Narvik

De afgelopen twee weken ben ik veel op en neer gereden naar Narvik. Voor Noorse les op dinsdag en nu alweer drie keer naar de giroprakter voor mijn nek. Met mijn nek gaat het gelukkig weer beter, hij drukte en trok en letterlijk kraakte mijn nek maar kennelijk wist hij wat hij deed wand de spierpijn is weg. Die spieren probeerden uit alle macht mijn nek weer recht te trekken maar hij heeft door zijn gedraai en zijn getrek die schijven weer op hun desbetreffende plekken gebracht waar ze al 34 jaar zitten en dat heeft dus geholpen Mijn nek is nu alleen een beetje stijf maar dat zal wel weer verdwijnen. Met Noorse les gaat het ook wel goed, tenminste, dat denk ik. Ik kan nu al korte gesprekjes voeren en het verstaan gaat ook steeds beter. Nog een paar maandjes en dan hoef ik geen engels meer te praten, ik denk al bijna in het engels. Maar de weg naar Narvik kan ik nu wel dromen. Het is zo’n 70 km en ik doe er ongeveer een uur over. Het is een mooie weg, veel bochten en één hoge pas, ik zag bijna de zon gisteren. Narvik zelf heb ik nog niet echt verkend, ik heb er wel gewinkeld maar dat is allemaal indoors dus lekker door winkelstraatjes sjokken is er niet bij. Je kunt wel vanuit de stad gaan skiën, dat is wel een leuk gezicht, binnenkort ga ik het maar is van boven bekijken. Er is een goeie bioscoop en ook een museum maar die heb ik nog niet bekeken, het is en blijft uiteindelijk een stadje met maar 20.000 inwoners, een groot dorp zegmaar. Gisteren ben ik naar het huis wezen kijken waar ik het eerder over heb gehad. Ik was niet de enige, er was veel belangstelling dus ik kan het denk ik wel op mijn buik schrijven als de prijs omhoog gaat. Mijn baas was er ook, hij zoekt al 4 jaar naar een geschikt huis voor zijn gezin, natuurlijk gun ik hem dat huis natuurlijk, om verschillende redenen natuurlijk. Maar het huis is ook wel wat groot voor mij, vier slaapkamers, een mega kelder, grote keuken en een woonkamer zo groot als het hele huisje waarin ik nu woon. Ik overdrijf een beetje maar ik heb niet zo veel plek nodig. Maar niet getreurd, ik heb veel geleerd over het kopen van huizen of grond hier in Gratangen. Binnenkort ga ik naar de gemeente om te praten over de regels die hier gelden met betrekking tot het kopen van grond en het wonen in een vakantie huisje. Er is hier namelijk in een heel mooi, verlaten, gebied een kleine hytte te koop met heeeel veel grond, 400 x 1200 meter. Een redelijke prijs maar het is niet zeker of je er mag wonen maar belangrijker, of je er mag bouwen En hoe meer ik het er over heb hoe meer mensen met ideeën komen en waarschijnlijk kun je het beste wat (grond) van een particulier kopen die er niet mee te koop loopt zeg maar. Gewoon van horen zeggen op iemand afstappen en als je dan geluk hebt dan koop je voor een schijntje een stukje grond. Een collega van mij heeft samen met zijn familie een half bos, geërfd van voorouders die uit een tijd komen dat het hier helemaal dun bevolk was en boeren grote stukken grond hadden. Zo’n iemand moet ik dus hier in de buurt vinden, ik moet nog even geduld hebben. Gisteren ben ik wezen skiën, wij noemen het langlaufen, ik zou met de honden gaan en dacht, ik ski er wel heen. Dwars door bossen en over bergen (jes) en dood moe kwam ik na dik twee uur aan. Wel mooi, met die lange latten ging ik normaal altijd hard naar beneden maar je kunt er prima mee het bos in en de bergen op. Je komt in ieder geval op plekken waar je normaal niet makkelijk kom in de winter vanwege de dikke laag sneeuw. Het was in ieder geval een mooi avontuur zo in het donker je weg zoeken tussen de bergen. Met de honden heb ik een mooie tocht gemaakt en heb mijn portie sport wel gehad gisteren. Morgen hoop ik een tocht te gaan maken maar het is even afwachten wat het weer doet.