De sneeuw in

Ik heb weer een leuk weekeind gehad, vrijdagavond ben ik naar een optreden geweest van een lokale komiek en allround kunstenaar die samen met een gitarist en hoboïst optrad. Hun speelden barok achtige muziek, altijd mooi om live te horen en hij tekende dan iets op een overheadprojector en tussen de muziek door vertelde hij grappen. Ik snapte er maar twee of drie maar de rest lachte hard dus het zal wel grappig zijn geweest. Een van mijn collega’s zij dat hij ook op tv heeft opgetreden en dat hij ooit kort in de gevangenis heeft gezeten omdat hij tijdens de uitzending van de trouwerij van de konig, of zoiets, de stekker uit de tv zender trok en de tv landelijk even op zwart gingen. Hij schijnt nogal controversieel te zijn, ik ga zijn atelier in Narvik bezoeken, als ik hem belde dan kon ik langs komen. Daarna hebben we gezellig na gezeten, het was in het bootmuseum dus de meeste van mijn collega’s waren er. De dag erna ben ik weer met Bjørn naar Harstad geweest, mijn eerste loon moest uit gegeven worden vandaar en hier in Gratangen raak je, je geld aan de straat stenen niet kwijt. Naast wat huishoudelijke benodigdheden heb ik vooral spullen gekocht voor de trektochten die ik wil gaan maken en wollen sokken en handschoenen en andere dingen om mij warm te houden. In Harstad hebben ze een tweedehands winkel annex dumpzaak en daar heb ik allemaal militaire spullen gehaald. Ik heb ook sneeuwschoenen gehaald, van die tennisrackets zeg maar, ook ex leger. Van Ivar heb ik brede langlauf ski’s geleend, nu nog een paar schoenen die er op passen en ik ben er klaar voor. Volgend weekeind wil ik mijn eerste tocht maken in de sneeuw.

Ik kan hier mooi in de buurt blijven om alles uit te proberen maar echt koud is het nog niet maar ik zie mij nu al zitten ergens op een mooie plek met een vuurtje waar mijn pannetje bovenhangt en lekker naar de sterren te kijkend. Ja hier heb ik al jaren van gedroomd en nu kan ik het wekelijks gaan doen. Vandaag ben ik weer met de honden op pad geweest, eerst met vijf honden en ik alleen op een slee en Ivar ook met vijf honden voor zijn slee. Met maar vijf honden is het hard werken, vooral als je de berg steil opgaat, buiten adem en met piepende longen kwam ik boven. Dat rennen de berg op ben ik niet echt gewend en met roken moet ik ook maar stoppen, het laatste pakje is bijna op maar ik rook al bijna niks meer. We hebben een behoorlijk lange tocht gemaakt, Ivar legde mij uit dat hij iedere keer het spoor dat hij maakt wat langer maakt, de honden worden namelijk getraind voor een wedstrijd in maart waarbij hij 500 kilometer moet afleggen. Vandaag zijn we een meer verderop in de bergen opgegaan, over het ijs gaat het mooi hard. We zijn zo’n twee en een half uur op pad geweest. Daarna lekker wat gegeten, ze’n vriendin had een soort van zachte wafels gemaakt, heb ik al eerder gehad hier in Noorwegen, zal wel gebruikelijk zijn. Na een gezellige middag ben ik aan het eind daarvan alleen op pad gestuurd met acht honden, wel spannend maar er kan niet zoveel mis gaan. Ivar had mij een bepaald punt aangewezen waar ik kon draaien met de honden en toen ik bijna in de buurt was van dat punt keek ik goed om me heen en net toen ik het zag en venstre wilde roepen sloeg de eerste hond al af, hij dacht waarschijnlijk ‘dit is het tweede ritje en die amateur weet niet wat hij doet dus laat ik maar hier afslaan` die honden zijn niet dom. Als ik bevoordeeld een paar kilometer van zijn huis van de slee zou af vallen dan lopen ze zo naar huis en als je niks zegt dan lopen ze hun eigen rondje. Zijn vriendin vertelde dat ze een van de eerste keer alleen met de honden op pad ging ze kon schreeuwen wat ze wilde maar de honden liepen gewoon hun eigen rondje en stopten pas toen ze thuis waren. Het zal iets overdreven zijn maar echt moeilijk is het niet, het moeilijkste is nog om op het sleetje te blijven staan in scherpe bochten, sowieso is het sturen niet makkelijk, de theorie wel maar in de praktijk valt het nog wel tegen. Ik ben er één keer afgestuiterd, ikke sto sto roepen maar nee hoor, gelukkig bleef de slee steken en ze stopten als ze maar de lichtste weerstand voelen buiten dat van de slee die ze moeten trekken dan stoppen ze. Het was weer een mooi avontuur in ieder geval en ik ben geslaagd zeg maar. Vanaf deze week ga ik ze zo’n twee keer per week uitlaten zodat hij wat meer tijd voor zijn zoontje heeft en ik een nieuwe hobby. Dus over een jaartje kan ik behoorlijk met de honden, en niet te vergeten de slee, omgaan en dat vind ik wel gaaf. Ik mag zijn honden dan ook lenen om tochten te maken als tegenprestatie van hem. En nu ga ik lekker slapen en dromen.