Tja

De lente is begonnen….en het sneeuwt al weer een paar dagen achter elkaar, iedere dag wel wat. Mooi man, wonen hier in het hoge noorden.

Twee rare weken gehad, lente kriebels hebben mij, de o zo coole van gaal, dingen laten doen die ik normaal niet zou doen…maar ja, wat is normaal. Ach ja vrouwen, je kunt niet met ze… en niet met ze wat een moeilijk volk zeg voor zo’n simpele ziel als ik voor wie een ja een ja is en een nee een nee. Het vrouwenhoofd zit kennelijk wat ingewikkelder in elkaar en dan benadruk ik dat in-gewikkeld. Maar het is wel leuk hoor, spannend, als in een achtbaan waarvan je bij het voorbijgaan al hebt gezien dat er een stuk ontbreekt…en toch instappen he…tja, wie is er nou eigenlijk gek? We zien wel waar het schip strand, ik weet nu tenminste hoe een zinkend schip te repareren, de tijd heeft mij veel geleerd de laatste jaren zal ik maar zeggen en die smile is niet weg te krijgen van mijn gezecht, niet door honderden van dat vrouwvolk.

Op het werk gaat alles zijn gangetje, ik begin het relaxte karakter van de mensen hier steeds meer te waarderen, komt het vandaag niet dan morgen wel, poko poko zoals we op Curaçao zijden. Heerlijk hoor als je , je aandacht er niet honderd procent bij hebt, ga je op halve kracht verder en lijkt het hier nog steeds of je haast hebt. Ja mensen wie het haastige leventje zat is kan beter hier gaan wonen.

Ik zal is kijken of ik binnenkort nog wat uitgebreider terug kan komen op de man vrouw relatie en of dat verschil nu gewoon cultuur gebonden is of dat er werkelijk (minstens) twee manieren zijn om naar de wereld te kijken.