Kendo

Laatst heb ik het over Kendo gehad Ik wil hier zelf les gaan geven, hoewel ik zelf nog maar net begonnen ben zal ik boven de poolcirkel wel de beste zijn. Maar zonder gekheid, ik kan ze hier in ieder geval leren wat ik kan en ik kan zelf verder leren als ik iemand heb om mee te trainen, zonder tegenstander is het lastig. Voor de mensen die niet weten wat Kendo is heb ik hier informatie van Wiki. Gehaald, de foto’s zijn van mij en mijn leraar en mede kendoka.

Kendo (剣道) (Japans: ken, zwaard; do, manier, kunst) is een Japanse zwaardvechtkunst die in de 16e eeuw is ontwikkeld om een groot aantal verschillende technieken te verenigen. Sinds 1975 wordt het concept van kendo als volgt verwoord: "het disciplineren van het menselijk karakter door het toepassen van de principes van Katana". Kendo is dus oefening in zelfdiscipline terwijl kenjutsu daarentegen een echte gevechtstechniek is.

Vechtkunst

Kendo wordt onderwezen met "zwaarden" gemaakt van gespleten bamboe, (shinai) geheten. De beoefenaar (kendoka) draagt een uitgebreid beschermend harnas (Bogu). Bij het kenjutsu en 'kendo kata' worden boken (houten zwaarden) en katana (stalen zwaarden) gebruikt. In het moderne kendo zijn twee soorten aanvallen: slagen en stoten. Slagen zijn alleen toegestaan op bepaalde delen van het lichaam: de bovenkant en slapen van het hoofd, de rechter- en linkerzijde van het lichaam en de onderarmen. Stoten mogen alleen op de keel zijn gericht; of op de bovenkant van de borstplaat, bij wijze van verdediging, of om de tegenstander weg te stoten om daarna naar bijvoorbeeld het hoofd aan te vallen. Aangezien een verkeerd geplaatste stoot op de keel verwondingen kan veroorzaken wordt deze techniek op beginnersniveau veelal niet toegepast en pas later geïntroduceerd.

Bij wedstrijden worden alleen punten toegekend wanneer de aanvallen goed, gecontroleerd en vastberaden worden uitgevoerd. Ook moet de aanvaller met een (Japanse) kreet (kiai) aangeven welk lichaamsdeel hij aanvalt. Wanneer bijvoorbeeld het doel het hoofd van de tegenstander is, moet de kreet "men" worden geslaakt. Bij een aanval op de pols moet "kote" geroepen worden Een aanval op de romp gaat vergezeld met do en bij een stoot op de keel van de tegenstander moet "tsuki" geroepen worden. Winnaar is degene die als eerste twee punten (ippon) scoort. De Internationale Kendo Federatie (IKF) is opgericht in 1970 en heeft leden in 44 landen. Iedere 3 jaar worden wereldkampioenschappen gehouden.

Geschiedenis

Twee eeuwen voor Christus waren in Japan al de eerste zwaarden bekend. Ze waren van Chinese herkomst, hadden een recht lemmet en werden "ken" of "tsurugi" genaamd, waarvan later de kanji voor zwaard zou worden afgeleid. Zwaarden toen hadden echter een zeer symbolische betekenis en werden veeleer als ritueel object bezien. Voor het jagen of voor oorlogen werd toen nog veelvuldig gebruikt gemaakt van de boog, van de katapult en van de speer. De eerste gekromde zwaarden waren ook geimporteerd en werden kantotachi genoemd. Deze zwaarden werden rond de 6de tot 7de eeuw gebruikt. De lokale zwaardtechnologie begon de buitenlandse echter voorbij te streven rond de 8ste eeuw, deze zwaarden waren gebaseerd op een andere variant van het gekromde zwaard "warabite-to". Al is tot op heden het Japanse zwaard een moordwapen en in eerste instantie ontwikkeld en gesmeed om te doden zo vallen toch zowel de hoge graad van technische verfijndheid als ook de enorme kunstzinnige expressie op die in de prachtige zwaarden verwerkt zitten. De Japanse zwaarden zijn zonder twijfel de meest hoogstaande en technisch verfijnste die we ooit op aarde hebben gekend.

Onderwijs in de schermkunst

Er waren rond deze periode echter nog geen scholen die in schermkunst onderwezen. Het oefenen met bokuto, houten zwaarden, dateert echter van het jaar 400 AD. Dit werd dan na verloop van tijd "tachikaki", de manier om het zwaard te trekken, wat dan weer evolueerde naar "tachiuchi", gevecht met het zwaard, wat in de 8ste eeuw gebeurde, toen er een stijgende tendens was in verband met het beoefenen van "kenjutsu" (剣術=de kunst van het zwaardvechten). Het zou pas in de 15de eeuw zijn dat er scholen werden opgericht en lokale zwaardtechnieken verenigd zouden worden in verschillende stijlen. Geleerden hebben 5 zulke lokale tradities die in de 15de eeuw ontstonden ontdekt:

-In het Kashima-Katori gebied ontstond de Shintou-ryu (Shintou stijl) of Kashima-no-tachi (zwaard van Kashima) traditie.

-In het gebied van de hoofdstad ontstond de Kyoryu (Hoofdstedelijke stijl) of de Kyohachi-ryu (8 stijlen van de hoofdstad) traditie.

-In het gebied van Hyuga in Kyushu ontstond de Kage-ryu (Schaduw stijl) traditie.

-In het gebied van Kamakura ontstond de Chujo-ryu (stijl van de Chujo familie) traditie.

