis heen van het dagelijkse leven ontwaarde ik in eenkeer weer een oude liefde, een oud plan, de emmer stroomde over. Dit was een van de tekenen, ik ontwaarde er plotseling meer: èèn van mijn redenen om een paar jaar geleden een vak te gaan leren was dat dit meer mogelijkheden zou openen om voor een hulporganisatie te gaan werken, ik heb nu een vak geleerd, een collega van mij heeft mij al een paar keer gevraagd of ik niet een manier weet om ons vak in het buitenland uit te oefenen, ik woon nu in het land dat de meeste hulp bied aan derde wereld landen en de belangrijkste teken, mijn onrust en nare gevoel, speciaal zo rond de kerst dagen...ik ga opzoek naar een weg die lijd naar een werkplek voor mij waar ik mensen kan helpen een toekomst op te bouwen.

Mensen die mij kennen weten dat mijn ervaringen in Cambodja en mijn speurtochten door het land genaamd Filosofie mij hebben veranderd. Voor Cambodja was ik mijn denkbeeldige toekomst aan het bekleden met de dingen die ik graag had willen hebben en wat IK graag zou willen doen, een bedrijf beginnen, een carriere starten, noem maar op, wat de meeste jongeren doen. Ik had altijd wel wat vage bedenkingen bij de beweegredenen van de mensen om mij heen (en van mijzelf) maar ik vroeg mij nog niet echt af wat van bedenkingen dat waren, en ik vroeg mij vooral niet af wat mij dreef in de richting die ik ging.

Mijn Camboja ervaring was niet traumatisch en de armoede was niet schrijnend maar de vraag die langzaam niet meer uit mijn gedachte verdween was waarom... waarom in deze kleine wereld waar we een paar uur van elkaar wonen mensen, wij westerlingen, met een rustig gemoed kunnen slapen met de gedachte dat zij in materieel opzichte alles hebben en daar, in mijn geval Cambodja, zo weinig. Nu is het bezit van dingen niet alles maar een fatsoenlijk ziekenhuis, een school en wat ander basis benodigdheden zijn wel belangrijk en zou je iedereen gunnen. Dan kom je terug in Nederland...en zie je al die rijkdom...en al die spullen die we hebben...En we willen maar meer en de vele mooie woorden verdampen snel, het kan ons niet echt schelen.

Een paar persoonlijke crisissen verder, een ziekte die me bijna heeft geveld hebben het niet makkelijker gemaakt. Ik sta nu wel sterker in het leven, ik ben een sterkere rots geworden en de branding, de spelingen van het lot, hebben nu minder vat op mij...ik ben in veel opzichten gegroeid door hoe ik met dat lot ben omgegaan in het verleden...maar...een ding heeft mij nog verder verwijderd van de weg die mijn medemens volgt en dat is het besef dat je welzijn niet afhankelijk is van wat je bezit in de materiële wereld, het gaat om je geestelijke bagage, dat telt. Wij hebben al die onzin niet nodig dat we kopen, al dat consumeren houd onze economie misschien draaiende, het is zelfs een voorwaarde daarvoor maar waarom...waarom hebben wij liever een nieuwe broodrooster dan dat we die mede mens, een paar uur hier vandaan, een menswaardig bestaan geven. Deze tweedeling zou economisch gezien niet nodig hoeven zijn maar...wij zijn maar mensen, ik ben vaak geen haar beter, maar het vreet aan mij.

Ik besef dat ik de wereld niet kan veranderen, ik heb een te groot hard, ik kan niet boos worden op de mensen die ik lief heb, wie ben ik, ik worstel net als iedereen met de cultuur die ons dwingt zo te zijn zoals we zijn...het schijnt dat de meeste mensen druk genoeg zijn om zelf hun hoofd boven te houden en ik heb geen zin om schuldigen aan te wijzen, zijn we niet allemaal schuldig...en dus ook allemaal onschuldig? Ik weet het niet, echt niet... maar ik weet wel dat ik niet meer kan streven naar de dingen waar ik ooit naar gestreefd heb, ik ben over een grens gegaan en ik kan niet meer terug...ik wil het niet eens meer.

