Vakantie

Moeders en Leo op bezoek deze week. Zelf lekker een paar dagen vrij genomen om zelf ook wat van het landschap te kunnen zien en de Noorwegen maagden een goede tijd te geven. Zoals altijd bij mijn soort vakanties had ik een vol programma geboekt, uitrusten doe je maar als je weer gaat werken is mijn motto. Maandag avond zijn ze aan gekomen nadat ze een mooie zonnige dag gehad hadden in Oslo. De dag daarna zijn we naar Tromsø gereden, een rit van ongeveer 230 kilometer die een nog deels besneeuwd landschap laat zien maar wel de moeite waard is. In Tromsø was ik ook nog niet geweest hoewel het de “grootste” stad hier in de buurt is. Het Parijs van het Noorden noemen ze het hier, na een bombardement misschien want veel stelt het niet voor maar inderdaad, voor Noorse begrippen, een soort van winkelstraat en redelijk wat kroegen. De kroegen zijn er waarschijnlijk omdat het een universiteits stadje is en waar jeugd is, is feest, vandaar dat Parijs. Maar het is niet te vergelijken met meer zuidelijke plaatsen, je leeft hier ver boven de poolcirkel en het leven, het weer is hier wat ruiger allemaal. Tromsø is best leuk maar voor serieus winkelen, lees: een grote boekenzaak, zal ik toch een keertje naar Oslo moeten vliegen. Na Tromsø zijn we naar de Lofoten gereden, naar het plaatje Å. Verder dan dat plaatje kun je niet en vanaf mijn huis is dat toch zo’n 360 kilometer over slingerwegen. Weer veel rijden maar ook veel zien en mee maken en nu het allemaal weer achter de rug is zijn we weer blij dat we het allemaal hebben gezien en lijkt het of we veel langer op pad zijn geweest. Vandaag nog in Narvik geweest en morgenvroeg breng ik ze weer naar het vliegtuig zodat ik weer van mijn eenzaamheid kan genieten, wat wen je daar snel aan zeg, die rust hier in Noorwegen.

Na onze trip naar Tromsø waar we in een leuke bed and breakfast hebben overnacht zodat we op de heen en terugreis alle tijd hadden om van de omgeving te genieten en rustig een beetje door de winkelstraten konden lopen en naar een natuur en cultureel historisch museum gaan en ook nog konden kijken naar de flora en fauna die live ten toon gespreid werd in een mooi gebouwd museum zijn we na een nachtje slapen in Gratangen vertrokken naar de Lofoten. De Lofoten zijn een serie eilanden die tegenwoordig door bruggen en tunnels worden verbonden, één keer moet je een half uurtje op de boot. De bergen komen hier op veel plekken rechtstreeks uit de zee omhoog en die geven een spectaculair landschap een extra tintje van de kleinheid van jezelf. De rotsen lijken met veel geweld omhoog te zijn gekomen en dat al duizenden jaren geleden en ze stralen zo trots en macht uit zo van ‘kijk mij is groot en sterk wezen’. Een beetje dichterlijke natuur voelt dan zijn plek op de wereld wel als hij daar rond loopt, zeer indrukwekkend ondanks of misschien wel dankzij het weer. Het was een paar dagen bewolkt maar het zou opklaren dus we hebben de gok genomen, het was af en toe wat regenachtig maar het wolkendek was niet dicht dus er waren vergezichten te zien en het licht was vaak ook mooi. Bij helder weer kun je een berg beklimmen en kun je alle eilanden overzien, moet ook heel mooi zijn en in de zomer is er veel meer groen waarvan wij nu het begin hebben gezien. Een mooi stukje Noorwegen.

Iedereen kent het wel, stokvis. Dat komt dus hier vandaan en vroeger werd het via Bergen (de stad) naar, jawel, Deventer vervoerd waar zich zo’n beetje het handelscentrum van deze gedroogde vis bevond voor de rest van Europa. Tegenwoordig gaat deze drie maanden in de zoute zeelucht gedroogde kabeljauw voor het grootste gedeelte naar Italie. Onderweg kwamen we de wel bekende rekken met vis tegen en hebben we ons in allerlei bochten gedwongen, eeuh, gereden om een foto-tje te kunnen maken en toen we savonds in ons huisje onze achterdeur open deden hingen ze twee meter van ons balkon te drogen en te stinken.

Verschillen dorpen kom je onderweg tegen die soms maar nauwelijks een plekje kunnen vinden om te zijn. Enkele honderden inwoners tellen ze meestal en waar ze van leven, geen idee, deels toerisme in de zomer en de visvangst waarschijnlijk.

Dit is de “Rorbu” in Å onze overnachtings plaats en eindbestemming van onze reis en tevens ook het uiterste plek van de Lofoten waar je kunt komen via de weg. rorbu betekend letterlijk peddel opslag, het is een vissersdorp gebouwd op de rotsen. Dit dorp is een paar jaar geleden opgeknapt en alle huisjes zijn mooi geschilderd in de zelfde kleuren. Er is ook een jeugd herberg en restaurant gevestigd in de oude gebouwen. In de zomer is het hier druk werd ons verteld door de eigenaar, veel mensen komen hier om van de natuur te genieten of te gaan vissen.

Onze vissershut. We kregen de mooiste en voor de helft van de prijs omdat het seizoen nog niet begonnen is. Er is plaats voor 12 man in deze hut dus ruimte zat en alles was keurig voor elkaar, lekker warm en goede bedden en een complete keuken.

De meeuwen waren luidruchtig aanwezig, het was één grote orgie in wording leek het wel, de één maakte nog meer indruk op de ander dan de ander deed op die één.

Om iedere bocht en over iedere heuvel is er weer een mooi uitzicht te verwachten hier op de Lofoten. Af en toe even stoppen om een foto te maken en de benen te strekken en tegelijkertijd extra van het uitzicht te genieten dat toch wel heel wat anders dan het Hollandse.

Een mooi strand, een beetje bewolkt vandaag maar op een zonnige dag kun je er vast heerlijk zwemmen en vergeet niet dat we hier dichter bij de noordpool zijn dan bij Nederland.

Een mooi doorkijkje tussen de groen wordende bergen en de door smeltwater nog zwarte bergen. Op de achtergrond zie je een paar huisjes die net de met moeite door het plaatslelijke iets dunnere wolkendek heen schijnende zonnestralen opvangen.

Twee gedroogde vissen die hingen in een oude schuur naast een glasblazers atelier. In mei is alles wat met toeristen heeft nog gesloten of in aanbouw, lekker rustig dus maar soms stuit je dus op een gesloten deur. Maakt niet uit, de omgeving is altijd mooi en je komt altijd wel iets aparts tegen.

Een paar keer moesten we met de boot om van het ene eiland naar het andere te komen. Lekker even uitwaaien en de benen strekken na al die uren zitten in de auto. Alles is netjes geregeld op die boten en ze varen regelmatig, de prijs valt ook nog is mee.

Mijn arme Hondatje, weer 1500 kilometer der bij en hij blijft maar gaan ondanks zijn 11 jaar en 387654 kilometer achter de kiezen. Een beetje zuipen doet hij wel, vooral olie maar door mijn bejaarden tempo van de afgelopen week rijd hij wel ineens 1 op 13,5 i.p.v. mijn 1 op 10,5. Die Japanners zijn nog niet zo dom.