-In het Noordoosten ontstond de Nen-ryu traditie.

Zo begon het "kenjutsu" steeds meer aan populariteit te winnen en werd de "katana", het japanse zwaard, het symbool en de ziel van de lokale samurai.

Van kenjutsu tot kendo

15de tot 16de eeuw
Van de 15de tot de 16de eeuw was Japan een verdeeld land en werden er bloedige oorlogen uitgevochten tussen de plaatselijke Daiymios, landheren. In deze woelige periode vierde de zwaardvechtkunst zijn hoogtij en werd het zwaard door velen letterlijk aanbeden. Het zwaard werd een statussymbool en alleen samurai hadden het recht om er te dragen. 1 van de pioniers op het gebied van de ontwikkeling der zwaardvechtkunst was Kamiizumi ise-no-kami, die in de 16de eeuw leefde. Hij vond de Fukuro Shinai uit, een bamboe zwaard dat gesplitst is in 16 of 32 delen en met leer overtrokken is. Shinkage-ryu, een stijl die tot vandaag doorleeft en beweert afkomstig te zijn van Kamiizumi.

17de tot 18de eeuw
In de 17de eeuw werd Ittosai Ito Kageshira beroemd om zijn onovertroffen schermkunst en zijn diepgaande filosofische denkwijze. De naam "Ittosai" (1 zwaardman) had hij zichzelf gegeven en hij heeft bovendien de Itto-ryu school (de 1 zwaard school) opgericht. Deze school bestaat ook vandaag nog en oefent een enorme invloed uit op het moderne Kendo.
Op het begin van de 17de eeuw echter brak er een langdurige periode van vrede aan door het Tokugawa Shogunaat en de samurai kregen niet meer veel kans om hun zwaardkunst toe te passen op het slagveld. Dus begon men te duelleren, dikwijls fataal eindigend. Daarom begon men aan de ontwikkeling van beschermend materiaal. In het midden van de 18de eeuw ontwikkelde Chuto Nakanishi de moderne 4-delige shinai en de kote (pantserhandschoenen). De Men (helm) en de Do (borstharnas) volgden en tegen het einde van de eeuw was het oefengerief ongeveer volledig ontwikkeld tot hetgene we vandaag kennen.

De kunst van het doden met het zwaard was geevolueerd naar een weg om aan zichzelf te werken en fit te blijven. De schermkunst echter zou tot op het einde van de Meiji periode de naam "kenjutsu" dragen. Pas toen "ken-do" als opvoedmethode aan belang won werd de naam van het Japanse schermen veranderd in "kendo". Zo werd "kenjutsu" (de kunst van het zwaard) tot "kendo" (de weg van het zwaard) en daarmee de erfenis die de samurai aan Japan en de wereld hebben overgelaten.




Kendo tijdens de Meiji Restauratie
De samurai en traditioneel Japanse schermkunst kende zijn moeilijkste tijd tijdens de Meiji omwenteling. Van 1868 tot in de jaren 1880 probeerde de regering namelijk Japan volledig te moderniseren ten koste van alle oude tradities en dus ook ten koste van de samurai en de schermkunst. Talloze schermscholen werden gesloten en er werd een algemeen verbod uitgevaardigd op het dragen van zwaarden in het openbaar. In die tijd was het bijzonder moeilijk voor het kenjutsu om te overleven. Niet alleen waren er de wetten tegen het dragen van zwaarden maar ook de invoering van moderne wapens deed de schermkunst geen goed. Wat nut had het immers om met een katana tegen een houwitzer te vechten? Vele samurai die vasthielden aan de oude waarden werden vermoord of namen deel aan rebellies en kwamen zo om het leven. Tevens werd het samurai enorm moeilijk gemaakt zich aan de bushido te houden door bovengenoemde wetten, wetten tegen zelfmoord en tegen het dragen van de samurai-specifieke haarknot. De bushido was met het uitsterven bedreigd evenals de zwaardvechtkunst.

Kenjutsu overleeft
Toch bleef een groot deel van de Japanners hardnekkig aan kenjutsu doen. Scholen gingen door in het geheim en al was het aantal leerlingen enorm geslonken, toch gaven de oude zwaardmeesters hun trouwe leerlingen niet op. En uiteindelijk gaf de Meiji-regering toe en werd in 1872 aan Sakibara Kenkichi toegestaan om de Gekken Kaisha (scherm genootschap) op te richten, publieke demonstraties te geven en zelfs openlijke toernooien te houden. Deze bewezen zichzelf als zeer succesvol en zo ontstonden er algauw meerdere Gekken-groepen. Tevens werd bij het onderdrukken van rebellies gezien dat politieofficiers die goed konden zwaardvechten van onschatbare waarde waren, aan de andere hand was er ook de nood aan een sterker en beter opgeleid leger om met de grote wereldmachten te kunnen concurreren. En zo werd kenjutsu opnieuw ingevoerd; het had overleefd.

De Japanse politie
De toenmalige politie is waarschijnlijk een van de belangrijkste redenen dat kenjutsu overleeft heeft en dus ook dat we vandaag de dag aan kendo kunnen doen. De reden waarom is heel eenvoudig: omdat ze een compact opleidingssysteem nodig hadden voor nieuwe recruten, voerden ze gestandaardiseerde technieken en regels in en hebben ze zo een grote stap van de verschillende traditionele zwaardvechtstijlen genomen naar de meer homogene en sportievere variant van het zwaardvechten dat uiteindelijk bekend geworden is als kendo. De Tokyo Metropolitan Police is in 1879 begonnen met hun promotiecampagne voor het schermen, en hebben zo meegeholpen het zwaardvechten te redden.