Ik kan dus de wereld niet veranderen, 'verbeter de wereld, begin bij jezelf' veel gehoord, zelf ook aangeraden maar uiteindelijk...onzin. Wordt al milenia als advies gegeven, we zijn net uit een eeuw gekomen waarin er continu oorlog werd gevoerd en miljarden mensen zijn omgekomen. Ergens in een hoekje “goed” gaan zitten wezen is misschien goed voor je zielenrust maar mijlen ver van enig praktisch nut. Afgeschreven dus door mij, dat idee. Niet dat je natuurlijk geen goed voorbeeld kunt geven maar het is volgens mij geen oplossing, alleen voor lafaards die in de werkelijkheid niet veel zullen veranderen, je zult ook ECHT wat moeten laten zien. “Doe een ander niet aan wat je jezelf niet aan zou doen”, iets Christelijk en om het filosofisch te stellen en naar Kant's idee: “je moet handelen op de manier waarvan je zou willen dat iedereen zo zou handelen”. Ook mooie woorden maar ook zo hol en leeg als maar kan... de mens kijkt meestal niet verder dan zijn gezinnetje en zal in dat kringetje zo handelen maar de wereld is te groet, niet te bevatten. Ondanks internet en globalisering zal het nog wel jaren duren voordat de 'ander' ook iemand kan zijn zonder gezicht en aan de ander kant van de wereld.

Ik kan nog wel even doorgaan met alle goede ideeën die er zijn om de mens te verbeteren, ik heb een boekenkast vol met boeken, het enige waar ze echt nuttig voor zijn, denk ik wel is, om iemand te verwarmen die het koud heeft... door ze in de vik te steken. Natuurlijk meen ik dat laatste niet echt maar in de wereld waarin we nu leven zie ik geen uitweg meer door alleen maar op mooie woorden te rekenen, op zoek te gaan naar meer wijsheid en misschien een waardevol boek te schrijven...ik ben er van overtuigd (en dat zegt een filosoof niet zo snel) dat de mens niet zal veranderen, voorlopig niet ten minste. Dat besef was altijd al wel latent aanwezig, mijn “droom” Noorwegen en mijn uiteindelijk hier zijn heeft mij alleen maar bevestigd in mijn overtuiging dat de weg die je werkelijk ooit bent in geslagen niet meer kunt wijzigen, ook niet door zo genaamde dromen te verwezenlijken. En wat is dan mijn weg?

Al sla je me dood. Ik weet wel dat er geen vezel in mijn lichaam is dat zit te wachten op een pensioen hier in Noorwegen. Ik weet ook wat mijn onrust mij te vertellen heeft, dat ik op de goede weg ben en dat ik verder moet zoeken. Mijn onrust verteld mij ook dat er geen weg is die uitkomt bij een rust punt, dat ik in ieder geval onder-weg moet zijn en niet...bij de pakken neer moet gaan zitten. Vandaar dat mijn volgende halte ergens in Afrika zal zijn, ik wil mijn handen uit de mouwen steken en werkelijke, levende mensen helpen, lesgeven of hoe ik mij ook maar nuttig kan maken. Ik wil gewoon is weten wat het is om mensen hoop te geven die het meer nodig hebben dan ons, verwende westerlingen.

Ik ben klaar met mijzelf.

