Goede voornemens.

Ik ben niet een persoon die snel goede voornemens verzint, dat strookt niet helemaal met mijn filosofie maar voor het komende jaar doe ik dat toch maar is....eigenlijk is het een nieuw doel dat ik mijzelf heb gesteld, een langetermijn doel, zoals Noorwegen dat eens was.

Het begon een paar weken geleden, iets onbenulligs deed de emmer overlopen, de emmer, met een oud plan van mij, waarvan ik niet door had dat die al zo gevuld was. Via een datingsite, die ik op het punt stond op te zeggen, deed ik nog een laatste poging, een laatste zoekactie. Een dame kwam te voorschijn, op het eerste gezicht interessant, op het tweede misschien ook wel maar zo ver is het nog niet. Wat mij trof was haar oude beroep, iets wat ze jaren heeft gedaan, werken voor het rode kruis en gelijksoortige organisaties in de derde wereld. Opeens begon het weer te dagen, door alle ruis heen van het dagelijkse leven ontwaarde ik in eenkeer weer een oude liefde, een oud plan, de emmer stroomde over. Dit was een van de tekenen, ik ontwaarde er plotseling meer: èèn van mijn redenen om een paar jaar geleden een vak te gaan leren was dat dit meer mogelijkheden zou openen om voor een hulporganisatie te gaan werken, ik heb nu een vak geleerd, een collega van mij heeft mij al een paar keer gevraagd of ik niet een manier weet om ons vak in het buitenland uit te oefenen, ik woon nu in het land dat de meeste hulp bied aan derde wereld landen en de belangrijkste teken, mijn onrust en nare gevoel, speciaal zo rond de kerst dagen...ik ga opzoek naar een weg die lijd naar een werkplek voor mij waar ik mensen kan helpen een toekomst op te bouwen.

Mensen die mij kennen weten dat mijn ervaringen in Cambodja en mijn speurtochten door het land genaamd Filosofie mij hebben veranderd. Voor Cambodja was ik mijn denkbeeldige toekomst aan het bekleden met de dingen die ik graag had willen hebben en wat IK graag zou willen doen, een bedrijf beginnen, een carriere starten, noem maar op, wat de meeste jongeren doen. Ik had altijd wel wat vage bedenkingen bij de beweegredenen van de mensen om mij heen (en van mijzelf) maar ik vroeg mij nog niet echt af wat van bedenkingen dat waren, en ik vroeg mij vooral niet af wat mij dreef in de richting die ik ging.

Mijn Camboja ervaring was niet traumatisch en de armoede was niet schrijnend maar de vraag die langzaam niet meer uit mijn gedachte verdween was waarom... waarom in deze kleine wereld waar we een paar uur van elkaar wonen mensen, wij westerlingen, met een rustig gemoed kunnen slapen met de gedachte dat zij in materieel opzichte alles hebben en daar, in mijn geval Cambodja, zo weinig. Nu is het bezit van dingen niet alles maar een fatsoenlijk ziekenhuis, een school en wat ander basis benodigdheden zijn wel belangrijk en zou je iedereen gunnen. Dan kom je terug in Nederland...en zie je al die rijkdom...en al die spullen die we hebben...En we willen maar meer en de vele mooie woorden verdampen snel, het kan ons niet echt schelen.

Een paar persoonlijke crisissen verder, een ziekte die me bijna heeft geveld hebben het niet makkelijker gemaakt. Ik sta nu wel sterker in het leven, ik ben een sterkere rots geworden en de branding, de spelingen van het lot, hebben nu minder vat op mij...ik ben in veel opzichten gegroeid door hoe ik met dat lot ben omgegaan in het verleden...maar...een ding heeft mij nog verder verwijderd van de weg die mijn medemens volgt en dat is het besef dat je welzijn niet afhankelijk is van wat je bezit in de materiële wereld, het gaat om je geestelijke bagage, dat telt. Wij hebben al die onzin niet nodig dat we kopen, al dat consumeren houd onze economie misschien draaiende, het is zelfs een voorwaarde daarvoor maar waarom...waarom hebben wij liever een nieuwe broodrooster dan dat we die mede mens, een paar uur hier vandaan, een menswaardig bestaan geven. Deze tweedeling zou economisch gezien niet nodig hoeven zijn maar...wij zijn maar mensen, ik ben vaak geen haar beter, maar het vreet aan mij.

Ik besef dat ik de wereld niet kan veranderen, ik heb een te groot hard, ik kan niet boos worden op de mensen die ik lief heb, wie ben ik, ik worstel net als iedereen met de cultuur die ons dwingt zo te zijn zoals we zijn...het schijnt dat de meeste mensen druk genoeg zijn om zelf hun hoofd boven te houden en ik heb geen zin om schuldigen aan te wijzen, zijn we niet allemaal schuldig...en dus ook allemaal onschuldig? Ik weet het niet, echt niet... maar ik weet wel dat ik niet meer kan streven naar de dingen waar ik ooit naar gestreefd heb, ik ben over een grens gegaan en ik kan niet meer terug...ik wil het niet eens meer.

Ik kan dus de wereld niet veranderen, 'verbeter de wereld, begin bij jezelf' veel gehoord, zelf ook aangeraden maar uiteindelijk...onzin. Wordt al milenia als advies gegeven, we zijn net uit een eeuw gekomen waarin er continu oorlog werd gevoerd en miljarden mensen zijn omgekomen. Ergens in een hoekje “goed” gaan zitten wezen is misschien goed voor je zielenrust maar mijlen ver van enig praktisch nut. Afgeschreven dus door mij, dat idee. Niet dat je natuurlijk geen goed voorbeeld kunt geven maar het is volgens mij geen oplossing, alleen voor lafaards die in de werkelijkheid niet veel zullen veranderen, je zult ook ECHT wat moeten laten zien. “Doe een ander niet aan wat je jezelf niet aan zou doen”, iets Christelijk en om het filosofisch te stellen en naar Kant's idee: “je moet handelen op de manier waarvan je zou willen dat iedereen zo zou handelen”. Ook mooie woorden maar ook zo hol en leeg als maar kan... de mens kijkt meestal niet verder dan zijn gezinnetje en zal in dat kringetje zo handelen maar de wereld is te groet, niet te bevatten. Ondanks internet en globalisering zal het nog wel jaren duren voordat de 'ander' ook iemand kan zijn zonder gezicht en aan de ander kant van de wereld.

Ik kan nog wel even doorgaan met alle goede ideeën die er zijn om de mens te verbeteren, ik heb een boekenkast vol met boeken, het enige waar ze echt nuttig voor zijn, denk ik wel is, om iemand te verwarmen die het koud heeft... door ze in de vik te steken. Natuurlijk meen ik dat laatste niet echt maar in de wereld waarin we nu leven zie ik geen uitweg meer door alleen maar op mooie woorden te rekenen, op zoek te gaan naar meer wijsheid en misschien een waardevol boek te schrijven...ik ben er van overtuigd (en dat zegt een filosoof niet zo snel) dat de mens niet zal veranderen, voorlopig niet ten minste. Dat besef was altijd al wel latent aanwezig, mijn “droom” Noorwegen en mijn uiteindelijk hier zijn heeft mij alleen maar bevestigd in mijn overtuiging dat de weg die je werkelijk ooit bent in geslagen niet meer kunt wijzigen, ook niet door zo genaamde dromen te verwezenlijken. En wat is dan mijn weg?