Kendo tijdens de vorige eeuw

Kendo wordt geboren
Door de hernieuwde interesse in het kenjutsu begon men echter steeds meer te verlangen naar 1 universele techniek, die alle gekende kenjutsu stijlen samenbracht. Uiteindelijk werd in 1912, na lang discussieren en beraadslagen door de meesters van de grootste kenjutsuscholen, een nieuw systeem van schermkunst ontwikkeld dat alle bekende stijlen integreerde en samenvatte to 1 schermstijl: De geboorte van kendo, zoals we het vandaag kennen. Sinds toen werd kendo een basisonderdeel voor het lichamelijke-opvoedingsprogramma van de secundaire school en later ook van de basisschool. Dus kendo floreerde, en over heel Japan deed men nu uitgebreid aan schermkunst, met als gevolg dat er veel toernooien gehouden werden en kendo nog populairder werd. Tijdens de eerste wereldoorlog bleef men aan kendo doen, dat niet in populariteit daalde.

Kendo tijdens de 2de Wereldoorlog
Kort voor het begin van de 2de Wereldoorlog kwam het kendo weer in een stroomversnelling terecht. Door het groeiende fascisme en ultra-nationalisme in Japan werd het land grondig gemilitariseerd. Ook het onderwijs ontsnapte hier niet aan en onderging nationalistische veranderingen in het leersysteem. Alles wat Westers was werd met argwaan bekeken en zelfs als "slecht" en "verwijfd" beschouwd. Japan was de maat van alle dingen. Er werd ook weer nadruk gelegd op de confucianistische leer en ook de bushido (武士道) kreeg weer veel belangstelling. Dit hield natuurlijk verband met kendo, en de sport werd de nationale sport van Japan. Elke school kreeg als lichamelijke opvoeding kendo, en de sport was hyperpopulair. Ook het leger kreeg een opleiding in de Japanse zwaardvechtkunst. Later zouden de geallieerden horror-verhalen over de Japanners vertellen; hoe ze na in een hoek gedreven te zijn "allen hun zwaard trokken en zich als demonen op de soldaten te storten". Zo bang was men in het westen van het Japanse zwaard dat men tijdens de oorlog duizenden (!) katanas confisceerde en opborg zodat de Japanners minder kans hadden ze in te zetten tijdens gevechten. Ook de beruchte kamikaze-piloten droegen in hun vliegtuigen hun katana met zich mee.

De bezetting
Na WO II kreeg kendo te maken met de Amerikaanse bezetting. De Amerikanen, die natuurlijk hadden gezien wat de Japanse militairen konden met hun zwaarden, begonnen kendo te depromoten. De sport werd als ondemocratisch bestempeld en zelfs de toenmalige Japanse regering stemde daarmee in. Tenslotte werd kendo in het openbaar helemaal verboden en kreeg het te maken met een crisis vergelijkbaar met die het tijdens de Meiji-restauratie al had overwonnen.

Kendo overleeft
In 1957 echter, door enorme promotie van kendo-enthousiasten, werd de discipline terug in ere hersteld. In het zelfde jaar werd de All Japan Kendo Federation opgericht die tot vandaag de dag bestaat. Zo werd kendo weer de volkssport nummer 1 en werd het weer algemeen aanvaard als een nationale schat. Het werd echter nu niet meer beschouwd als een manier met het zwaard te vechten maar als een weg om aan zijn spirituele en fysieke energie te werken en zichzelf constant te verbeteren.
In 1970 werd dan de International Kendo Federation in het leven geroepen en kendo begon zich te verspreiden naar andere landen waaronder Canada, Brazilië, Engeland, Frankrijk, Korea, de Verenigde Staten, België, Nederland, Duitsland,... Verschillende internationale federaties werden tevens opgericht omdat het interesse voor kendo in het buitenland maar bleef groeien. Kendo was geëvolueerd van een pure gevechtstechniek tot een allesomvattende discipline.