Kerstgedachte

• Laten we geld uit geven, bakken met geld.
• Laten we ons gemoed verkopen, geef ze een stuiver die arme sloebers,
• laten we die beelden verkopen, ik wil geen dood meer zien.
• Ik wil kopen, meer kopen en geld uitgeven.
• Ik wil dat hebben, dat past mij goed en dit hier is beter dan deze die ik hier heb.
• Gooi het weg ik wil nieuw, ik wil meer, laten we kopen, meer kopen.
• Laten we zingen het lied van genot dat wij hier kunnen hebben zoveel in overvloed.
• Wat kan het ons schelen dat op dit moment dat kind daar sterft, een dood voor niks.
• Die dood daar is een zegen voor ons en de lust, die gevoed kan worden.
• Door de mogelijkheid van dat sterven en de tranen van die mensen.
• Die geven om dat lichaam daar in de grond.
• Wat kan ons dat dode kinder lichaam schelen daar ver weg.
• Bruin en smerig nu wij hebben gekocht die schone kleren.
• Voor onze kinderen die kunnen kiezen en hebben alles wat ze willen.
• Die moeder daar sterft een geestelijke dood met dat dode lichaam.
• Daar in de grond gerimpeld en leeg, nooit is het vol geweest.
• Maar het heeft gelachen net zoals ieder kind dat niet weet.
• Die onschuld word vernietigd, hier met de dood van een ander.
• Daar met de dood van het zelf, het kind dat daar loopt op blote voeten.
• Te zoeken naar een moeder die daar ginds ligt, dood.
• Op de grond met kogels ernaast geraasd met het het bloed al gestold.
• Druipend in het graf van dat kind dat eens speelde onder de zon.
• Laten we wakker worden uit die nachtmerrie en voorbereiden.
• Op onze koopzondag, zo belangrijk en dat maal vanavond want.
• Dit alles is niet waar wij hebben hier zoveel te eten dus dat alles is een leugen.
• Er is geen dood zonder reden op deze wereld.
• Kijk dan naar al die vrolijke gezichten hier in deze straat.
• Waar iedereen blij is het een leugen dat lijden bestaat niet.
• Wat heerlijk die maaltijd onze buiken vol onze cadeaus gepakt.
• Wat ben ik gelukkig maar ach schat zet toch uit die tv,
• ik hou niet van ellende,
• die beelden bederven mijn dag,
• laat ze sterven daar,
• wat kan het mij schelen dat het er een paar per minuut zijn,
• omdat ze honger hebben,
• ik kan daar niks aan doen,
• ik wil het niet eens...
• laat ze sterven...
• weg ermee...
• en...
• Prettige kerst schat.
  
• Op een beter wereld...proost allemaal.

The hunt.

Week 51

De langste nacht is weer geweest. Het doet mij weinig die donkerte, de foto van de maan heb ik gisteren genomen om een uur of 12, het was vrij helder. Vandaag is het de hele dag al donker omdat het bewolkt is. Het weer is hier een beetje van slag, het is in Nederland nu kouder dan hier en het heeft de hele week al niet echt gevroren. De komende twee weken veel vrije dagen, nieuw jaar en een of ander raar feest, het zal wel. Over twee weken ga ik in ieder geval naar Nederland toe en dat lijkt mij wel leuk, t'is toch altijd leuk als je naar het buitenland op vakantie gaat, of niet dan. De afgelopen week weer lekker gewerkt, het vorige weekeind was ik wel behoorlijk verkouden en maandag bleek dat bijna iedereen op het werk daar last van had, schept toch een band he. Was wel een beetje afwezig, beetje sloom in de bovenkamer maar uiteindelijk heb ik toch nog redelijk werk kunnen afleveren, ik ben wel tevreden met het resultaat, op naar het volgende onderdeel. Ik heb trouwens ook de eer om de steven te vervangen... zonder de huid weg te halen... ik leg het nog wel een keertje uit maar het is vrij ongebruikelijk kan ik je vertellen, spennende. Så, nå skal jeg drikke som kaffe og slappe av, til nest uke og en god kveld.

Draaien en klimmen.