Al sla je me dood. Ik weet wel dat er geen vezel in mijn lichaam is dat zit te wachten op een pensioen hier in Noorwegen. Ik weet ook wat mijn onrust mij te vertellen heeft, dat ik op de goede weg ben en dat ik verder moet zoeken. Mijn onrust verteld mij ook dat er geen weg is die uitkomt bij een rust punt, dat ik in ieder geval onder-weg moet zijn en niet...bij de pakken neer moet gaan zitten. Vandaar dat mijn volgende halte ergens in Afrika zal zijn, ik wil mijn handen uit de mouwen steken en werkelijke, levende mensen helpen, lesgeven of hoe ik mij ook maar nuttig kan maken. Ik wil gewoon is weten wat het is om mensen hoop te geven die het meer nodig hebben dan ons, verwende westerlingen.

Ik ben klaar met mijzelf.

Kerstgedachte

• Laten we geld uit geven, bakken met geld.
• Laten we ons gemoed verkopen, geef ze een stuiver die arme sloebers,
• laten we die beelden verkopen, ik wil geen dood meer zien.
• Ik wil kopen, meer kopen en geld uitgeven.
• Ik wil dat hebben, dat past mij goed en dit hier is beter dan deze die ik hier heb.
• Gooi het weg ik wil nieuw, ik wil meer, laten we kopen, meer kopen.
• Laten we zingen het lied van genot dat wij hier kunnen hebben zoveel in overvloed.
• Wat kan het ons schelen dat op dit moment dat kind daar sterft, een dood voor niks.
• Die dood daar is een zegen voor ons en de lust, die gevoed kan worden.
• Door de mogelijkheid van dat sterven en de tranen van die mensen.
• Die geven om dat lichaam daar in de grond.
• Wat kan ons dat dode kinder lichaam schelen daar ver weg.
• Bruin en smerig nu wij hebben gekocht die schone kleren.
• Voor onze kinderen die kunnen kiezen en hebben alles wat ze willen.
• Die moeder daar sterft een geestelijke dood met dat dode lichaam.
• Daar in de grond gerimpeld en leeg, nooit is het vol geweest.
• Maar het heeft gelachen net zoals ieder kind dat niet weet.
• Die onschuld word vernietigd, hier met de dood van een ander.
• Daar met de dood van het zelf, het kind dat daar loopt op blote voeten.
• Te zoeken naar een moeder die daar ginds ligt, dood.
• Op de grond met kogels ernaast geraasd met het het bloed al gestold.
• Druipend in het graf van dat kind dat eens speelde onder de zon.
• Laten we wakker worden uit die nachtmerrie en voorbereiden.
• Op onze koopzondag, zo belangrijk en dat maal vanavond want.
• Dit alles is niet waar wij hebben hier zoveel te eten dus dat alles is een leugen.
• Er is geen dood zonder reden op deze wereld.
• Kijk dan naar al die vrolijke gezichten hier in deze straat.
• Waar iedereen blij is het een leugen dat lijden bestaat niet.
• Wat heerlijk die maaltijd onze buiken vol onze cadeaus gepakt.
• Wat ben ik gelukkig maar ach schat zet toch uit die tv,
• ik hou niet van ellende,
• die beelden bederven mijn dag,
• laat ze sterven daar,
• wat kan het mij schelen dat het er een paar per minuut zijn,
• omdat ze honger hebben,
• ik kan daar niks aan doen,
• ik wil het niet eens...
• laat ze sterven...
• weg ermee...
• en...
• Prettige kerst schat.
  
• Op een beter wereld...proost allemaal.

The hunt.

Week 51

De langste nacht is weer geweest. Het doet mij weinig die donkerte, de foto van de maan heb ik gisteren genomen om een uur of 12, het was vrij helder. Vandaag is het de hele dag al donker omdat het bewolkt is. Het weer is hier een beetje van slag, het is in Nederland nu kouder dan hier en het heeft de hele week al niet echt gevroren. De komende twee weken veel vrije dagen, nieuw jaar en een of ander raar feest, het zal wel. Over twee weken ga ik in ieder geval naar Nederland toe en dat lijkt mij wel leuk, t'is toch altijd leuk als je naar het buitenland op vakantie gaat, of niet dan. De afgelopen week weer lekker gewerkt, het vorige weekeind was ik wel behoorlijk verkouden en maandag bleek dat bijna iedereen op het werk daar last van had, schept toch een band he. Was wel een beetje afwezig, beetje sloom in de bovenkamer maar uiteindelijk heb ik toch nog redelijk werk kunnen afleveren, ik ben wel tevreden met het resultaat, op naar het volgende onderdeel. Ik heb trouwens ook de eer om de steven te vervangen... zonder de huid weg te halen... ik leg het nog wel een keertje uit maar het is vrij ongebruikelijk kan ik je vertellen, spennende. Så, nå skal jeg drikke som kaffe og slappe av, til nest uke og en god kveld.

Draaien en klimmen.

Deze week een paar klussen geklaard die ik nog nooit eerder had gedaan. Twee bjelkeveger gemonteerd, dat is de bovenste plank van de binnenhuid van een boot waar de dekbalken op rusten. Deze plank die drie duim dik is (7,6cm) moest gebogen worden omdat hij vooraan het schip geplaatst is. Dit buigen doen we met stoom, de stoom komt in een grote langwerpige kamer van ongeveer 30 bij 50 cm en een metertje of 8 lang, langzaam verzadigt het hout en na een paar uur kun je het buigen. Een spannend proces omdat het hout kan breken en omdat de plank recht is en waar hij moet komen krom dus kun je hem ook niet even passen van te voren, goed meten dus. De eerste ging met enige drukte gepaard om hem geplaatst te krijgen, ik wist niet precies wat ik moest verwachten dus de voorbereiding was niet optimaal maar de tweede ging soepel, alsof we nooit iets anders hadden gedaan. Daarna heb ik de dekbalken pas gemaakt, een precisie klusje waarvan ik jullie de details zal besparen. Op het werk zijn ze allemaal verbaast over de voortgang terwijl ik gewoon normaal door werk. Ik denk dat ik de boel iets gestroomlijnder organiseer en ik ben niet zo bang, hiermee bedoel ik dat tijdens het maken van bijvoorbeeld een dekbalk je allerlei maten moet opmeten en dat er veel onzeker is, je kunt dan eindeloos doorgaan met meten om eventuele fouten te minimaliseren maar ik heb geleerd om wat meer naar mijn gevoel te luisteren en er op te vertrouwen. Je moet gewoon knopen door hakken en niet eindeloos doorgaan, dan maak je maar is een fout, dat is voor mij de betekenis van ambachtelijk werk, op je ogen en gevoel vertrouwen, voor de meesten heeft ambachtelijk werken te maken met de gereedschappen die je gebruikt. Voorlopig heb ik drie dekbalken geplaatst en ben daar blij mee, missie volbracht. Ik draai mijn kont trouwens steeds dichter bij de plek waar ik wil wezen en bereik bijna het punt dat ze niet meer om mij heen kunnen. Ik heb nu zoveel weken met onze (mijn) leerling door gebracht dat ik van de week al zijn drie maandelijkse evaluatie raport heb ingevuld, niemand heeft mij ooit verteld hem te begeleiden maar ik heb die taak gewoon op mij genomen door hem van dag een af te vertellen wat hij kan gaan doen. Het zelfde geld voor het vastleggen van het hoe en waarom van de Straumnes, ik heb nu al zoveel tabellen, verslagen en maten gemaakt en opgenomen dat ik nu het aanspreekpunt ben als het om gegevens gaat van hoe de Straumnes was en zal worden. Ook een kwestie van mijn kont er in draaien en gewoon laten zien dat je niet beter weet dat dat je het zus en zo doet. Dat is wel een voordeel van die Noren, die zijn wat bedeesder, het is hier wat makkelijker om ze te overbluffen. Overbluffen is het natuurlijk want ik hem nog nooit zo uitgebreid een verslag gemaakt van de restauratie van een boot of een leerling zo intensief begeleid. Ook had ik nog nooit een stuk hout gebogen op deze schaal of een dekbalk gemaakt, ik leg de lat graag hoog, het is geen schande om mis te grijpen.