Ik heb een beetje vermoeiende week gehad deze week. Om verschillende redenen ben ik een paar keer lekker vroeg (23:00) naar bed gegaan; na een paar weken in het binnenste van de Fuglø gewerkt te hebben zijn we deze week begonnen met het bouwen van steigers aan de buitenkant. Hartstikke leuk om te doen vindt ik maar met een hoop wind en -10 ben je wel lekker rozig in de avond. Ik heb ze aangeraden om met dit steigersysteem in zee te gaan en moet (neem) nu ook het voortouw nemen om de boel op te bouwen. Er komt een dak op dus het moet wel een beetje stevig worden, ik wil niet dat de boel instort dus ik schraap al mijn bouwkundige kennis bijeen en samen met een beetje logica en gezond verstand moet het wel lukken maar spannend is het wel, het is niet een simpel rechttoe rechtaan steigertje. Maar zoals ik al zei, het is ook leuk om te doen, het is net een hele grote doos met technisch lego. Dat is dus de eerste reden om vermoeid te zijn vervolgens had ik ook nog een minder leuke ervaring op het dating gebied, zoals vele alleenstaande (wane by) Noren sta ik ook ingeschreven op een dating site, veel mogelijkheden om hier vrouwen te ontmoeten zijn er niet, het is en blijf een gehucht met net 1200 inwoners, dus ik heb mij ook ingeschreven op zo’n site. Nu heb ik de ervaring dat te meeste vrouwen niet zitten te wachten op een halve filosoof die over allerlei "onbegrijpelijke" dingen loopt door te "zeuren" maar je weet maar nooit, de wereld is groot en het internet komt overal. Nu dacht ik laatst dus geluk te hebben, een mooi mail die met aandacht was geschreven, daar let ik op, en de dame in kwestie zag er ook nog appetijtelijk uit. De brief was misschien iets te mooi en de dame ook maar ik dacht, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ze wou chatten, vind ik prima, is net of je in de kroeg zit je hebt alleen iets meer tijd om domme dingen te zeggen. Maar naar de eerste berichten zat het mij niet lekker, ze schreef in de brief dat ze een intelligente meid is maar uit haar gechat bleek dat niet echt. Ze zou half Noors half Ghanees zijn, dat kan natuurlijk, is niks mis mee maar ze ging steeds harder van stapel lopen tot ze opeens vertelde dat ze haar dode moeder had begraven in Ghana en nu geen geld meer had om terug naar Noorwegen te gaan… Toen ben ik er maar mee gestopt. Ze waarschuwen voor dit soort trucs op die datingsite’s, in ieder geval heb ik er wel is wat over gelezen. Het is natuurlijk makkelijk, je woont in Afrika, je hebt een computer en schrijft nep brieven naar mannen die een vrouw zoeken, je hoeft als man maar een beetje naïef te zijn en je stuurt geld naar zo’n iemand toe, makkelijk verdient. Aan de ene kant kon ik er wel om lachen, ik wou zelfs nog een mailtje sturen met trucs zodat het moeilijker is om er door heen te prikken, wij rijke westerlingen mogen namelijk best wel een beetje uit gezogen worden. Maar aan de andere kant voelde ik mij ook wel lichtelijk verkracht, in de fase van twijfel, nieuwsgierigheid en opkomende verliefdheid geef je, jezelf ook een beetje bloot en dan blijkt het dat je waarschijnlijk tegen een of andere harige neger hebt lopen vertellen hoe mooi ze er wel niet uit ziet. Afijn, het was me weer een avontuur, ik heb er één dag een hoopgevend gevoel aan over gehouden dat je hebt als je een leuk iemand hebt ontmoet en je wacht op het volgende contact, een goed gevoel zal ik maar zeggen maar ik ben er ook wel een dag een beetje ziek van geweest, figuurlijk dan maar vermoeiend was het zekers. Het volgende vermoeiende deze week betreft de Noren. Ik woon dan wel in Gratangen waar je duidelijk twee oevers kunt onderscheiden maar ik persoonlijk houd er van om oeverloos door te discussiëren. Voor mij is dat een spel en dat speel ik fanatiek maar ik neem het meestal niet serieus. De meeste mensen nemen het vaak wel wat te serieus en fatten mijn harde praten en gebaren op als een teken dat ik het allemaal meen, de goede verstaander weet wanneer ik het wel en niet meen. Nederlanders zijn wat dat betreft iets meer gewend dan die Noren hier heb ik het vermoeden. Een voorbeeld, ik vertelde tegen een collega dat ik vind dat hier in Noorwegen het ziekenzorgsysteem slechter is dan in Nederland maar dat de zorg voor kinderen en de vrouw hier veel beter is dan waar ook. Ik vertelde vervolgens dat ik het niet in balans vond en dat, dat volgens mij kwam omdat ze hier 25 jaar geleden al een vrouwelijke president hadden en dat ze het voor zichzelf lekker geregeld hebben zodat die vrouwen na hun zwangerschap lekker 10 maanden op hun luie reet kunnen zitten. Nou, mijn collega werd er bijna echt boos om, of ik werkelijk beweerde dat zijn vrouw op haar luie reed zat… Ik geef toe dat ik het lekker smakelijk wil brengen dit soort statements maar ik denk dat de meeste Nederlanders dat eerder met een korreltje zout nemen dan dat ze dat hier doen, ik had niet verwacht dat hij er boos om zou worden. Het vermoeiende aan dit verhaal is dat ik niet graag op mijn woorden wil letten, boos worden om andermans woorden is nooit een goede oplossing dus ik hoop altijd dat mijn gesprekspartner een meer rationele manier vind om er achter te komen wat ik nou echt vind, op deze manier is het wel heel makkelijk om iemand uit de tent te lokken. Maar ook in Nederland had ik dit probleem en had ook niet verwacht dat het hier anders zou zijn, ik zal mijn woorden wel weer op een weegschaaltje leggen in het vervolg, is toch al een tweede natuur voor mij, zielig hè. De vierde en laatste reden om moe te worden is het gemis van de zon. Dat vermoed ik tenminste. In Nederland ging ik na een paar zonloze dagen altijd naar buiten om lekker van de zonnestralen te genieten op mijn gezicht als hij te voorschijn kwam, dat kan het hele jaar door in Nederland maar hier heb ik al zeker 2 maanden geen straaltje meer gevoeld. Nu is het mij tot nu toe 100% meegevallen hier met de winter en hoe donker en deprimerend het wel niet zou zijn maar dat valt mee, er is altijd wel een paar uur licht en deprimerend is het ook niet maar een lekker zonnestraaltje op mijn gezicht zou wel lekker zijn. Hebben de meeste Noren trouwens hoor die hier wonen, als je bij mensen thuis komt voor de eerste keer dan vertellen ze vaak waar en wanneer de eerste zon te zien is “daar tussen die twee bergtoppen, op 4 februari kun je de zon dar vier en een halve minuut zien, echt waar.” En vorige week kwam Gunnar naar mij toe en vroeg of ik mee kwam want daar en daar konden we misschien de zon zien, hoehoehoe spannend. Maar het zou wel weer is een keer lekker zijn en over twee weken kunnen we hem weer zien. Maar een paar nachtjes goede slapen doet wonderen en nu voel ik mij weer fit. Gisteren wezen bowlen in Harstad en vandaag getafeltennist met Bjørn, hartstikke leuk. Je kunt hier een sleutel krijgen van de school en dan kun je van het sport halletje gebruik maken, ik heb ook nog even gezwommen en de volgende keer ga ik ook lekker in de souna, dit alles in die school. Ik kan ook gebruik maken van de sporthal om Kendo les te gaan geven en ik heb al een slachtoffer gevonden dus waarschijnlijk gaat dat deze week ook gebeuren.

