Ademnood

Ik zet de ene stap na de ander op weg naar de plek daar verderop bij die toppen waar de zon vanavond haar rode gloed voor de miljoenste keer laat schijnen in duizenden rood tinten die verdwijnen als de aarde door draait op haar pad van gekte en plezier denk ik na over dit alles en de frisse lucht die hier zo stil aanwezig is als ik verder ga met de volgende trap de berg op en straks weer naar beneden door mijn knieën om te voelen met een hand vlak op de aarde dat het werkelijk is en geen droom hier waar de ruimte mijn geluk verruimt en mijn blik vereenzaamd ben ik niet door de herinneringen van wat ooit was zo helder nu op weg en reeds aangekomen als gezelschap hier bij mijn verleden en heden samen genietend van het uitzicht hier rechts van mij waar het ijs in duizenden scherven verdrukt is door het eb en vloed en het draaien van de wereld en de maan die mij al duizenden jaren aankijkt als ik haar opzoek tegen het slapen gaan en naar buiten kijk en denk aan de dag van vandaag die op dat moment stil staat door de kou die mij terug zet en rust geeft om te ontwaken in de morgen de gordijnen open gaan en de vogels wegvliegen omdat ze geschrokken ben ik van weer een dag die begint zoals de meeste in herhaling loop ik weer verder naar de horizon die tegen de avond mijn gemoed beschijnt met rode gloed verwarmt mijn adem laat stokken verzuchten berusten om de dagen die nog komen en de wereld die door draait ook zonder ons tot de zon komt halen wat zij ooit gaf als stofwolk zullen wij dan weer verder gaan en wie weet ooit weer leven of misschien de volgende keer als rode gloed een ander beschijnen die op pad is naar zijn horizon daar ver weg als een hersenschim die niet weet wat het belangrijkste tijdens ons leven is adem halen!