Ik heb deze week trouwens wel mis gegrepen, maar dat was eigenlijk wel goed want dat betekende dat ik mijn grenzen aan het verleggen ben. Ik ben weer wezen klimmen en dat was leuk om te doen en het heeft een mooie analogie met mijn werk en mijn filosofie.

sneeuwplanken

Lekker wezen snowboarden met wat vrienden in Målselv, zo'n 100 km hier vandaan. Het gaat steeds beter en het is hartstikke leuk om te doen, zodra de sneeuw wat beter is dan kiezen we zelf een berg uit en beklimmen hem en gaan dan door het maagdelijke sneeuw naar beneden, moet je een keer gedaan hebben. OP het werk alles goed, ze zijn blij met mijn initiativen omtrent eht systematisch registreren van al het gebeuren rond de Straumnes. Meten is weten zegt men en chaos meestal de regel wel iedereen die van Gaal een beetje kent weet dat ik de touwtjes graag strak in handen heb en ik kan ze steeds wat strakker aantrekken, nu maar hopen dat het paard geen rare sprongen gaat maken. Nu het donker is fotografeer ik wat minder maar ben ik weer veel aan het schrijven en dichten. Ik doe veel in het Engels nu zodat ik mijn vrienden hier ook wat kan laten lezen daarom mij verontschuldiging als mensen daar moeite mee hebben, helaas, thats life (zo is het leven). Op mijn nieuwe blog http://www.no-poetry.blogspot.com/ kun je mijn gespartel met die vreemde taal lezen en eventueel becommentariëren.

For a friend

I sit outside in the freezing cold and see the world.

I feel the cold when I look inside and see no world.

I feel no cold when I sit outside without protection.

The fire inside me burns my world and keeps me warm.

The air is thin inside my head, it's consumed by the fire.

I can not hold out so long in there, in this thin air, I need to escape.

I escape into my habits, they will release me... for now.

The habits will please me but I know they are like acid.

The acid that is slowly eating away my life, my happiness.

I know it pleases me but it eats away my freedom.

I don't know what to do, the fire is burning, the acid is hungry.

The cold air outside reduce the pain, the pain of the coldness helps.

The pain of the cold air brings life in these burned down nerves inside my brain.

I love the coldness, I love this pain... I hate this bullshit.

I hate this bullshit, these bars that forces me outside in the cold.

The bars that prevent me from going inside, reach out to my loved one.

The bars that are standing between the me that you see and the me that I know.

I know that me of mine, I was it once, before this carousel of burning and sour.

I know it is still there, it sits beside me in the cold, frozen and not able to take away.

The tears that fall in thousand peaces on the ground like my thoughts.

The thoughts without order are lieing there outside and it, my I, me, it is not able.

I am not able to sort them, my hands are to cold, I wane go in and feel the warmth.

I wan to go inside but no... I am getting crazy, please coldness, freeze my thoughts.

The thoughts will not freeze, the acid is like fuel for the fire inside me, I need to escape.

The key to freedom, where is it, I have seen it, in the distance, in the deepness.

I have to seek in the deepness, in the deepness of my thoughts, between the roots.

I have to look between the roots of the tree that stands on the ground where I was born.

The ground where it all started, my youth, my innocence...my freedom.

The roots of the tree where I played as a child when the world was no problem.

I was taken away there, I remember, I dropped the key, it is still there.

I have to go back there, clime down this tree into the unseen darkness.

The darkness that hides the memory's of the past but what will they look like.

The darkness that shows the forgotten reality's, unveiling the trough.

I am afraid to go down there, I rather stay out here in the cold, I am used to it.

I am afraid to go down and face the truth, is there truth? This is my truth.

The coldness is my truth, it's my own mistake that I sit here outside, alone.

The choice is mine, I know what I am doing...I know what I am doing...

I know what I am do...

I notice... I am staring... my eyes wide open, the tears are frozen, who am I kidding... I don't now.

The one besides me, that sits besides me, the me from between the roots it suddenly moves.

The warmth is overwhelming when it looks into my eyes, when I look in these eyes.

I feel the strength growing, the fire is going the acid is now candy I laugh and look deeper.

I look deeper in these eyes and then they wink, and gone they are... what was this? What happened?

The eyes where opened and it felled great, know they closed again and it is cold again.

The fire is back... but what is this...the fear is gone...it is swollen believe.

I feel something burning but now in my hart, an overwhelming trust, still small but it's there.

I looked in these Eyes for only a second, I looked at a time when the world was whole.

The world was whole, I now understand that I have to look like a child again, this second.

The second I was waiting for, where did it came from, who send it to me... Will it stay?

I feel the fire suffocating in my hard, the coldness is returning, no, not again...

I feel...I feel these eyes, I feel that they struggling to stay, is it really happening?

The feeling is still there, is the sun finely coming, is the moment of rebirth there?

The eyes are dry, I stand up and go in. I feel a little bigger, it was no dream, I feel happy.

I will get there.

Zonder spijt

Zie daar in de verte, het land van onze dromen.

Het land waar we zo graag willen zijn maar nooit komen.

Het dilemma van ons mens-zijn, het daar willen zijn

het daar in de toekomst en het verleden.

Het nu is er niet, we komen van daar en zijn onderweg naar...

Naar de toekomst zijn we gericht en de tijd helpt ons daar-bij.

Die gaat maar door en staat nooit is eens stil om ons te helpen,

stil te staan en te genieten van wat is, bevroren in de tijd.