Nek & Noors

Vandaag voorlopig voor de laatste keer naar de kraker geweest. Ik heb zo goed als geen last meer van mijn nek, klein beetje stijf nog maar dat trekt wel weg. Ik moet nog wel mijn oefeningen doen, vijf minuten stil zitten zonder geluid en dan mijn nek naar voren laten hangen en naar achter en de zijkanten. Dat is mij de afgelopen dagen eeeeuh, bijna een half keer gelukt, jé wat is het moeilijk om even vijf minuten niets te doen. Ik heb er nooit bij stil gestaan (-zeten) dat er, in mijn leven althans, nooit een moment is waarin je niks doet, of je leest, of eet of kijkt, of denk na, loopt, werkt enz enz. Ik daag iedereen uit om drie keer per dag stil te zitten en hoogstens aan je nek te denken, gewoon tussen de bedrijven door. Misschien ligt het wel aan mij hoewel ik niet echt een druk figuur ben en meestal rustig overkom. Het is mij in ieder geval opgevallen hoe moeilijk het is. Met mijn Noorse lessen gaat het goed, tenminste, naar mijn idee. Nu hebben ze alleen op mijn werk de smaak te pakken in het Engels praten, mijn baas kwam zelf van de week naar mij toe hoe fijn het is dat ze nu weer hun Engels kunnen opfrissen! Begin ik in half gebakken Noors, gaan ze terug praten in het Engels, denk dat ik maar Nederlands ga praten als ze dat doen. Maar het is wel leuk om zo’n rare, ongebruikelijke taal te leren, je hebt er weinig aan zolang je niet in Noorwegen bent maar dat doet er niet toe.

Narvik

De afgelopen twee weken ben ik veel op en neer gereden naar Narvik. Voor Noorse les op dinsdag en nu alweer drie keer naar de giroprakter voor mijn nek. Met mijn nek gaat het gelukkig weer beter, hij drukte en trok en letterlijk kraakte mijn nek maar kennelijk wist hij wat hij deed wand de spierpijn is weg. Die spieren probeerden uit alle macht mijn nek weer recht te trekken maar hij heeft door zijn gedraai en zijn getrek die schijven weer op hun desbetreffende plekken gebracht waar ze al 34 jaar zitten en dat heeft dus geholpen Mijn nek is nu alleen een beetje stijf maar dat zal wel weer verdwijnen. Met Noorse les gaat het ook wel goed, tenminste, dat denk ik. Ik kan nu al korte gesprekjes voeren en het verstaan gaat ook steeds beter. Nog een paar maandjes en dan hoef ik geen engels meer te praten, ik denk al bijna in het engels. Maar de weg naar Narvik kan ik nu wel dromen. Het is zo’n 70 km en ik doe er ongeveer een uur over. Het is een mooie weg, veel bochten en één hoge pas, ik zag bijna de zon gisteren. Narvik zelf heb ik nog niet echt verkend, ik heb er wel gewinkeld maar dat is allemaal indoors dus lekker door winkelstraatjes sjokken is er niet bij. Je kunt wel vanuit de stad gaan skiën, dat is wel een leuk gezicht, binnenkort ga ik het maar is van boven bekijken. Er is een goeie bioscoop en ook een museum maar die heb ik nog niet bekeken, het is en blijft uiteindelijk een stadje met maar 20.000 inwoners, een groot dorp zegmaar. Gisteren ben ik naar het huis wezen kijken waar ik het eerder over heb gehad. Ik was niet de enige, er was veel belangstelling dus ik kan het denk ik wel op mijn buik schrijven als de prijs omhoog gaat. Mijn baas was er ook, hij zoekt al 4 jaar naar een geschikt huis voor zijn gezin, natuurlijk gun ik hem dat huis natuurlijk, om verschillende redenen natuurlijk. Maar het huis is ook wel wat groot voor mij, vier slaapkamers, een mega kelder, grote keuken en een woonkamer zo groot als het hele huisje waarin ik nu woon. Ik overdrijf een beetje maar ik heb niet zo veel plek nodig. Maar niet getreurd, ik heb veel geleerd over het kopen van huizen of grond hier in Gratangen. Binnenkort ga ik naar de gemeente om te praten over de regels die hier gelden met betrekking tot het kopen van grond en het wonen in een vakantie huisje. Er is hier namelijk in een heel mooi, verlaten, gebied een kleine hytte te koop met heeeel veel grond, 400 x 1200 meter. Een redelijke prijs maar het is niet zeker of je er mag wonen maar belangrijker, of je er mag bouwen En hoe meer ik het er over heb hoe meer mensen met ideeën komen en waarschijnlijk kun je het beste wat (grond) van een particulier kopen die er niet mee te koop loopt zeg maar. Gewoon van horen zeggen op iemand afstappen en als je dan geluk hebt dan koop je voor een schijntje een stukje grond. Een collega van mij heeft samen met zijn familie een half bos, geërfd van voorouders die uit een tijd komen dat het hier helemaal dun bevolk was en boeren grote stukken grond hadden. Zo’n iemand moet ik dus hier in de buurt vinden, ik moet nog even geduld hebben. Gisteren ben ik wezen skiën, wij noemen het langlaufen, ik zou met de honden gaan en dacht, ik ski er wel heen. Dwars door bossen en over bergen (jes) en dood moe kwam ik na dik twee uur aan. Wel mooi, met die lange latten ging ik normaal altijd hard naar beneden maar je kunt er prima mee het bos in en de bergen op. Je komt in ieder geval op plekken waar je normaal niet makkelijk kom in de winter vanwege de dikke laag sneeuw. Het was in ieder geval een mooi avontuur zo in het donker je weg zoeken tussen de bergen. Met de honden heb ik een mooie tocht gemaakt en heb mijn portie sport wel gehad gisteren. Morgen hoop ik een tocht te gaan maken maar het is even afwachten wat het weer doet.