Deze week een paar klussen geklaard die ik nog nooit eerder had gedaan. Twee bjelkeveger gemonteerd, dat is de bovenste plank van de binnenhuid van een boot waar de dekbalken op rusten. Deze plank die drie duim dik is (7,6cm) moest gebogen worden omdat hij vooraan het schip geplaatst is. Dit buigen doen we met stoom, de stoom komt in een grote langwerpige kamer van ongeveer 30 bij 50 cm en een metertje of 8 lang, langzaam verzadigt het hout en na een paar uur kun je het buigen. Een spannend proces omdat het hout kan breken en omdat de plank recht is en waar hij moet komen krom dus kun je hem ook niet even passen van te voren, goed meten dus. De eerste ging met enige drukte gepaard om hem geplaatst te krijgen, ik wist niet precies wat ik moest verwachten dus de voorbereiding was niet optimaal maar de tweede ging soepel, alsof we nooit iets anders hadden gedaan. Daarna heb ik de dekbalken pas gemaakt, een precisie klusje waarvan ik jullie de details zal besparen. Op het werk zijn ze allemaal verbaast over de voortgang terwijl ik gewoon normaal door werk. Ik denk dat ik de boel iets gestroomlijnder organiseer en ik ben niet zo bang, hiermee bedoel ik dat tijdens het maken van bijvoorbeeld een dekbalk je allerlei maten moet opmeten en dat er veel onzeker is, je kunt dan eindeloos doorgaan met meten om eventuele fouten te minimaliseren maar ik heb geleerd om wat meer naar mijn gevoel te luisteren en er op te vertrouwen. Je moet gewoon knopen door hakken en niet eindeloos doorgaan, dan maak je maar is een fout, dat is voor mij de betekenis van ambachtelijk werk, op je ogen en gevoel vertrouwen, voor de meesten heeft ambachtelijk werken te maken met de gereedschappen die je gebruikt. Voorlopig heb ik drie dekbalken geplaatst en ben daar blij mee, missie volbracht. Ik draai mijn kont trouwens steeds dichter bij de plek waar ik wil wezen en bereik bijna het punt dat ze niet meer om mij heen kunnen. Ik heb nu zoveel weken met onze (mijn) leerling door gebracht dat ik van de week al zijn drie maandelijkse evaluatie raport heb ingevuld, niemand heeft mij ooit verteld hem te begeleiden maar ik heb die taak gewoon op mij genomen door hem van dag een af te vertellen wat hij kan gaan doen. Het zelfde geld voor het vastleggen van het hoe en waarom van de Straumnes, ik heb nu al zoveel tabellen, verslagen en maten gemaakt en opgenomen dat ik nu het aanspreekpunt ben als het om gegevens gaat van hoe de Straumnes was en zal worden. Ook een kwestie van mijn kont er in draaien en gewoon laten zien dat je niet beter weet dat dat je het zus en zo doet. Dat is wel een voordeel van die Noren, die zijn wat bedeesder, het is hier wat makkelijker om ze te overbluffen. Overbluffen is het natuurlijk want ik hem nog nooit zo uitgebreid een verslag gemaakt van de restauratie van een boot of een leerling zo intensief begeleid. Ook had ik nog nooit een stuk hout gebogen op deze schaal of een dekbalk gemaakt, ik leg de lat graag hoog, het is geen schande om mis te grijpen.

Ik heb deze week trouwens wel mis gegrepen, maar dat was eigenlijk wel goed want dat betekende dat ik mijn grenzen aan het verleggen ben. Ik ben weer wezen klimmen en dat was leuk om te doen en het heeft een mooie analogie met mijn werk en mijn filosofie.