Het nu, het moment, dat voorbij is bij de volgende tik,

de volgende seconde of beter gezegt... moment.

Want de tijd staat nooit stil en stroomt als voortdurend met ons mee,

aan ons voorbij en gaat maar door.

Door dit vloeien en stromen is er geen verleden, een eens was,

een ideaal waar naartoe we zouden kunnen, terugkeren en willen.

Het verleden stroomt ook en de gedachte daaraan, een stilstaand moment,

een bevroren ideaal in onze herinnering, bij elkaar geraapte momenten, versteend tot beeld, het nooit bestaande.

Verstard en niet stromend, bewegend zoals het leven is en de werkelijke tijd.

Zo ook de toekomst, een vooruit geschoven moment, een versteende seconde geworpen

naar die plek waar we graag willen zijn om stil te kunnen staan en rust...

Rust te vinden is wat we willen in de toekomst en zien in het verleden.

Maar we kunnen niet eens stilstaan op dit moment dus vanwaar deze illusie,

dat het verleden stil stond en de toekomst ons dat zal brengen.

Vanwaar dit korte geheugen, is het als de tijd, die ook maar gaat,

maar door gaat zonder stoppen, zonder stilstand.

Kunnen we wel vertrouwen op wat ons wordt gegeven als gedachtes,

in onze hoofden, die ook stromen en nooit zijn.

Die ook nooit stilstaan en het zelfde vertellen, die stromen als een rivier die gaat

door de oceaan zijn eigen weg met eb en vloed en deining bepalend zijn uitzicht,

verheven of laag, langzaam of snel.

Vandaar ons korte besef van wat gebeurd met ons in de wereld en met de wereld in ons.

Vandaar onze moeite met stilstaan en beseffen, kijken en zien.

Vaste bodem moet men vinden, om op te kunnen staan, weg van de invloed van dit

stromen, deinen, die onrust die ons allen bind maar ook verscheurd.

Niet bang moet men zijn om tegen de stroom in stil te gaan hangen en te voelen,

of er bodem is waar men zich bevind, zich te laten zakken in de duisternis onder je.

Niet bang zijn voor de koude daar beneden, eens zal je voelen de bodem,

zolang je maar blijft proberen en niet stopt na je jeugdige teleurstellingen en mee stroomt met de rest.

Stop dus, hang stil en laat alles aan je voorbij gaan en laat je benen zakken.

Verzet je tegen de richting van de tijd waar je in leeft hoezeer die je ook aan staat.

Ga staan en bepaal je eigen richting, waar je naar kijkt en waar je heen wil.

Maar vergeet niet dat de stroming je sleurt, drukt op je borst en je laat wankelen,

krabbel weer op en stop niet, sta weer op en eens zul je zo groot zijn dat die zee

je alleen nog maar kriebelt tussen de tenen en je zelfs weer kunt gaan zitten zelfs rusten

met je lichaam liggend op de stroming van je tijd die je dan alsnog meneemd

in alle rust en zonder spijt als een rots in de branding.

ziele-onrust

Christiaan vraagt aan Christiaan of die het nog een beetje naar zijn zin heeft hier in Gratangen: 'jawel hoor, het werk is weer wat uitdagender nu ik voor het grootste gedeelte mijn gang kan gaan op de Straumnes, dat is het voordeel van al dat vergaderen wat die Noren doen en van hun besluitloosheid, dan neem ik die besluiten wel en confronteer ik ze met voldongen feiten'.

'Maar', zegt de andere Christiaan, 'dat is toch ook een groot nadeel dat besluitloze en al die vergaderingen, ik erger mij daar dood aan, af en toe zou ik ze graag wakkerschudden.'

'Ja, dat merk ik ja', zegt Christiaan, 'als jij je zo opwind dan kan ik weer niet in slaap komen, zo erg is dat toch ook weer niet, het heeft toch ook zijn voordelen zoals ik net al op noemde.'

'Wat kan het mij nou schelen dat jij lekker je gang kan gaan, ik heb geen zin om tussen de mensen te leven die niet weten wat ze willen, al dat getreuzel, ik erger mij daar dood aan. Het remt mij af, ik wil graag in mijn eigen tempo werken.'

'Maar dat doen we toch ook, dat jij je daar zo over opwind is je eigen probleem niet die van hun.'

'Mijn probleem! Natuurlijk is dat mijn probleem maar dat neemt niet weg dat hun niet verder kijken dan hun neuzen lang zijn. Ze schrikken er van als je met nieuwe ideeën komt.'

'Maar die nieuwe ideeën verwelkomen ze toch, ze zijn er wel blij mee heb ik gemerkt.'

'Ze zijn er wel blij mee, ze weten gewoon niet wat ze er van moeten zeggen, fatsoenlijk een compliment geven kunnen ze ook al niet. Het zijn allemaal domoren.'

'Nou dat vind ik wel mee vallen hoor, ik merk hun waardering wel op. Ze zijn blij met het steigersysteem dat we geïntroduceerd hebben, ze vonden het werk op de Biskop mooi en nu ontvangen we complimenten over de efficiëntie die we laten zien op de Straumnes.'

'Ik geeft toe, die complimentjes zijn er wel maar ze dringen niet door tot iedereen, vooral niet tot die die er toe doen.'

'Wie doet er dan toe?'

'De chef.'

'Dus je wilt graag indruk maken op de chef, ik dacht dat je het niet zo hebt op bazen, dat je graag je eigen gang gaat.'

'Ik hoef ook geen indruk op hem te maken maar als er in de laatste vergadering door hem wordt gevraagd dat we de projectleider van de Straumnes moeten helpen met zijn werk omdat hij het druk heeft met bestuurswerk dan heeft hij (de chef) niet geluisterd als hij (de projectleider) tijdens de vergadering verteld dat we goed werk doen op de Straumnes. Hij heeft in iedergeval niet duidelijk gemaakt wat ik daar allemaal doe.'

'Verneem ik daar een minderwaardigheids complex-je? Wil je graag een schouderklopje hebben van je baas Christiaan?'

'Onzin, het is gewoon een teken dat erg geen fatsoenlijke structuur en organisatie is, ik doe ook mijn best om anderen te complimenteren als ze dat verdienen.'

'En wie ben jij dan wel om te concluderen dat hun dat niet doen, volgens mij zijn het allemaal oprechte mensen die hart hebben voor dit bedrijf en voor wat ze doen.'

'Dat is niet genoeg, Hitler had ook hart voor wat hij deed.'

'maar je kunt die mensen toch niet vergelijken met Hitler, dat is een grove belediging, dat kun je niet hardop zeggen.'

'Dat doe ik ook niet maar ik meen het wel. Ze kunnen nog zo hun best doen maar ik verwacht van de ander dat ze boven zichzelf uit willen streven, meer willen, hoger, beter en in alles merk ik dat ze tevreden zijn met wat ze hebben, hoogstens hebben ze een vage notie van vooruitgang.'

'Hoe kom je daar bij? Dat jij nu eenmaal zograag meer en hoger wil is toch niet genoeg om dat ook van de ander te verwachten en volgens mij zijn ze druk bezig met zichzelf verbeteren, het bedrijf is nog niet zo oud en waarom vind je dat vooruit gaan zo belangrijk?'