Zon

Komt, o, zonne, en zend uw stralen in

mijn herte; donker is't en 't verdreigt

nog eens te falen zoo 't uw held're

klaarheid mis! Kom. o zonne, en zend

uw stralenen in mijn herte.

Guido Gezelle

Andorja

Gisteren naar Andorja geweest op visite bij Tonny, een Nederlandse vrouw die daar sinds twee jaar woont samen met haar dochter, die in een eigen huisje woont. Er waren ook twee andere Nederlanders, een stelletje, die er ongeveer 5 maanden wonen. Er wonen nog twee Nederlanders op het eiland maar die waren er niet maar voor een eiland met 700 inwoners zijn de Nederlanders goed vertegenwoordigd. Ik kan je zeggen dat het weer is leuk is om met Nederlanders te praten, geen Engels of half gebakken Noors maar gewoon in het Nederlands. We hebben gelachen om sommige Noorse gewoontes en onze kleine ergernissen gedeeld, die wel overeenkomen, dus hersenspinsels zijn het niet. Maar eigenlijk waren we het er met zijn allen overeens dat het mooi wonen is hier in het hoge noorden. Zij zijn al is terug geweest en hadden vreselijk heimwee naar Noorwegen, al die drukte en gehaast, het went snel hier en ik denk dat ik het ook nog meer zal waarderen als ik weer is een keertje naar Nederland ga. Dus, voor iedereen die wil onthaasten, kom naar het hoge noorden. Het is een mooie tocht naar het eiland, je kunt er via een brug komen maar onderweg rijd je over smalle bergwegen en door ravijnen, heel mooi. Ze wonen hier maar 25 km vandaan, door de lucht, maar je bent zo anderhalf uur aan het rijden maar ja dat is ook het hoge noorden. Ik ben niet gaan langlaufen, want in plaats vaan de strak blauwe lucht van vrijdag lagen nu alle bergtoppen in een dikke laag met wolken. Ik wil de eerste keren dat ik ga rondtrekken wel ongeveer weten waar ik heen ga en dat gaat toch beter als het helder is, dus nog even geduld. Ja dat is ook het hoge noorden. Vandaag ben ik nog even naar het huisje wezen kijken dat ik misschien wil kopen. Op Andorja hebben we het ook over koophuizen gehad, dit huis is vrij duur(???) voor dit gebied, voor rond de 25000,- moet je wel iets vergelijkbaars vinden. Zucht, piekerpieker, misschien moet ik wat meer geduld hebben en gewoon ver onder de prijs bieden. Maar ik wilde de nog even naar het huis kijken om mijn geheugen op te frissen, ik reed er op een smal weggetje heen, lekker rustig, echt waar, het heeft namelijk net gesneeuwd en dan is het altijd extra glad. Als de sneeuw is plat gedrukt kun je er prima op rijden maar met verse sneeuw moet je goed opletten, vooral als je moet remmen en een bocht wil maken. Ik lette dus heel even niet op en, oeps, een bochtje, rem en glij, hups recht een bult sneeuw in, dat is ook het hoge noorden. Aan de kant van de weg legt de sneeuwschuiver altijd zo’n mooie vangrail neer waar je dus niet meer uitkomt met je voorwiel aandrijver. Het was gelukkig vlak bij het museum en daar was Endre ook, mijn collega. Met zijn 4wd kreeg hij mij er niet uit maar er passeerde een auto en die man belde meteen een boer op met een grote trekker en die trok mij er zo uit. Mijn baas kwam ook nog toevallig voorbij en nu weet dus iedereen het, maar hij was er daar ook al is af gegleden en ik ben echt niet de enige, het is gewoon een bocht achter een heuveltje die opeens scherper wordt. Maar iedereen was behulpzaam en dat is ook weer het hoge noorden. Ik heb het huis nog wel bekeken maar het was eigenlijk al weer te donker. Vanavond heb ik lekker nostalgisch dia’s zitten kijken, ja ja, vroeger...

Nek

Vandaag ben ik naar Narvik geweest om naar mijn net te laten kijken c.q. voelen. De pijn in met nek die ik vorige mand kreeg een paar dagen nadat ik mijn hoofd nog al hard gestoten had ging maar niet weg dus ben ik naar een gyroprakter (? – rugdokter) gegaan. Hij vertelde, wat ik al wel dacht, dat er waarschijnlijk een wervel een beetje scheef zat en dat daarom sommige spieren een beetje moeilijk doen, mijn nek is daardoor waarschijnlijk ook wat te recht. Voor de zekerheid moest ik naar het ziekenhuis om een aantal röntgen foto’s te laten maken om te kijken of er niks beschadigd is, en er is gelukkig niks beschadigd dus maandag gaat hij de boel proberen recht te zetten.