sneeuwplanken

Lekker wezen snowboarden met wat vrienden in Målselv, zo'n 100 km hier vandaan. Het gaat steeds beter en het is hartstikke leuk om te doen, zodra de sneeuw wat beter is dan kiezen we zelf een berg uit en beklimmen hem en gaan dan door het maagdelijke sneeuw naar beneden, moet je een keer gedaan hebben. OP het werk alles goed, ze zijn blij met mijn initiativen omtrent eht systematisch registreren van al het gebeuren rond de Straumnes. Meten is weten zegt men en chaos meestal de regel wel iedereen die van Gaal een beetje kent weet dat ik de touwtjes graag strak in handen heb en ik kan ze steeds wat strakker aantrekken, nu maar hopen dat het paard geen rare sprongen gaat maken. Nu het donker is fotografeer ik wat minder maar ben ik weer veel aan het schrijven en dichten. Ik doe veel in het Engels nu zodat ik mijn vrienden hier ook wat kan laten lezen daarom mij verontschuldiging als mensen daar moeite mee hebben, helaas, thats life (zo is het leven). Op mijn nieuwe blog http://www.no-poetry.blogspot.com/ kun je mijn gespartel met die vreemde taal lezen en eventueel becommentariëren.

For a friend

I sit outside in the freezing cold and see the world.

I feel the cold when I look inside and see no world.

I feel no cold when I sit outside without protection.

The fire inside me burns my world and keeps me warm.

The air is thin inside my head, it's consumed by the fire.

I can not hold out so long in there, in this thin air, I need to escape.

I escape into my habits, they will release me... for now.

The habits will please me but I know they are like acid.

The acid that is slowly eating away my life, my happiness.

I know it pleases me but it eats away my freedom.

I don't know what to do, the fire is burning, the acid is hungry.

The cold air outside reduce the pain, the pain of the coldness helps.

The pain of the cold air brings life in these burned down nerves inside my brain.

I love the coldness, I love this pain... I hate this bullshit.

I hate this bullshit, these bars that forces me outside in the cold.

The bars that prevent me from going inside, reach out to my loved one.

The bars that are standing between the me that you see and the me that I know.

I know that me of mine, I was it once, before this carousel of burning and sour.

I know it is still there, it sits beside me in the cold, frozen and not able to take away.

The tears that fall in thousand peaces on the ground like my thoughts.

The thoughts without order are lieing there outside and it, my I, me, it is not able.

I am not able to sort them, my hands are to cold, I wane go in and feel the warmth.

I wan to go inside but no... I am getting crazy, please coldness, freeze my thoughts.

The thoughts will not freeze, the acid is like fuel for the fire inside me, I need to escape.

The key to freedom, where is it, I have seen it, in the distance, in the deepness.

I have to seek in the deepness, in the deepness of my thoughts, between the roots.

I have to look between the roots of the tree that stands on the ground where I was born.

The ground where it all started, my youth, my innocence...my freedom.

The roots of the tree where I played as a child when the world was no problem.

I was taken away there, I remember, I dropped the key, it is still there.

I have to go back there, clime down this tree into the unseen darkness.

The darkness that hides the memory's of the past but what will they look like.

The darkness that shows the forgotten reality's, unveiling the trough.

I am afraid to go down there, I rather stay out here in the cold, I am used to it.

I am afraid to go down and face the truth, is there truth? This is my truth.

The coldness is my truth, it's my own mistake that I sit here outside, alone.

The choice is mine, I know what I am doing...I know what I am doing...

I know what I am do...

I notice... I am staring... my eyes wide open, the tears are frozen, who am I kidding... I don't now.

The one besides me, that sits besides me, the me from between the roots it suddenly moves.

The warmth is overwhelming when it looks into my eyes, when I look in these eyes.

I feel the strength growing, the fire is going the acid is now candy I laugh and look deeper.

I look deeper in these eyes and then they wink, and gone they are... what was this? What happened?

The eyes where opened and it felled great, know they closed again and it is cold again.

The fire is back... but what is this...the fear is gone...it is swollen believe.

I feel something burning but now in my hart, an overwhelming trust, still small but it's there.

I looked in these Eyes for only a second, I looked at a time when the world was whole.

The world was whole, I now understand that I have to look like a child again, this second.