'Ik zie het als een verplichting. Voor mij is het een erkenning van het leven, een waardering voor het leven.'

'Wat bedoel je daar mee, een waardering voor het leven, de meeste mensen waarderen het leven toch?'

'Ik vraag mij dat af, ik denk vooral dat mensen niet zo moeilijk kijken naar het leven als ik doe, ze "leven"het gewoon.'

'Wat is dit, opeens een zelfkritiek, of weet je het niet meer?'

'Ik weet het nog wel hoor. Jij zou het ook moeten weten, we zijn toch samen door diepe dalen gegaan in het verleden. Die dalen hebben ons toch geleerd om naar boven te kijken, om om ons heen te kijken, om de wereld niet te nemen zoals die ons gepresenteerd wordt. Als we dat gedaan hadden dan hadden die depressieve gedachtes ons toch allang uit dit leven geleid, daar hebben we toch van geleerd. We hebben toch ook de armoede gezien in deze wereld, de intellectuele armoede hier in het westen, de materiële armoede in de rest van de wereld. Ziekenhuizen waar kinderen sterven op de grond een paar uur vliegen van waar de mensen niet weten hoe hun 15e paar schoenen eruit moeten zien die ze willen kopen. De hypocrisie van al die mensen om ons heen, daarvoor zijn we toch vertrokken, of liever gezegt, gevlucht naar dit land.'

'Ik snap het wel maar dat doen we zelf toch ook aan mee, en trouwens, ik ben hier vooral omdat het al een oude droom is van mij om hier in het hoge noorden te wonen, een soort van roeping en daar komt nog bij dat we hier bij toeval een mooie baan hebben gevonden en de timmerman in ons, in mij in ieder geval is daar zeer tevreden mee.'

'Timmerman, dat is gewoon onze broodwinning.'

'Prima, maar voorlopig hebben wij ook mooie spulletjes om ons heen en zijn we volgens mij geen haar beter dan al die andere.'

'Laten we niet gaan kibbelen over details, veel van de spullen die we hebben zijn al jaren oud en vervangen we alleen als het echt niet meer anders kan, dat is althans mijn streven, dat jij af en toe koopziek bent kan ik ook niks aan doen.'

'Nu ben ik op eens koopziek.'

'Laat maar, waar het mij om gaat is dat wij onze dalen hebben gehad en wat van de wereld gezien hebben en daar ook nog is over na gedacht hebben. We zijn niet bij de pakken neer gaan zitten met een vastomlijnd idee van de wereld wachtend tot de dood ons komt halen, we weten dat dat een illusie is om het leven als iets vaststaand te zien, het is stromend.'

'Ja, ik heb dat ook wel mee gemaakt maar wat bedoel je nu met de wereld is stromend, dat snapt toch geen hond als je dat zo zegt, jij snapt dat misschien en ik vermoed het maar jij weet ook wel dat de meeste mensen ons raar aan kijken als jij dat zo zegt.'

'Klopt, maar af en toe is het wel vermoeiend om altijd maar de geen te zijn die zich moet aanpassen. Laat ik het dan is anders proberen, we leven in een tijd waarin de mens, in het algemeen, denkt dat de waarheid die hij in zich draagt ook de waarheid is. Misschien relativeert hij het nog wel door te zeggen dat het zijn waarheid is maar in ieder geval komt die waarheid uit hem zelf. Nu is dat nog niet zo erg maar hij ziet in die waarheid die uit hemzelf komt ook meer waarde dan in die van anderen, de mens geloofd heilig in zichzelf, het is een individualist geworden.'

'Ho, allemaal leuk en aardig maar dat is ook allemaal filosofisch gezwets en voordat je verder gaat, wat heeft dat trouwens met onze collega's te maken?'

'Alles, onze collega's zijn hun hele leven al bezig met hun eigen wereldje, net zoals de meeste mensen, ze kunnen zich niet inleven in een ander standpunt weten niet hoe ze met andere iedeeen moeten omgaan, ze zien het groter plaatje niet, ze begraven zich in goede voornemens en zien niet dat die niet bereikt worden. Je kunt mij, je kunt ons, altijd bij je roepen en dan zijn wij prima in staat om zelfkritiek te geven en onze plaats in het geheel aan te wijzen, ik heb geleerd waarom wij de dingen doen zoals we ze doen, ik heb geleerd mijn eigen psycholoog te zijn. Vraag een ander en ze zullen je raar aan kijken. Alleen als je de mensen dringend vraagt zullen ze na gaan denken over wie en wat ze zijn en wat ze doen en waarom ze de dingen doen zoals ze die doen, wij doen dat constand.

'Jij doet dat constant ja, ik word daar wel is moe van al dat gevraag en getwijfel, soms fantaseer ik wel is over een leven zonder al dat gevraag, al dat gefilosofeer in mijn achterhoofd, lekker stabiel op een en de zelfde plaats en pak je onze collega's nou niet wat al te hard aan?'

'Noem je dat leven, pak het woordenboek er maar bij, daar staat ook dat leven bloei is en groei en niet stilstand en ik overdrijf natuurlijk een beetje, er zijn net zoveel gradaties als er mensen zijn. Sorry hoor dat ik je mee sleur in al dit gemits en gemaar maar voorlopig hebben we wel een spannend leven en groeien we ook '

'Dat wel ja.'

'Nu zijn we toch ook weer in een mooie situatie beland, wonen we alweer meer dan een jaar in relatieve eenzaamheid terwijl we in Nederland niet wisten wat te doen als we niet in gezelschap waren, dat geeft ons leven toch wel weer kleur en het getuigd van lef. En we zetten ons toch graag af tegen de middelmaat, de meeste mensen zijn toch alleen maar bezig met het zoeken naar zielerust, ons motto is toch: wat de meeste mensen doen is niet goed, als ze allemaal links gaan dan gaan wij rechts, als statement, als bevestiging dat er geen waarheid is. Als verzetsstrijder ga ik liever ten onder dan dat ik niets doe of mee loop met de vijand, ik loop liever over het pad van onzekerheid dan dat ik net doe alsof ik daar niet loop en vastklamp aan illusies van zekerheid. Ik wil ziele-onrust.

Ja, die twee daar boven kletsen wel lekker maar voorlopig moet ik er naar luisteren de hele dag (figuurlijk gesproken). Het was weer een prima week, lekker gewerkt, mijn eerste dekksbjelk gemaakt voor de straumnes en weer een mooi illustratie van een deel van de boot. Met Noorse les gaat het ook prima en ik heb mijn tweede kendo les gegeven zonder dat ik pijn kreeg aan mijn elleboog. Mijn nek is wel weer meer pijn gaan doen maar ik ben al weer twee keer bij de fisio geweest dus dat zal over een paar weken ook wel weer beter gaan. Het weer is een beetje wisselvallig hier met tempraturen rond nul waardoor het af en toe regend en af en toe sneeuwt. De nachten worden ook steeds langer, het begint al gewoon te worden.

