Wat zeur ik toch

Een dag lekker door Narvik gelopen, mijn nieuwe camera uitproberen. Het is een nieuwer model van Nikon de D300 en hij werkt fijn. Het is een meer professioneel model en je merkt dat meteen omdat alles veel makkelijker en sneller te bedienen is. Over de kwaliteit van de opnames kan ik niet veel vertellen, de beelden lijken beter maar dat kan ook komen door de nieuwe lenzen die ik heb gekocht. Ik heb de laatste tijd veel foto\s gemaakt van Kyien fungerend als model. Dat is heel iets anders dan landschappen of insecten een heel nieuwe uitdaging kan ik wel zeggen. De juiste positie innemen, instructies geven en natuurlijk goed op de belichting letten. Ze heeft ook nog een donkere, zeg maar zwarte, huid en dan is het extra belangrijk om het gezicht niet te laten verdwijnen in een zwarte schaduw.

De laatste maanden heb ik mijn gelees in de filosofie boeken op een wat lager pitje gezet, af en toe is dat nodig om weer is te kunnen proeven van de zogenaamde werkelijke wereld. Ik kan je vertellen dat ik nu wel weer terug verlang naar mijn kleine droom wereldje.

Filosofie gaat over het leven, de zoektocht naar het waarom zonder antwoorden te verwachten. Het dagelijkse leven is veel vervelender, althans, voor mij. In het dagelijkse leven heeft iedereen wat nuttigs te doen, zo komt het ten miste op mij over. Niets op een gezichten, hun laten en doen, laat iets zien van twijfel, fundamentele twijfel over dat wat ze doen. Ze verdienen hun centjes, zijn getrouw en hebben kindertjes en ga zo maar door. Misschien in een goed gesprek komt er iets boven drijven over hun twijfels en angsten maar wie gaat er tegenwoordig nog echt diep. Het is een eenzame bezigheid dat filosoferen, een geluk dat ik nu zo alleen woon met minder…van alles om mij heen.

Ik vraag mij ook wel is af waar het allemaal goed voor is dat gefilosofeer van mij, uiteindelijk helmaal nergens voor natuurlijk maar leg dat maar is uit aan mensen die ogenschijnlijk een doel nastreven en dat is toch wat de meeste doen als ze hun leventje lijden, hun carrière, hun ups en downs. Ik kan dat niet, te veel filosofie laat je de futiliteit van dat soort bezigheden voelen. Ik doe natuurlijk wel voor een deel mee, doe ook mijn best en dat doe ik niet alleen maar omdat ik dat normaal vind maar ook om te laten zien wat ik kan en zo mijn kansen te vergroten in deze struggle for life. Ik ken het spel wel maar ik geloof er niet in. Af en toe is dat wel lastig maar ik kan mij niet voorstellen om de wereld zo in het klein te zien, ik bedoel…ja wat bedoel ik eigenlijk? ik denk denk wel is dat ik en aanleg heb om de wereld in twijfel te trekken, iets wat ik bij wijze van spreken in mijn genen geschreven stond maar die gedachte maakt mij alleen maar somberder omdat dat betekend dat je het niet zomaar kunt aanleren. Als dat zo is dan moet ik er maar mee leren leven dat ik een soort van kleurenblind ben en gewoon niet het leven kan zien door de ogen van de meeste mensen om mij heen. In hoeverre je daar een kwalificatie aan kunt hangen weet ik niet, ik ben bang dat dat niet geaccepteerd wordt. Plato had het al over een koning die in de eerste plaats filosoof is maar er zijn tegenwoordig maar weinig filosofen die die gedachte serieus nemen en hoewel ik nog niet precies begrijp waarom ben ik democraat genoeg om mij aan te sluiten bij die gedachte. De werkelijke wereld zit niet te wachten op gefilosofeer denk ik, er moeten nou eenmaal stappen worden gezet en die stappen kunnen iet altijd tot in den treure worden overdacht. Ik merk het in mijn eigen leven, ik begrijp mijzelf redelijk goed, ik weet zo ongeveer wat de mens beweegt maar dat wil helmaal niet zeggen dat ik die zogenaamde kennis ook kan gebruiken om zonder kleerscheuren uit heggelijke situaties te komen. Mijn leven bestaat tot nu toe dan ook voornamelijk uit vallen en opstaan, opnieuw beginnen en kijken hoever we dit keer komen. De werkelijkheid heeft zo zijn eigen spelregels en ik zie ze niet, en als ik ze al zou zien dan zou ik ze meteen verwerpen. Daarom ga ik mijn eigen weg en bepaal de spelregels naargelang ze nuttig zijn voor mijn welzijn, iets wat we natuurlijk allemaal doen, zorgen voor ons persoonlijke welzijn. Mijn welzijn is echter gesteld op medestanders en dat is een grond van mijn treurnis, het gebrek aan medestanders. En dat woord neem ik dan letterlijk: mensen die naar de wereld kijken vanuit het zelfde standpunt.

Tja… twee dagen later en het is maar gezeur, tenminste… wat moeten jullie er mee? Helemaal niks neem ik aan.

Het is voor mij ook lastig, ik blijf maar steken in geklaag en al die tijd weet ik dat het gods onmogelijk is om mijn idee over te brengen. We kunnen nu eenmaal niet in elkaars hoofden kruipen om te begrijpen wat we bedoelen. Het filosoferen zal voor mij dus altijd wel een mooie hobby blijven die mij het leven zo vele malen makkelijker heeft gemaakt, iets wat ik met een paar dode schrijvers kan delen en een enkele sterveling op deze aarde. Foto’s maken kan ik en misschien wat gevoelens overbrengen op die manier in de hoop dat die rechtstreekser inwerken maar dat blijft maar een zwak aftreksel van wat ik eigenlijk kwijt wil.