Vandaag heb ik schoenen gehaald voor het langlaufen, ik heb het vanavond al een beetje uit geprobeerd maar morgen ga ik tochtje maken. Morgen ga ik ook twee Nederlanders opzoeken die op het eiland wonen dat je ziet aan de rechterkant als je het Gratangen fjord uitkomt. Ik heb ze via het net ontmoet, weer is een keertje Nederlands praten en over de Noren roddelen. Daarna wil ik ergens in de natuur overnachten, met de langlaufen en mijn rugzak een stuk het bos in , mijn eerste nacht buiten hier in Noorwegen. Ik ga morgen middag alvast opzoek naar een mooi pad, ik moet sowieso een stuk rijden dus dan kan ik daar meteen misbruik van maken om een gebied op te zoeken dat niet zo bergachtig is als hier. Maar we zullen het wel zien morgen, ik ben er nu in ieder geval helemaal klaar voor.

Krom

Noorse les

Vandaag zijn mijn Noorse lessen begonnen in Narvik. Het is een groep die in september is begonnen maar ze gebruiken het zelfde boek als ik drie jaar geleden gebruikte in Nederland, Ny i Norge heet dat boek, en ze lopen maar één hoofdstuk voor. Nu ben ik de laatste drie jaar wel weer veel vergeten van die cursus die ik toen volgde maar samen met die drie manden die ik nu hier woon kon ik prima mee komen. Het is wel nuttig, de lerares praat bewust alleen maar Noors dus nu moet ik wel, en dat gaat wonderbaarlijk goed moet ik zeggen. Het is wel een klein nadeel dat ze Engels spreken op mijn werk omdat je snel over gaat naar het Engels in plaats van dat ze mij laten klungelen met het Noors. Ik ben trouwens de enige jongen in de klas, de dames komen allemaal uit Thailand, heb ik effe geluk. Ik vraag mij alleen af wat ze hier in Narvik te zoeken hebben, vluchtelingen zijn het niet, zouden ze allemaal een Noor aan de haak hebben geslagen? Ik weet het niet, misschien lukt het mij ooit om ze dat te vragen en lukt het hun om mij te verstaan. Ik dacht ook nog dat ik een desavou (hoe skreevie dat) had toen ik ze allemaal hoorde kwekken in het Thais, maar het is ook grappig als je ze Noors hoort praten. Volgens mij zitten ze in de showbizz, maar ik weet het niet zekerrrrrr… hu…en toen schrok ik weer wakker, wel opletten Christiaan.

week 1

Zo, de eerste week van het jaar is voorbij. Het werk aan de Fuglø is weer gewoon verder gegaan, de binnenhuid is er bijna uit en het staal is, door de ijzerwerkers, bijna van de kiel gehaald. De kiel is namelijk heel erg krom, de hele boot dus eigenlijk, het staal was er ooit omheen gedaan na een harde klap op een rots. Ne het er bijna af is en we de binnenhuid er af hebben kunnen we kijken of het uit zichzelf weer recht trekt, zoniet dan zorgen we wel dat het gebeurt en trouwens, als de kiel te slecht is dan vervangen we die in zij geheel. Ik ben ook weer is bij de bank geweest, maar bij de bank in Bjerkvik, waar 5 mensen werken, weet er geen één hoe je geld moet overmaken naar het buitenland via de computer, ja ik had ze al op getamtampt, rooksignalen gestuurd en een steen met spijkerschrift gestuurd maar het lukt ze echt niet dus ik moet contact opnemen met de bank in Narvik. Ik ben ook opzoek naar schoenen voor een paar langlauf ski’s die ik te leen heb, deze hebben een wat ouderwetse binding maar ook weer niet zo oud maar vergeet het maar. In Bjerkvik hebben ze een paar, wel hele mooie, Meindl achttig maar ook met een vergelijkbare prijs. Ik had het al is eerder gelezen op een forum maar het klopt wel, goede winkels heb je hier niet. Is misschien ook niet zo gek, in de buitengebieden in Nederland is het vaak ook zoeken naar de winkel die je zoekt maar je bent altijd zo in een stad met meer keus, hier dus niet. Ik ben bijvoorbeeld opzoek naar een nieuwe computer, die moet ik dus wel via het internet kopen, als ik ze hier in de winkel vraag of ik ipv Noors Windows ook een Engelse kan krijgen dan zitten ze je glazig aan te kijken, bij de Expert, een keten nog wel, dan bel je toch het hoofd kwartier en dan regel je dat. Nee, ik heb wel kritiek op het winkelgedrag van veel mensen en het vele geld dat aan onzin wordt uit gegeven maar als je hier één winkelcentrum hebt gezien dan heb je ze allemaal gezien en echt snugger zijn ze hier ook niet. Het klopt dus wel wat ze zeiden bij de voorlichtingsdag van Norsk.nl, als je in Noorwegen als Nederland een bedrijf begint dan maak je een goede kans, vlot van begrip, behulpzaam, stipt noem maar op. Nu zijn ze natuurlijk niet allemaal zo erg natuurlijk maar dat is minder leuk om te vertellen. Nou eentje dan, ik heb vandaag in Harstad in de tweede hands winkel een oud houten pulka (trekslede) gekocht, een heel mooi ding met veel mooie details en ook nog voor het belachelijk lage bedrag van 450,- Kronen (€55,-). Maar in ieder geval, ik was de winkel bijna uit, nadat ik hem betaald had, toen de verkoper naar mij toe kwam, of ik de riem er ook bij had, nee dus waarop hij ging zoeken in de winkel en hem vond. Altijd fijn hè, als er mee gedacht wordt en niet alleen maar wordt af gerekend. Nu weet ik dat je in Nederland ook wel een hoop kneusjes onder het winkelpersoneel hebt maar dan ga je gewoon naar de dichtstbijzijnde concurrent, kan hier ook wel, 1243 km verder! Maar langzamerhand verzamel ik mijn winter uitrusting bij elkaar. In Narvik heb ik ook een paar ski’s in de aanbieding gekocht, ik was van plan om ze gewoon te huren maar als ik ga skiën maar dat spul is goedkoper dan in Nederland dus kopen is voordeliger. Die ski’s waren afgeprijsd van 2999,- voor 899,- Kronen, scheelt nog al, de jongen die mij hielp, zei, nadat ik vroeg waarom ze zoveel waren af geprijsd, dat ze al twee jaar oud waren en dat die nieuwe veel beter zijn waarop ik zei dat ik 5 jaar geleden voor het laatst prima geskied heb op de toenmalige gangbare ski’s dus dan zal het hier wel helemaal super op gaan, met een grote lach op mijn gezicht natuurlijk. Ja, ja ja, zei hij en kon mij natuurlijk geen ongelijk geven, stomme goedkope Hollander zal hij wel denken. Het was een mooie dag om naar Harstad te rijden, ik was door het rondkijken helemaal vergeten om af te slaan waardoor ik opeens ergens rond reed wat ik niet herkende, maakt niet zoveel uit, je komt vanzelf op de hoofdweg uit en het was heel mooi daar. De dagen worden langzaam weer langer dus binnenkort kan ik langer de natuur in bij licht, daar heb ik nu al zin aan, en weer is een keer skiën, is al weer een paar jaar geleden. In Narvik gaan ze dit weekeind open maar ze zeggen hier dat ik in Rieksgrenzen net over de Zweedse grens, ook mooi skiën is, meer mogelijkheden. We gaan het wel is allemaal bekijken.

