zonnetje in huis

Ik zit nu lekker buiten in de zon, voor het eerst dit jaar. De zon kwam deze week in een keer aanzetten in al haar warmte om mijn leven wat daarvan te geven. Niet dat ik het zo koud heb maar vermoeiend was het wel de afgelopen tijd, maar ook spannend, enerverend. Ik heb mij jaren enigszins afzijdig gehouden als het op al te persoonlijk contact ging met het andere geslacht, ik heb zo mijn redenen daarvoor. Maar ja…eerst ontmoete ik de dame uit Denemarken, gezellig en gewillig maar een typisch voorbeeld waarom ik, een filosofisch ingestelde persoonlijkheid, niet met dit soort vrouwen kan omgaan, wil omgaan. Dubbele signalen, halve waarheden en wat voor clichés je maar kunt bedenken, ik ontmoete ze allemaal, of ik ze nu wou zien of niet in mijn wereldje waren ze der. Ik heb geen zin in dat soort gedoe het leven is al lastig genoeg dus ik snap niet waarom we elkaar niet gewoon kunnen vertellen waar het op staat, waarschijnlijk denkt de andere partij dat ook hoewel ik daar gegrond twijfels over heb. Ik heb mijzelf de afgelopen jaren behoorlijk goed leren kennen en ik weet nu wel ongeveer wat mijn beweegredenen zijn, waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe, bewust of onbewust. Lust is een drijfveer, aandacht willen is een drijfveer, interesse is een drijfveer wij mensen worden continu gedreven… door onze drijfveren. Ik geef mij graag over aan die drijfveren, vooral als ze een positieve werking hebben. De dingen gaan zo veel makkelijker als we niet te veel nadenken en… laten we zeggen… de natuur het laten overnemen, het spel laten spelen. In mijn werk als boten bouwer, het creëren van iets uit het niets, moet je vertrouwen op iets dat buiten je om lijkt te gebeuren, als je bij dat proces te veel gaat nadenken over wat je allemaal doet, moet doen, dan kom je er uiteindelijk misschien wel maar o zo moeizaam. De truc is te vertrouwen op je kunstschap, weten dat je ogen en je handen de klus kunnen klaren zonder dat je je met dat proces bemoeid. Dat lukt natuurlijk niet meteen, je zult moeten oefenen maar tijdens het oefenen, het leren moet je zo snel als mogelijk ook leren vertrouwen op je lichaam zoals ik het mijn leerlingen leer. Wij mensen, tegenwoordig, zijn veel te afhankelijk van onze zogenaamde rationele vermogens, alles moet maar te begrijpen zijn en beredeneerd worden. Als filosoof beredeneer ik ook graag de dingen maar dan wel achteraf of aan de zijlijn, niet als je het spel speelt. Dat is het probleem wat ik heb met sommige vrouwen, der gaat van alles om in dat koppie, de mond spreekt van leven bij de dag, genieten van het leven en ik als simpele man wil dat met alle graagte doen, vooral als het om zo iets moois gaat als menselijk contact op een dieper niveau. Natuurlijk spookt er in mijn hoofd ook van alles rond maar net zoals bij het boten bouwen lijden die gedachtes alleen maar af, het zijn, of worden heel snel, “de beren op je pad”. Wil je iets moois creëren dan moet je de natuur zijn werk laten doen en als iets rottig is dan gaat het vanzelf wel stinken, dat proces hoef je echt niet te bespoedigen door allerlei rationele redenen, allerlei dagelijkse beweegredenen. Ik zal er een cliché bij slepen om mijn punt te verduidelijken, wij mannelijke holbewoners, vergeet niet dat van de 200.000 duizend jaar dat wij mensen hier rond lopen er pas 5000 zijn verstreken met iets wat je cultuur kunt noemen, veel in ons is nog steeds die wilde holbewoner. Wij mannelijke holbewoners, wij gaan uit op jacht, onze oren gespitst onze ogen wijd open, vertrouwend op onze sensoren en niet te veel nadenkend zoeken we ons prooi op… op jacht ben je een met de natuur en alleen als je je speer maakt denk je na over het ontwerp, we scheiden het rationele van onze instincten. De vrouw zit, onderwijl, te wachten in de grot, bezem der doorheen, kindjes voeden de boel plannen zeg maar, organiseren, regelen weinig spannend in ieder geval heb je de instincten der niet zo bij nodig. De meeste vrouwen die ik heb ontmoet worden vreselijk overweldigd door dierlijke instincten, lusten, begeertes als de liefde en seks zich vertonen in hun wereldje maar weer bijgekomen komen haar dagelijkse drijfveren met wraak weer terug en analyseren de boel dood. Ik, als simpele man, overdenk het mooie moment nog, zorgeloos, dierlijk, als een hond die uithijgt in zijn mand na een lange wandeling die dan opeens, wordt gestoord door het bazinnetje omdat er overal haren liggen… terwijl ik daar niks aan kan doen, dat is nou eenmaal de natuur. Ik snap, kort gezegd, die nuchterheid van de vrouw niet, laat me met rust en geniet van het leven, opruimen kan altijd nog…of liever…wen aan de rotzooi.

En dan die andere vrouw…tja die is getrouwd, wat een wangedrocht is die constructie zeg. Wat denken wij mensen wel niet, dat we onsterfelijk zij ofzo. Voor de rest van je leven ben jij de gene….ja ja ja en dan ga je dood en ben je ook echt dood, weg, foetsie alles wat had kunnen wezen weggespoeld, vernietigd. Een ding weet ik zeker en dat is dat wij als mens vrij geboren worden zonder wetboek maar jammer genoeg bepaald de tijd en de plaats waarin je naar buiten kwam gekropen de tekst in jou persoonlijke wetboek, althans, voor die gene die zich daardoor laten lijden…en doen we dat niet allemaal? Ik ben niet in de positie om te verklaren dan ik een echte anarchist ben maar met heel mijn hard en nieren wil ik dat graag zijn en werk ik aan mijn leven zoals ik aan een boot werk, niet te veel nadenken, weg met het instructie boekje en… enjoy the ride