The second I was waiting for, where did it came from, who send it to me... Will it stay?

I feel the fire suffocating in my hard, the coldness is returning, no, not again...

I feel...I feel these eyes, I feel that they struggling to stay, is it really happening?

The feeling is still there, is the sun finely coming, is the moment of rebirth there?

The eyes are dry, I stand up and go in. I feel a little bigger, it was no dream, I feel happy.

I will get there.

Zonder spijt

Zie daar in de verte, het land van onze dromen.

Het land waar we zo graag willen zijn maar nooit komen.

Het dilemma van ons mens-zijn, het daar willen zijn

het daar in de toekomst en het verleden.

Het nu is er niet, we komen van daar en zijn onderweg naar...

Naar de toekomst zijn we gericht en de tijd helpt ons daar-bij.

Die gaat maar door en staat nooit is eens stil om ons te helpen,

stil te staan en te genieten van wat is, bevroren in de tijd.

Het nu, het moment, dat voorbij is bij de volgende tik,

de volgende seconde of beter gezegt... moment.

Want de tijd staat nooit stil en stroomt als voortdurend met ons mee,

aan ons voorbij en gaat maar door.

Door dit vloeien en stromen is er geen verleden, een eens was,

een ideaal waar naartoe we zouden kunnen, terugkeren en willen.

Het verleden stroomt ook en de gedachte daaraan, een stilstaand moment,

een bevroren ideaal in onze herinnering, bij elkaar geraapte momenten, versteend tot beeld, het nooit bestaande.

Verstard en niet stromend, bewegend zoals het leven is en de werkelijke tijd.

Zo ook de toekomst, een vooruit geschoven moment, een versteende seconde geworpen

naar die plek waar we graag willen zijn om stil te kunnen staan en rust...

Rust te vinden is wat we willen in de toekomst en zien in het verleden.

Maar we kunnen niet eens stilstaan op dit moment dus vanwaar deze illusie,

dat het verleden stil stond en de toekomst ons dat zal brengen.

Vanwaar dit korte geheugen, is het als de tijd, die ook maar gaat,

maar door gaat zonder stoppen, zonder stilstand.

Kunnen we wel vertrouwen op wat ons wordt gegeven als gedachtes,

in onze hoofden, die ook stromen en nooit zijn.

Die ook nooit stilstaan en het zelfde vertellen, die stromen als een rivier die gaat

door de oceaan zijn eigen weg met eb en vloed en deining bepalend zijn uitzicht,

verheven of laag, langzaam of snel.

Vandaar ons korte besef van wat gebeurd met ons in de wereld en met de wereld in ons.

Vandaar onze moeite met stilstaan en beseffen, kijken en zien.

Vaste bodem moet men vinden, om op te kunnen staan, weg van de invloed van dit

stromen, deinen, die onrust die ons allen bind maar ook verscheurd.

Niet bang moet men zijn om tegen de stroom in stil te gaan hangen en te voelen,

of er bodem is waar men zich bevind, zich te laten zakken in de duisternis onder je.

Niet bang zijn voor de koude daar beneden, eens zal je voelen de bodem,

zolang je maar blijft proberen en niet stopt na je jeugdige teleurstellingen en mee stroomt met de rest.

Stop dus, hang stil en laat alles aan je voorbij gaan en laat je benen zakken.

Verzet je tegen de richting van de tijd waar je in leeft hoezeer die je ook aan staat.

Ga staan en bepaal je eigen richting, waar je naar kijkt en waar je heen wil.

Maar vergeet niet dat de stroming je sleurt, drukt op je borst en je laat wankelen,

krabbel weer op en stop niet, sta weer op en eens zul je zo groot zijn dat die zee

je alleen nog maar kriebelt tussen de tenen en je zelfs weer kunt gaan zitten zelfs rusten

met je lichaam liggend op de stroming van je tijd die je dan alsnog meneemd

in alle rust en zonder spijt als een rots in de branding.