Rozen

Zaterdag met een vriend van mij wezen snowboarden, voor het eerst weer dit seizoen. Het was heerlijk om te doen, ik was eerst nog een beetje bang dat ik het verleerd zou zijn maar het ging als vanzelf, alsof ik het vorige week voor het laatst gedaan had. Hij, Johan, Is militair en woont al jaren in deze regio en heeft zoon beetje alle bergen hier in de buurt beklommen en is er ook vaak vanaf geskied dus hij is een goede gids voor mij. Als het weer mee zit gaan we binnenkort de eerste berg beklimmen, niet echt klimmen hoor, ik ga met mijn sneeuwschoenen omhoog en met mijn snowboard naar beneden maar spannenend en een beetje cool is het ook wel. Het klimmen met touwen kan op de meeste bergen niet in deze streek vanwege de steensoort maar de meeste kom je ook wel op met sneeuwschoenen of langlaufski's. Op het werk gaat alles goed, ik kan lekker mijn gang gaan en zolang dat het geval is vermaak ik mij wel. Wel heb ik weer last van mijn nek gekregen dus ik ga ook weer terug naar de fysiotherapeut, twee keer per week een massage doet wonderen verder ben ik ook bij de tandarts geweest om een gat te vullen, er was een oude vulling uitgevallen en het begon zeer te doen maar veel beter is het nog niet, ik hoop maar dat de pijn niet blijft, het trok ook naar mijn oor, of ik heb gewoon oorpijn, kan ook, in iedergeval was ik wel een beetje uitgekakt aan het einde van de week. Het is ook weer vroeg donker hier en dat heeft ook wel invloed op je lichaam, mijn denkerd gaat dan weer wat harder draaien en daar ben ik wel blij om hoewel de gedachtes niet altijd even opbeurend zijn voorkomt het in iedergeval dat ik wegzak in het monotone leven van werken en vegeteren, het leven van een Nietzscheaan gaat gelukkig over rozen.

Straumnes hoe & wat

Op deze foto zie je de Straumnes vlak voordat we begonnen met het "uitkleden" van de dame (of heer). Je kunt zien dat we bepaalde delen van het dek met witte krijt hebben gemarkeerd, dit hebben we gedaan om het later makkelijker te maken om details terug te vinden zoals waar de dekplanken beginnen of waarde dekbalken lopen. Als je goed kijkt zie je ook twee lijnen die vast zijn gemonteerd aan de muren en die we gebruiken als hartlijnen waarvandaan we alles meten. Eerder maakten ze die lijnen vast aan eenonderdeel van de boot waardoor het vaak voorkwam datbij het weghalen van die onderdelen, bijvoorbeeld de steven, je niet meer precies weet waar de hartlijnen liepen. Ik heb daar dus wat verbetering in gebracht, nu maar hopen dat het goed functioneerd, in principe kunnen we nu het hele schip weghalen en weer opbouwen uitgaande van die twee lijnen.

Hier zie je een foto die ik heb genomen zitten op de kraan boven het dek. Op dit soort foto's ,in het zwartwit, zet ik maten en eventueel wat aantekeningen, Je ziet de witte lijn hier ook wat duidelijker en ook de nummering van de dekplanken.

Hier zie het "lood"van het loodlijntje waarmee we vanaf de lijn die in de lucht hangt (en aan de muren is bevestigd) meetpunten maken op het dek. Hier zie je een punt vlakbij de voorsteven. Ik heb het midden van de boot bepaald door vanaf het breedste punt vaan BB naar stuurboord de breedte te meten en daar het midden van te nemen en op deze foto zie je verschillende delen van het dek bij elkaar komen en die ik als "midden" heb genomen. Een beetje arbitrair zou je zeggen bij zo'n oude boot die meestal niet meer helemaal recht in elkaar zit maar wonder boven wonder stonden veel onderdelen die in het midden zouden moeten staan ook daadwerkelijk in het midden en de rekke (leuning) aan BB stond niet meer dan 1,5 cm van het midden tenopzichte van die aan STB. Ook waren er twee dekbalken (balken overdwars waar het dek op ligt) die aan BB en STB beide 3 en vijf meter van het punt lagen die je op de foto ziet. De andere balken lagen ook op "mooie" afstanden waaruit ik opmaak dat het een professionele verbouwing was toen ze in de jaren 50 de hele voorkant hebben veranderd.

Op deze foto zie je hoe ik een Rekkestutte (steun van de leuning, vergeef me de Noorse termen maar ik heb geen idee hoe ze in het Nederlands zijn) opmeet met behulp van een meetlint en een loodlijn hangent aan de hartlijn. De rekkestutte zijn ook weer allemaal genummerd om ze makkelijker te benoemen en in de boeken te zetten. Alle Rekkestutte worden vervangen omdat ze allemaal rot zijn. Scheuren bovenin in verrotte verbindingen en nat door lekkage onderaan. Normaal moet je alle naden iederjaar nalopen maar meestal gebeurd dat niet waardoor er lekkage ontstaad. Normaal merk je dat er water door het dek komt maar omdat de reekestutte tussen de hud (huid) en de Garnereing (binnenhuid) zitten merk je eventuele lekkage niet op. Ook kom je wel is in kontakt met de kade of een andere boot waardoor ze een oplawaai krijgen wat ook niet bevorderlijk is voor de naden en de scheuren.

Hier zie je de rekkestutte aan de andere kant. Dit is vlak bij de steven waardoor je weinig spanten ziet wel kun je nog een deel van een gat ziet waar in eerdere tijden een ankerketting doorheen liep. Ik heb begrepen dat ze die gaten vaak dicht maken als de schepen beter geschikt werden gemaakt (grotere motor, apparatuur etc.) om verder de zee op te gaan waar hogere golven zijn die mooi stralen water door die gaten het dek op spuiten iederekeer als de voorkant zicht in hun graaft. Je ziet ook nog net deel 4.1 van de hud, (laag 4 eerste plank), ja alles is genummerd, ordnung musst sein.

Hier zie je de deksbjelke liggen op de bjelkeveger, een wat stevigere binnenhuid die de dekbalken dragen. Op deze foto zie je goed de inkeping waar een van de reimer (?) in gaat. Een reimer zorgt ervoor dat het dek niet tegen de spanten aan duwt. Tussen de dekplanken word met kracht hennep geslagen om ze waterdicht te maken maar hierdoor worden de dekplanken ook naar buiten geduwd. Om dit te voorkomen wordt er in die uitsparing een halve en iets hogeren dekplank gelegd die dus niet meer kan verschuiven. Daarnaast komt ook weer een halve dekplank en dan tussen de rekkestutte komt een fyllstykke (vulstuk) tegen de hud aan. De geheel word bij elkaar gehouden door geklonken bouten en met enkele spijkers.

Ik hoop dat jullie het tot zover konden volgen, vraag maar raak en wanner ik er weer zin en tijd voor heb zal ik verder gaan.