Visje

Gisteren zag ik dit opeens uit mijn achtedeur.




Ja mijn vissers vangen dus niet alleen kabeljauw.

Feest, weer aan het werk

Zo, het werk kan weer beginnen. Zomaar 10 dagen vrij geweest, wel lekker natuurlijk maar lekker weer buiten werken doet mij ook goed en miste ik ook wel een beetje. Ik heb kerst gevierd bij Gunnar en Kian, was natuurlijk gezellig, ze hadden zelfs cadeautjes voor mij gekocht. Wat mij wel opviel is dat veel vrienden ook iets voor hun onder de boom hadden gelegd zonder dat ze zelf aanwezig waren, zelf hadden ze dat ook gedaan, volgens mij doen wij dat in Nederland niet zo. Kerstfeest heb ik sowieso nog nooit gevierd, sint kwam altijd langs, hebben ze hier nog nooit van gehoord; Spanje, boot, blackpiet, in de zak, schoorsteen, 5 december, daar snappen ze niks van, lekker houden zo. Ik werd ook nog uitgenodigd voor de 60e verjaardag van Sverre, het zou in het museum zijn en ik kreeg een uitnodiging in het Noors, niet te begrijpen het zal wel er stond wal ’klokkeslett: 19.00’ en dat had mij aan het denken moeten zeggen. Ik kwam daar aan om half acht of zo en toen begreep ik waarom er klokslag stond, het was een luxe diner. Iedereen had zijn voorgerecht al bijna op toen ik binnen kwam in mijn kloffie, ik schoof maar snel aan nadat Sverre mij enthousiast had voorgesteld aan de rest als ’die Nederlander’. Ik had mij thuis al helemaal opgetopt met eten want ik dacht dat het een gezellig feestje zou worden, oeps, foutje bedankt. Maar achteraf was het heel gezellig, we hadden allemaal een stapeltje papieren voor ons liggen en zo nu en dan werd de gitaar op gepakt, door iemand strak in het pak, model ambtenaar wat er wel raar uitzag als hij begon te spelen en begon te zingen waarna iedereen uit volle borst meezong. Ik natuurlijk ook, vraag mij alleen niet wat ik gezongen heb. Ik denk dat we minstens 10 nummers gezongen hebben over de hele avond en tussendoor hielden deze en gene een speech of vertelde een anekdote uit Sverre’s verleden. Het zag er heel formeel uit toen ik binnen kwam maar daar was al snel niets meer van te vernemen. Ik heb ook contact gemaakt met een paar ander inwoners uit Gratangen; staan ze je eerst een uur lang angstvallig aan te gapen waardoor ik denk dat ze geen Engels spreken en dan opeens ”so you are from Holland, how interesting…”. Zekers even de eland uit de boom kijken zeg maar. Ik heb trouwens een paar garnalen gegeten en een bord vol elandvlees in één of andere waterige beige saus, het lijkt op draadjes vlees en was lekker en die garnalen, het zal wel. Al met al een leuke ervaring en de volgende keer vraag ik eerst even wat voor een feestje het is. Nieuwjaar heb ik alleen thuis gevierd, even een paar dagen geen Noren om mij heen, veel achter de computer gezeten en laat naar bed, een paar dagen per jaar even lekker leven zoals ik dat het liefste doe moet kunnen, de verplichtingen melden zich vanzelf weer.