Steen
Naar de toekomst loopt een pad door een dal met bergen
aan weerszijden zo als altijd
als je kijkt naar boven
en niet daar staat.
Naar de toekomst kun je kijken maar niet zien wat daar is
door de bossen loopt dat pad
zonder vergezicht te prijzen
geeft het hardheid als de steen
die in het nu is en een deel
van dat huis daar onderaan
die berg
Naar de toekomst ga je vanzelf
naar beneden als van de top waar je
nu bent te genieten van het uizicht
is je plicht zonder dwang kun je
kiezen dat die berg hier
vanuit beneden is wat je bezit.
Naar de toekomst hoef ik niet
door iedere stap die ik zet
en iedere klop van mijn hart
verdwijnt een verleden
en komt een nieuwe
zonder drukte die ik kan maken
om dit feit.
Als steen zo hard.
1 opmerking:
Lieve Chris
Bedankt voor je mooie gedicht over toekomst en verleden. Ik heb er iets van geleerd. dank je wel
Leo
Een reactie posten