Vergaderen, vergaderen, vergaderen

Het was me mijn weekje wel weer. Lekker gewerkt, geen problemen, gaat allemaal goed maar vrijdag en zaterdag hebben we vergaderd in een klein congrescentrumpje. Op zich wel gezellig en er zijn wat problemen om op te lossen maar nu weet ik zeker dat is er doodziek van wordt van al dat vergaderen, twee steekwoorden: dikke stront (langzaam) en gezwam (gelul). Ik weet van mijzelf dat ik altijd wel kritisch sta tegenover leidinggevenden en ik heb ook altijd wel problemen gehad met het gebrek aan overleg, of beter gezegt, gebrek aan voeling van de leiding met het werkvolk maar hier in Noorwegen slaan ze wel een beetje door. Ze hebben twee toverwoorden volgens mij, schema's en toekomstig vergaderingen plannen. Schema's om iets wat kennelijk nog al moeilijk te verwoorden is beeldend weer te geven en vergaderingen plannen om beslissingen vooruit te schuiven. Dit overleg werd aangekondigd als het moment om problemen op te lossen en we, ik ben niet de enige die er zo over denkt, hoopten dat dat ook zou gebeuren maar na anderhalve dag is er alleen maar geouwehoerd over bijzaken. Wat is de visie van het bedrijf, de waarden en normen, de regels om dit te bereiken de organisatiestructuur etc. etc. allemaal gelul, als ik een ding veel tegen mij is gezegd in het verleden dan is dat: 'verbeter de wereld, begin bij jezelf'. Iedereen blaatte mooie praat over visies en waarden maar uiteindelijk zijn dat allemaal lege woorden, ik geloof er niet meer in. Je kunt honderden regeltjes opstellen maar als je een beter werkmilieu wil hebben dan zul je moeten beginnen door het gewoon te doen. Nu is, als voorbeeld, de praktijk dat iedereen op het werk komt en aan het werk gaat en lopen ze te klagen dat alles zo ondoorzichtig is en zo weinig samenwerking is. Als ik op mijn werk kom en ik werk met iemand samen of zoals nu, nu ik met een leerling werk dan neem ik s'morgens even in een paar woorden door wat we gaan doe en wat het plan is en aan het einde van de dag nemen we die dag door en maken we een plan voor de volgende dag, ik loop vervolgen naar mijn baasje toe en vertel hem wat ik gedaan heb, als ik dat niet doe dan gaat hij naar huis. Dit is de praktijk, langs elkaar werken en dat is niet zoals het hoort, mijn baasje moet zelf ook naar mij toe komen en blijk geven van interesse in het geheel en niet alleen maar gefocust zijn op wat hij nu aan het doen is, het is goed dat daar een oplossing voor komt maar ik weet zeker dat die er niet komt door wat domme waarden en normen en doelstelling op het prikbord te hangen. Wij mensen zijn maar domme wezens en als we iets willen leren dan moet dat er in gestampt worden en in dit voorbeeld is het gewoon heel simpel: ieder baasje overlegt iedere dag aan het begin en het einde van de dag wat de plannen en verwachtingen zij, wat er is gedaan, noem maar op, heel simpel en als je dat maar lang genoeg doet dan word het vanzelf normaal en dan hoef je niet als waarde op te stellen dat we meer moeten openstaan voor elkaar. Dat zijn maar woorden die door iedereen anders worden geïnterpreteerd, het zijn naar mijn mening lege woorden, grote woorden maar als een ballon, leeg. Nog zo'n woord: openheid en eerlijkheid. Als er een ding belangrijk is in onze samenleving dan is het wel dat je niet altijd open en eerlijk bent, stel je is voor dat je al je gedachtes zomaar er uit gooit, dat gaat toch niet? Dat is voor mij dus ook een leeg woord, het zegt helmaal niks maar het bezigen van die woorden brengt iedereen in vervoering door de zweem van, ja hoe noem je dat...goedheid, idealisme, het zijn mooie woorden. Nu weet ik wel dat ik die woorden met een filosofisch oog lees en ontleed en ontmasker, ik weet ook dat de meeste mensen (denken te) weten wat die woorden in hun kontekst betekenen maar om een doel te bereiken en in dit geval een beter werk omgeving moet je naar mijn mening gewoon hele praktische regels invoeren zoals hiervoor genoemd, die zijn niet verkeerd te begrijpen en voor iedereen te volgen. Maar ik ben bang dat ik in dit een roepende in een woestijn ben, toen ik de baas in een van de pauzes vertelde wat ik er van vond, dat we van de twee dagen al anderhalve dag verbruikt hadden met het draaien om de hete brij en toen ik vroeg wanneer we nu is wat knopen gingen doorhakken toen keek hij mij maar schaapachtig aan en met zijn kennis die hij, de dag daarvoor uit het boekje "management voor beginners" had gehaald, keek hij nog even glazig voor zich uit wetend dat hij nog niet bij het hoofstuk was aanbeland waarin lastige werknemers wordt behandeld. Ik was er echt letterlijk doodmoe van geworden en was blij dat het over was, ik heb alle zeilen bijgezet om mijn pokerface in het gelid te houden en net te doen of ik het allemaal normaal vond maar het liefst had ik dit amateuristische geneuzel de rug toegekeerd en een van hun normen gebruikt en verteld wat ik er allemaal van vond. Ik ben hier in Noorwegen verder van de bewoonde wereld gaan leven en ik ben ook viguurlijk verder van de normale maatschappij gaan staan merk ik wel. ik ben altijd wel kritisch geweest maar het wordt voor mij steeds duidelijker dat ik volgens mijn eigen regels leef en steeds minder snap van die regels die de meeste mensen volgen, ik zal er maar mee moeten leven. Zoals verteld ben ik niet de enige die er zo over denkt, ik weet van twee anderen dat ze het ook maar een hoop gelul vinden maar zij uitte dat niet openlijk, dat ik dat niet heb gedaan komt niet alleen voort uit lijfsbehoud maar ook omdat ik nog niet genoeg Noors spreek om het gevecht met woorden aan te gaan, ik krop het dus maar op en schrijf het dan later wel van mij af. Mijn gevoel omtrent blijven of vetrekken uit Gratangen bevind zich de laatste tijd meer aan de kant van blijven, ik val toch overal buiten de boot dus kan ik maar beter blijven om te leren hoe er een te bouwen. Na dit weekeind is daar nog niet veel in veranderd, ik wil voorlopig nog wel even blijven maar ik ben wel benieuw wat de komende tijd gaat brengen en misschien laat zien dat ik ongelijk heb en dat er beter wordt samen gewerkt maar ik neem maar het zekere voor het onzekere en blijf het "goede" voorbeeld geven.

Helloween

Deze week heb ik lekker gewerkt. Samen met Ole, de leerling ben ik nog steeds aan het werk op de Straumnes, de rest is druk bezig met andere dingen dus ik kan lekker mijn gang gaan, ik heb mij dus weer is lekker in mijn ideale plekje gewerkt, lekker mijn eigen gang gaan. De meeste tijd ben ik nu bezig met het registreren van alles dat we weghalen en weg breken. Veel foto’s nemen en daar allee maten op zetten zodat we het later weer op de zelfde manier in elkaar kunnen zetten en voor het historisch verslag. Met mijn gephotoshop heb ik nu ook een mooie beeldende presentatie gemaakt ven een deel van de boot, het werd met enthousiasme ontvangen dus ik ben al weer met een ander bezig om zo ook te proberen een plekje te versieren voor mijzelf in die afdeling, die nog niet echt bestaat nu. Zaterdag ben ik naar het Halloween feest van Kyien geweest, iedereen weet wel dat ik niet zo’n verkleder benmaar ik heb voor onze Noorse vrienden een pogingkje gewaagd. Het feest was in ieder geval gezellig, of dat door de drank kwam of door de mensen weet ik niet maar ik heb mij vermaakt. Ik was ook ingehuurd als de fotograaf en heb mij daarmee gevraagd en de dronken Noorse vrouwen hebben mij in ieder geval ook de indruk gegeven dat ik nog niet helemaal uitgeteld ben in de wereld van potentiële partners, als je der tenminste vanuit gaat dat drank de verborgen waarheid verteld. De Noren zaten trouwens weer met grote getale gezllig te zitten en te kletsen maar gelukkeig werd er ook nog gedanst nadat ik er wat dans muziek in gooide, het zijn van die feestbeesten.
O ja, met mijn arm en nek gaat het ook weer goed, geen fisio meer en nu maar hopen dat het zo blijft.

Navelstaren

Deze week ben ik begonnen aan het opmeten en met foto’s en tekeningen vastleggen van alles wat we gaan verwijderen van de Straumnes. De Straumnes is de nieuwe boot die nu binnen staat en waar we de komende maanden aan werken. De boot is in 1908 gemaakt maar is door de jaren heen regelmatig op gewaardeerd, verder weet ik er nog niet zo veel van, daar moet ik nog over in gelicht worden. Nadat ik vorige week de steigers heb gemaakt die om de boot staan ben ik nu dus met het meten bezig wat leuk is om te doen. Het is eens wat anders dan slopen of bouwen. Het is wel belangrijk dat alles duidelijk wordt op gemeten zodat niet alleen ik het nog snap over een half jaar maar ook een ander. Ik gebruik hiervoor ZW foto’s die ik naar A3 kopieer en waarop ik vervolgens zoveel mogelijk maten zet, is minder werk dan een tekening maken en je ziet ook duidelijker hoe het was wat kan helpen bij het reconstrueren. Alles wat verwijderd word van zijn originele plaats maken we een foto van en meten we ook op waar het zich bevind ten opzichte van punten die blijven bestaan. Alles wordt genummerd en genoteerd wat de staat is of er een foto van is en waar het is opgeslagen. Gelukkig hebben ze hier na 15 jaar de boel nog niet fatsoenlijk georganiseerd zodat ik aan dit hel verhaal mijn eigen draai kan geven de boel kan regelen zoals mij het beste lijkt. Ik ben blij dat we nu aan een nieuwe boot beginnen waarbij ik van het begin af aan mee werk en waarschijnlijk voorlopig wel aan kan blijven werken. Ze hebben nu wel door dat ik met sommige collega’s beter niet kan samenwerken omdat die er wat minder tegen kunnen dat ik mijn eigen zin nog al graag doordrijf, is ook wel vervelend als je nog moet leren organiseren. Maar gelukkig snappen ze dat nu wel en kan ik hopelijk wat duidelijker laten zien hoe ik graag werk zonder anderen voor de voeten te lopen, erg tactisch ben ik namelijk nog steeds niet. Op deze manier kan ik ook meer een gevoel bij mezelf kweken dat ik wat te betekenen heb hier, wat ik waarschijnlijk ook wel heb, maar er is verschil tussen weten en voelen en mijn gevoel heeft nogal een grote mond in mijn bovenkamer, daarom regel en organiseer ik de boel ook zo graag in de buitenwereld denk ik, om toch nog een beetje grip te hebben op wat daar allemaal gebeurt.

Met mijn photoshop gebeuren gaat het ook goed, door een tijdschrift werd ik laatst geïnspireerd om een "blach-noir" strip te maken om zo aan te kondigen dat ik naar NL kom. Dit is leuk om te doen en nu ben ik bezig met een verhaaltje dat misschien wat beter aanslaat dan mijn ander geschrijf. Leren schrijven is niet zo eenvoudig kom ik wel achter en de lauwe reacties op mijn eerder verhaal verteld mij dat ik het waarschijnlijk niet in die hoek moet zoeken. Maar misschien kan ik zo wat leuks maken en wie weet wat nuttigs verkondigen. Het is in ieder geval leuk om te doen en ik kan alles wat ik tot nu toe heb geleerd van photoshop gebruiken. Ik moet trouwens wel even kwijt dat het mij nog al tegenvalt wat mijn lezers en mijn medemens in het algemeen aan interesse toont voor de filosofie. Interesse is er misschien wel maar meestal is de enige motivatie het eigen leventje en hoe dat de lei(ij)den, werkelijke interesse voor het hoe en waarom om het hoe en waarom is er niet veel. Dit houd mij nogal bezig omdat ik die interesse wel heb en het gebrek daaraan voel bij anderen waardoor ik mij in de hoek geduwd voel, ik voel zodoende niet echt een band met de mensen om mij heen waardoor ik dus ook regelmatig weer verkas (steeds verder weg). Dit alles is natuurlijk mijn eigen probleem maar soms moet ik dat gewoon even kwijt, zonder noemenswaardige reden hoor, dit spookt altijd wel door mijn hoofd. Eigenlijk was er wel een reden waarom ik dit nu zo opschrijf en dat heeft met mijn werk te maken en waarover ik het hiervoor had, ik snap gewoon niet dat als je al zoveel boten hebt dat je dan nog niet een systeem hebt hoe je de boel aanpakt. Het lijkt wel alsof ze ieder keer zijn vergeten hoe het de vorige keer ging en dat bedoel ik, in een breder verband, met het alleen maar interesse hebben in het eigen leventje. Het focussen op het werk dat je nu doet en zodra een nieuwe taak zich aandient vergeten wat er daarvoor is gebeurd, niet het grotere verband zien en iedere situatie als nieuw zien alsof je oogkleppen op hebt. Ik stap bijvoorbeeld op de chef af om te vragen wat het plan is en dan komt er stamelend een vraagteken uit zijn mond met als excuus dat hij nog niet klaar is met het vorige project, wakker worden denk ik dan. OP een of andere manier kan hij het grotere verband niet zien waardoor hij de overeenkomsten mist die er tussen al die projecten zijn die hij al heeft gedaan. Mijn klachten over het navelstaren hebben dus niet alleen maar betrekking op de filosofie het heeft zijn weerklank in het dagelijkse leven en op het nog ruimer te zien neem Irak, er zijn genoeg critici van die oorlog die wijzen op de verbanden met ander oorlogen waar het zelfde gebeurd is maar kennelijk leert de mens niet van zijn verleden en blijft het navelstaren.